Επιπλέον λεπτομέρειες βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, μετά την απεργία των ηθοποιών του Χόλιγουντ. Στο επίκεντρο βρίσκεται η διαμάχη για το πώς πρέπει να πληρώνονται οι ηθοποιοί. Το «Forrest Gump», για παράδειγμα, δεν έβγαλε ούτε δεκάρα, παρά το γεγονός ότι πούλησε εισιτήρια αξίας άνω των 300 εκατομμυρίων δολαρίων. Το «Return of the Jedi», επίσης. Το ίδιο ισχύει για τουλάχιστον μία ταινία Χάρι Πότερ.
«Υπάρχουν πολλά διαφορετικά κόλπα», είπε ο Stephen Glaeser, αναπληρωτής καθηγητής λογιστικής στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill, που συνέβη αυτό.
Όπως εξηγεί, ένα στούντιο δημιουργεί μια θυγατρική για κάθε ταινία που θέλει να κάνει, και συμφωνεί να πληρώσει τους ηθοποιούς με βάση τα κέρδη αυτής της θυγατρικής. Για να γίνει η ταινία, η θυγατρική αναλαμβάνει αναπόφευκτα έξοδα – μισθούς πληρώματος, υπηρεσίες, σκηνικά κ.λπ. Όταν βγαίνει η ταινία, η θυγατρική φέρνει έσοδα από τις πωλήσεις εισιτηρίων. Όπως σε κάθε επιχείρηση, το στούντιο παίρνει τα έσοδα, αφαιρεί τα κόστη, κ.λπ. και εκεί είναι το κέρδος (ή ζημία).
Εδώ όμως είναι που γίνεται περίεργο. Εάν η θυγατρική της παραγωγής ταινιών έχει κέρδος, το στούντιο στη συνέχεια χρεώνει τη θυγατρική αμοιβές για τη διανομή, τη διαφήμιση και οτιδήποτε άλλο. Και φυσικά η θυγατρική «συμφωνεί». Στη συνέχεια, τα κέρδη πηγαίνουν κατευθείαν στο στούντιο με τη μορφή πληρωμών αμοιβής, έτσι ώστε, στα χαρτιά, η θυγατρική να μην έχει κανένα κέρδος.
Γιατί όμως μια αμερικανική εταιρεία δεν ενδιαφέρεται να έχει κέρδος; Επειδή οι ηθοποιοί που συμμετέχουν, έχουν κάνει συμφωνίες για τα μερίδια από τα κέρδη, στα συμβόλαιά τους. Αν δεν υπάρχει κέρδος, τα στούντιο δεν χρειάζεται να πληρώσουν.
Είναι νόμιμο αλλά είναι και ηθικό; «Ηθική» δεν είναι η λέξη που θα χρησιμοποιούσα», είπε ο Glaeser. «Νομίζω ότι τα στούντιο που χρησιμοποιούν αυτά τα κόλπα ενεργούν ανήθικα, και ίσως ακόμη και ανόητα».
