To Κορεάτικο, Squid Game, από εκεί που όλοι μιλούσαν για ένα outsider κοντεύει να γίνει η μεγαλύτερη επιτυχία του Netflix και μια από τις δημοφιλέστερες σειρές του. Η ιδέα δεν είναι ωστόσο καινούργια ούτε στο στιλ των γυρισμάτων του.

Μπορεί κανείς να δει την ίδια κουλτούρα, που καθήλωσε τους τηλεθεατές του Netflix, σε εκατομμύρια Manga (κόμικς) και Anime, που μέχρι τώρα θεωρούνταν για λίγους – αν όχι για περίεργους-. Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει έστω μερικά από αυτά, το Squid Game δεν θα του έκανε και τόση αίσθηση.

Η ιστορία του Dong-hyu δεν είναι μια νέα ιδέα, αλλά βασίζεται σε σχεδόν δύο δεκαετίες πολλών αφηγήσεων και κυκλοφοριών, προσθέτοντας μια μοναδική ανατροπή στο βασικό σενάριο.

Παρόλο που η τεχνολογία έχει διευκολύνει την πρόσβαση στα ξένα μέσα, το anime και το manga συνεχίζουν να θεωρούνται «εξειδικευμένα» όταν πρόκειται για τη γενική βιομηχανία ψυχαγωγίας. Ο κύριος λόγος για αυτό είναι επειδή τα αμερικανικά μέσα εξακολουθούν να κυριαρχούν παγκοσμίως.

Το Squid Game ήρθε για να αλλάξει αυτή την νοοτροπία, αν και δεν νομίζουμε ότι υπό την μορφή anime θα έκανε τον ίδιο ντόρο. Η αμερικανοποίηση του σίγουρα βοήθησε.

Οι πιο δυνατοί παγκόσμιοι πολιτιστικοί παραγωγοί εξακολουθούν να έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη στο να διαμορφώσουν την παγκόσμια φαντασία, ακόμη και αν οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν και να επικοινωνήσουν το δικό τους εναλλακτικό πολιτιστικό προϊόν.

Το κοινό αναγνωρίζει εύκολα τα franchise των αμερικανικών μέσων, όπως Marvel και Disney, και η ψυχαγωγία των χωρών τους εμπνέεται από αμερικανικά μέσα. Το ίδιο ισχύει για τα anime και τα manga: Στην Ιαπωνία, ο Osamu Tezuka, που θεωρείται ηγέτης στα Manga, επηρεάστηκε πολύ από το έργο του Walt Disney.

Επιπλέον, για να καλύψουν το κοινό της Δύσης, οι Ιάπωνες και οι mangaka έχουν συχνά παρουσιάσει το anime και το manga ως «πολιτισμικά άοσμα», αφαιρώντας τον τόσο Ιαπωνικό χαρακτήρα στα έργα τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι σειρές anime, ειδικά στη δεκαετία του ’80 και ’90, – π.χ Speed ​​Racer και Sailor Moon – λογοκρίθηκαν και επεξεργάστηκαν για να ταιριάζουν στις προτιμήσεις του δυτικού κοινού.

Οι Αμερικάνοι συχνά αλλάζουν ονόματα χαρακτήρων και πολιτιστικά αντικείμενα σε συγκεκριμένες σκηνές. Κάποια στιγμιότυπα βίας επίσης δεν θεωρούνταν αποδεκτά από τη Δύση, πόσο μάλλον σε ένα «καρτούν».

Στις μέρες μας, ωστόσο, το κοινό προτιμά ένα manga στην αρχική του μορφή χωρίς μεγάλη επεξεργασία, γεγονός που υποδηλώνει ότι το δυτικό κοινό είναι πιο ανοιχτό σε ξένους πολιτισμούς. Βαρέθηκε τα Αμερικάνικα νερόβραστα του Netflix με λίγα λόγια, και αγκάλιασε τη διαφορετικότητα του Squid Game όσο δεν πάει, ακόμα και αν το σενάριο δεν είναι και τόσο καινούργιο.

Αλλά ακόμα κι αν το δυτικό κοινό έχει ενδιαφέρον για ξένα μέσα, εξακολουθούν να υπάρχουν περιστατικά, όπου χώρες συνεχίζουν να τα επεξεργάζονται για να ταιριάζουν σε μια δυτική ιδεολογία.

