Δεν έχουν περάσει παρά τέσσερα 24ωρα από τη στιγμή που ανέβηκε στο Netflix η σειρά Monster: The Jeffrey Dahmer Story και έχει γίνει νούμερο ένα θέμα συζήτησης, έχει μπει στα trends της Google, όλοι ψάχνουν την ιστορία του serial killer που αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης γι΄αυτή τη σειρά. Είναι κάτι που θυμίζει Squid Game και δεν έχουμε ξαναδεί με καμία άλλη σειρά που αφορά σε πραγματικούς serial killers, όπως το The Ted Bundy Tapes, επίσης στο Netflix.
Ο Jeffrey Dahmer ήταν ένας τύπος στο Ουισκόνσιν, στο Μιλγουόκι για την ακρίβεια, που από το 1978 ως το 1991, όταν και συνελήφθη, δολοφόνησε 17 άντρες, εφηβικής ηλικίας ή και ενήλικης. Όντας γκέι, συνήθιζε να πηγαίνει σε γκέι μπαρ και να παρασύρει νεαρούς, ιδίως μαύρους και μη λευκούς εν γένει, στο σπίτι του, κι εκεί να τους ναρκώνει και να τους σκοτώνει. Άλλες φορές υπήρχαν σεξουαλικές επαφές, άλλες δεν προλάβαινε το θύμα, αλλά πάντοτε υπήρχε νάρκωση, δολοφονία, διαμελισμός, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και κανιβαλισμός.
Τα μέρη του σώματος που έκοβε, άλλα τα πετούσε σε σακούλες σκουπιδιών, άλλα τα είχε ρίξει σε ένα βαρέλι με οξύ για να εξαφανιστούν. Κάποια τα κρατούσε ως ενθύμιο. Είχε μάλιστα ένα κουτί με ένα κεφάλι μέσα, το οποίο μέσα στα χρόνια είχε αποσυντεθεί και είχαν μείνει άθικτες μόνο οι τρίχες των μαλλιών.
Ο Jeffrey Dahmer ήταν ένα τέρας. Εξ ου και το Monster στον τίτλο. Μπήκε κυρίως για να γίνει σαφές από το Netflix πως δεν προωθεί καμία δοξολογία των serial killers, ούτε πως θέλει να επαναφέρει τον πόνο των συγγενών των θυμάτων. Κάτι τέτοιο όμως, όσο κι αν δεν το θες, είναι αναπόφευκτο.
Από μικρός ήταν σχολικός και κοινωνικός παρίας ο Dahmer, αρκετοί συμμαθητές και συμφοιτητές τον είχαν για να κάνει μιμήσεις και γκριμάτσες, ίσως να δέχτηκε και μπούλινγκ, μα ως εκεί. Η σειρά κακώς αφιερώνει χρόνο σε αυτό, αν και εγκληματολογικά υπάρχει πάντοτε η προσέγγιση του παρελθόντος και των ορμέμφυτων, οπότε όσα monster κι αν βάλει στον τίτλο, το τελικό αποτέλεσμα είναι το όνομα Jeffrey Dahmer να έχει κατακλύσει σε 4 ημέρες το διαδίκτυο.
https://www.youtube.com/watch?v=NVHHs-xllqo
Το Netflix, ακόμα και σήμερα που το Disney+ έχει περισσότερους συνδρομητές ή που το Apple TV βγάζει ποιοτικότερο περιεχόμενο, είναι ένας διαμορφωτής προτιμήσεων. Καθορίζει τις συζητήσεις online και σε πραγματικό χρόνο στις παρέες. Και η σειρά Monster: The Jeffrey Dahmer Story, ακούγεται σε κάθε τρίτο τραπέζι, που λέει ο λόγος.
Γεννιούνται αναμφίβολα κάποια ερωτήματα. Ερωτήματα σχετικά με το μέχρι πού πάει η μυθοπλασία, όπως το αιώνιο ερώτημα για το αν έχει όρια η σάτιρα. Έχει όρια η μυθοπλασία; Ο ίδιος ο δημιουργός μιας ιστορίας δεν θα έπρεπε να μπαίνει σε αυτό το σκεπτικό. Όχι σε τόσο βάθος. Θα πρέπει όμως αν του το υποδείξουν, να το ακούσει και να το στοχαστεί.
