Διάβαζα τις προάλλες κάποια κείμενα σε σάιτ που η γενική τους φιλοσοφία ήταν το «πώς έγινε έτσι το ελληνικό καλοκαίρι;», αναφερόμενοι στο ότι συζητάμε πλέον διαρκώς για νησιά που αντιμετωπίζουν έλλειψη νερού, για αφόρητους καύσωνες, για πυρκαγιές που τις θεωρούμε δεδομένες σε τόσο μεγάλη έκταση και ξαφνικά τα θετικά είναι λιγότερα από τα αρνητικά.
Αυτό συμβαίνει και κάτι τέτοια γράφονται από αυτούς που ποτέ δεν φρόντισαν μέσα από την δημοσιογραφία-αρθρογραφία τους να αναδείξουν το δάσος και ασχολούνταν με το δέντρο, ενώ η γνώση ήταν μπροστά τους, την είχαν και την αγνοούσαν. Και τώρα, όλοι αναρωτιούνται πώς δεν φροντίσαμε να αποτρέψουμε το κακό.
Λέγαμε τα προηγούμενα χρόνια ότι στόχος σε παγκόσμια κλίμακα είναι να μην φτάσουμε στο +1.5 Βαθμούς Κελσίου σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά είμαστε εδώ και έναν χρόνο σε αυτό. Έχει εγκατασταθεί πλέον και δεν ξέρω αν το έχει συνειδητοποιήσει η πλατιά μάζα του κόσμου ή αν εξακολουθούν να ζουν σε ένα ροζ συννεφάκι με θαλασσίτσα, ηλιοθεραπεία, κοκτέιλ στο ηλιοβασίλεμα και όλα τα συναφή.
Σε κάποια νησιά πάντως, η έλλειψη δράσης, έφερε μεγάλα προβλήματα. Και τώρα, έστω με αυτή την καθυστέρηση, είναι η ώρα της αντίδρασης που σιγά σιγά θα πρέπει να γίνει πρόληψη.
Τα νησιά πρέπει να κινητοποιηθούν πολλαπλώς
Το πρόβλημα του νερού στα νησιά δεν είναι για το πόσιμο νερό. Είναι για τις οικιακές δουλειές, αλλά κυρίως για τις καλλιέργειες. Ήδη φέτος το καλοκαίρι συναντάται έλλειψη σε φρούτα και λαχανικά και σε κάποιες περιοχές το ζήτημα είναι ζωτικό για το μέλλον, όπως στη Νάξο για την πατάτα της ή στη Σαντορίνη για την αμπελουργία της. (Τα έχουμε καταγράψει εδώ κι εδώ)
Η έλλειψη αρδευτικού νερού δεν προκύπτει μόνο από την έλλειψη βροχοπτώσεων που δεν έχει ενισχύσει τις δεξαμενές και τις μονάδεα αφαλάτωσης, αλλά κι από την λανθασμένη διάθεση του νερού. Ο υπερτουρισμός φέρνει εκτός σχεδίου δομήσεις, πολυτελή θέρετρα, αυτά έχουν πισίνες, επομένως ένα μεγάλο μέρος του νερού διοχετεύεται για να γεμίσουν οι πισίνες.
Αυτό δε μπορεί να γίνεται ανεξέλεγκτα, όταν αγρότες δεν έχουν να ποτίσουν με καθαρό νερό τη γη τους. Έτσι, κάποια νησιά έχουν πάρει αποφάσεις με στόχο τον έλεγχο αυτής της κατάστασης.
Πιο συγκεκριμένα, είναι 3 νησιά που δείχνουν τον δρόμο:
- Στην Κάρπαθο έχει τεθεί περιορισμός στην χρήση νερού για γέμισμα σε πισίνες
- Στη Σέριφο έχουν γίνει αυστηροί περιορισμοί στο νερό που θα διατίθεται για γέμισμα
- Στους Λειψούς, ένα νησί-πρότυπο, έχει απαγορευτεί από πέρσι η κατασκευή νέων πισινών
Αυτό που κάνουν τα 3 αυτά νησιά, είναι μόνο ένα μικρό βήμα, που μπορεί όμως να κάνει μεγάλη διαφορά, εφόσον συνδυαστεί με άλλες κινήσεις που θα διοχετεύσουν πιο αποδοτικά το διαθέσιμο νερό. Και μακάρι να πληθύνουν!