Η αποτυχία του «αμερικάνικου» Death Note

Ένα αμφιλεγόμενο παράδειγμα είναι η αμερικανική ζωντανή προσαρμογή του Death Note από το Netflix το 2017. Στην ιαπωνική του μορφή, υπάρχουν συνεχείς αναφορές στο “shinigami”, τα οποία είναι πνευματικά όντα που οδηγούν τους ανθρώπους στο θάνατο στην ιαπωνική θρησκεία και λαογραφία.

Ωστόσο, όταν το Death Note προσαρμόστηκε στο δυτικό κοινό, ο όρος «shinigami» απέκτησε άλλη σημασία. Ο όρος «Θεός του Θανάτου» χρησιμοποιήθηκε αντ ‘αυτού για να αντικατοπτρίζει τα χριστιανικά ιδανικά, προκαλώντας διαφορετικές ερμηνείες των χαρακτήρων ανάλογα με το πολιτιστικό υπόβαθρο του θεατή.

Δεν είναι τυχαίο που η σειρά του Netflix με ηθοποιούς απέτυχε παταγωδώς και δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με το original manga, το οποίο μπορεί να βρει κανείς δωρεάν στο Youtube.

Το Squid Game είναι εμπνευσμένο από Manga

Επίσης, το κοινό του Netflix έχει συνηθίσει στο να βλέπει αληθινούς ηθοποιούς και όχι anime. Αυτό σημαίνει ότι αν το Squid Game εμφανιζόταν με διαφορετικό τρόπο, τότε πολύ πιθανό θα είχε θαφτεί μαζί με τα υπόλοιπα της ίδια κατηγορίας. Λίγοι θα το εκτιμούσαν.

Το σενάριο του Hwang Dong-hyu, άλλωστε, γράφτηκε για πρώτη φορά το 2008 πριν το διαγράψει για κάποιο χρονικό διάστημα. Εμπνεύστηκε από τα mangas, «Liar Game» του Shinobu Kaitani και το Gambling Apocalypse: Kaiji (Tobaku Mokushiroku Kaiji) του Nobuyuki Fukumoto.

Επικεντρώνονται σε μια παρόμοια ιστορία, όπου ανυποψίαστοι άνθρωποι μπαίνουν σε επικίνδυνα παιχνίδια για να πληρώσουν τα χρέη τους. Το δεύτερο μάλιστα έγινε τηλεοπτική σειρά από τη Νότια Κορέα το 2014. Το Kaiji ήταν τόσο δημοφιλές που επεκτάθηκε σε πέντε επιπλέον σειρές που δίνουν μια σκοτεινή ματιά στον κόσμο του τζόγου.

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με επίσης ένα manga του Muneyuki Kaneshiro, το As the Gods Will (Kami-sama no Iu Tōri). Σε αυτή τη σειρά, κούκλες Daruma μπαίνουν σε σχολεία και αναγκάζουν τους μαθητές να παίξουν το παιχνίδι. Εάν αποτύχουν να τηρήσουν τους κανόνες, καταλήγουν να πεθαίνουν. Το 2014 έγινε live action ταινία, και προκάλεσε αντιδράσεις στην χώρα.

Η διαφορά είναι ότι δεν δίνεται τίποτα στους παίκτες για να κερδίσουν, και είναι απλά απρόθυμα πιόνια σε ένα παιχνίδι θανάτου. Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι σειρές έχουν μια κοινή προέλευση, το ιαπωνικό μυθιστόρημα Battle Royale του συγγραφέα Koushin Takami.

Εξερευνά έναν φανταστικό κόσμο όπου οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αναγκάζονται να σκοτωθούν μεταξύ τους σε ένα νησί για τη διασκέδαση μιας φασιστικής κυβέρνησης. Προσαρμόστηκε σε μια ταινία το 2000 που ενέπνευσε πολλές παρόμοιες ιστορίες.

Προς το παρόν, η βιομηχανία anime και manga είναι ένα hot προϊόν για τις streaming πλατφόρμες. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στους The Japan Times, ο Taiki Sakurai, ο κύριος παραγωγός anime της Netflix, δήλωσε ότι η πλειοψηφία των συνδρομητών του Netflix έχουν παρακολουθήσει τουλάχιστον ένα anime. Σίγουρα το Squid Game θα συμβάλει στην αύξηση της δημοφιλίας τους,