Οι πλατφόρμες, αυτοί που δίνουν την έγκριση, ιδίως σε τόσο επιδραστικές πλατφόρμες όπως το Netflix, θα πρέπει να το σκέφτονται. Η σειρά δεν είναι μόνο ότι καταπιάνεται με έναν serial killer και του αλλάζει το απάνθρωπο, το ειδεχθές, το εγκληματικό πέπλο. Είναι κι ότι γίνεται πολύ ωμή στην αποτύπωση της. Και μέσα από την απώθηση που κάνει, μέσα απ΄αυτή την απέχθεια που προκαλεί, περνάει στο αντίθετο άκρο και ίσως για αρκετούς να γίνει γοητευτική. Όχι ως σειρά, ως ιστορία, ως άτομο ο Dahmer κι όσα έκανε.
Κι η δική μας θέση ως θεατές είναι κι η αμφισβήτηση. Ένας από τους λόγους που η σειρά αυτή έχει προκαλέσει τόσο ενδιαφέρον, είναι πως το κοινό τη βαθμολογεί ψηλά, με 8.5/10 στο IMDB, και οι κριτικοί χαμηλά, με 45% στο Rotten Tomatoes. Το δεύτερο ποσοστό, είναι τόσο χαμηλό ακριβώς λόγω της σκαιότητας της. Δεν κρίνεται η σειρά αισθητικά ή καλλιτεχνικά, αλλά κατηγορείται γιατί μοιάζει, εκούσα ή άκουσα, να εξυψώνει τον Jeffrey Dahmer. Που το κάνει.
Ιδεαλιστική τοποθέτηση. Στην πράξη, η θέση του τηλεθεατή, του παραλήπτη ενός θεάματος (θα επανέλθω σε αυτή τη λέξη) είναι παθητική και δίχως να ξεψαχνίζει μέσα του πώς μπορεί να φυτρώνουν τα φύλλα της κάθε ιστορίας, της κάθε πληροφορίας. Προσωπικά, ένιωσα ανησυχητικά μέσα μου βλέποντας το Monster: The Jeffrey Dahmer Story και δεν είμαι κανένας συντηρητικός, υπερβολικός, τρομολάγνος ή καταστροφολόγος. Δεν θεωρώ δηλαδή πως υπάρχει μια κουλτούρα της βίας στην ποπ κουλτούρα που ωθεί στη βία αυτούς που δε θα ήταν ούτως ή άλλως βίαιοι.
Υπάρχουν περιπτώσεις, εξαιρέσεις θα τις έλεγα, αλλά δεν είμαι επιστήμονας για να έχω το απαραίτητα μετρήσιμο δείγμα στα χέρια μου, που ίσως θα πρέπει να εξεταστεί κάτι κάτω από το πρίσμα και του κοινωνικού του αντίκτυπου, πέραν του καλλιτεχνικού. Καλλιτεχνικά η σειρά είναι, θεωρώ, πολύ καλή. Και ο πρωταγωνιστής είναι υπέροχος στην ερμηνεία του, στον τρόπο που χρησιμοποιεί το σώμα του, στις εκφράσεις του.
Εδώ όμως πιστεύω πως είναι το δέντρο και όχι το δάσος. Και ως θεατής μιλώντας, νομίζω ότι είναι εξαιρετικά ριψοκίνδυνες και λεπτές οι ισορροπίες ανάμεσα στο «θαυμάζω μια σειρά» και στο «θαυμάζω τον εγκληματία». Παλιότερα, στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, ήταν η κάλυψη των serial killers από τις εφημερίδες που οδηγούσε γυναίκες να τους στέλνουν γράμματα στη φυλακή. Το είδαμε και στα μέρη μας με τον Ρωχάμη και τον ληστή με τις γλαδιόλες.
Σήμερα, το Netflix μοιάζει να έχει διαμορφώσει μια συνολική κουλτούρα σαγήνης από το παραβατικό μέσα από τις πολύ επιτυχημένες του σειρές. Ας μην ξεχνάμε πως και το Squid Game δεν απέχει από τον εγκληματικό, τον παραβατικό, τον αντικοινωνικό χαρακτήρα του ανθρώπου.
Το στόρι του Jeffrey Dahmer, του Τέρατος, όπως το βλέπουμε στο Netflix, πιστοποιεί ότι είμαστε πολύ βαθιά χωμένοι στους καναπέδες και τα κρεβάτια μας και δεν κοιτάζουμε το πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί κάτι να πάρει διαφορετική διάσταση από αυτήν για την οποία προορίζεται.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
The Crown: Ανακοινώθηκε η πρεμιέρα της 5ης σεζόν – Ο λόγος που την περιμένουν όλοι πώς και πώς
«Καυτός» μήνας ο Σεπτέμβριος για το Netflix: Όλες οι σειρές και οι ταινίες που έρχονται
