Ο πόλεμος μόλις είχε ξεκινήσει. Οι Ρώσοι είχαν εισβάλει στην Ουκρανία και ήταν ζήτημα ημερών να προσεγγίσουν και να κυκλώσουν το Κίεβο. Η Viktoria με την κοιλιά στο στόμα πια, μετρούσε ημέρες, αν όχι ώρες, για να γεννήσει. Γύρω της έσκαγαν ρουκέτες και οι εκρήξεις είναι απανωτές. Σε αυτό το σημείο της κύησης, ένας τόσο έντονος θόρυβος μπορεί να επισπεύσει τη διαδικασία της γέννας με τρόπο αναπάντεχο.
Η 32χρονη Viktoria είχε αρχίσει να μαζεύει από το σπίτι της όλα τα αναγκαία και κατεθυνόταν προς κάποιο σταθμό μετρό ή κάποιο υπόγειο καταφύγιο, ελπίζοντας ότι θα είναι ασφαλής. Μαζί με τον άντρα της απόφασισαν ότι το να πάνε σε νοσοκομείο δεν είναι ασφαλής επιλογή. Πρώτα, μπήκαν στο αμάξι και πήγαν σε ένα βενζινάδικο να γεμίσουν το ντεπόζιτο. Μετά οδήγησαν σχεδόν απ΄άκρη σ΄άκρη στο Κίεβο και είδαν μια πόλη-φάντασμα. Ποτέ ξανά δεν είχε αδειάσει τόσο απότομα. Οι σειρήνες ηχούσαν παντού.
Τελικά, πήγαν σε ένα νοσοκομείο. Εκεί όλα τα φώτα ήταν σβηστά και υπήρχε σκοτάδι. Η Viktoria συνάντησε τον γιατρό της και την μετέφεραν σε ένα δωμάτιο. Δύο ώρες αργότερα οι σειρήνες ήταν πολύ πιο έντονες και η κατάσταση ήταν πια πολύ επικίνδυνη. Με παραίνεση του γιατρού και με τη βοήθεια νοσηλευτών, η Viktoria και ο άντρας της μεταφέρθηκαν σε ένα καταφύγιο που είχε φτιαχτεί την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και ήταν παντελώς ακατάλληλο για μια ετοιμόγεννη, αφού είχε τρομερή υγρασία και κρύο.
Η Viktoria τοποθετήθηκε σε έναν κοινόχρηστο χώρο και γύρω της μπήκε μια κουρτίνα μπάνιου για να τη διαχωρίζει από τους άλλους 50 ανθρώπους που ήταν σε αυτό το σημείο. Για ιατρικό εξοπλισμό, έστω μια γυναικολογική καρέκλα, ούτε λόγος.
«Ο γιος μου πρέπει να μεγαλώσει σε μια νέα Ουκρανία»
«Μόλις μπήκαμε, τα νερά μου έσπασαν. Ο γιατρός μου με κοίταξε και είπε “οκ, θα το κάνουμε εδώ, είναι πολύ επικίνδυνο να περιμέμνουμε”. Εκείνη τη στιγμή δεν φοβόμουν. Εμπιστευόμουν τον γιατρό μου. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κρατήσω τον γιο μου στην αγκαλιά μου και να τελειώσει ο πόνος», γράφει στη Guardian μια από τις γυναίκες που βρέθηκαν να γεννάνε ή να περνάνε με τα νεογέννητα μωρά τους τις πρώτες ημέρες σε καταφύγιο πολέμου.
«Ήμουν τόσο χαρούμενη όταν είδα τον γιο μου Φέντορ. Με τα μαύρα μαλλάκια του, έμοιαζε με μια μικρή κόπια του άντρα μου που είχε κόψει τον ομφάλιο λώρο. Όταν τον κράτησα στην αγκαλιά μου, ήταν πολύ ζεστός. Ένιωσα απίστευτα, ένιωσα αγάπη και αγνή ευτυχία και όλα αυτά τα μαγικά συναισθήματα. Όμως τον κρατούσα στο καταφύγιο, του είπα “είσαι τυχερός, είσαι μοναδικός, γεννήθηκες στην Ουκρανία, τώρα είναι ένας νέος Ουκρανός”».
Από την δεύτερη ημέρα της εισβολής, κατά την οποία γεννήθηκε ο Fedor, η Viktoria κοιτάζει στην κοιτίδα του και γεμίζει αγαλλίαση. Και μετά, γυρίζει το βλέμμα στο παράθυρο να δει τον έξω κόσμο αν έχει γεμίσει χαλάσματα και κατεστραμμένα κτήρια.
«Ελπίζω ο γιος μου να μην έχει εμπειρία πολέμου και να ακούει μόνο ιστορίες. Να μην νιώσει ποτέ, ποτέ πώς είναι στην πραγματικότητα. Δεν θέλω να ξέρει πώς είναι ο πόλεμος. Παρόλο τον πόλεμο, ο Fedor έφερε τόση αγάπη, ευτυχία και καλοσύνη στο σπίτι μας. Τον φροντίζουμε και μας κάνει χαρούμενους. Ελπίζω και προσεύχομαι για ειρήνη. Είναι ένας νέος Ουκρανός και πρέπει να μεγαλώσει σε μια νέα Ουκρανία».
Πηγή: Guardian
