Μια εποχή απόλυτου σκοταδισμού, μια εποχή μεσαίωνα ξημέρωσε σήμερα στο Αφγανιστάν, με τους Ταλιμπάν να έχουν ξεκινήσει διαδικασίες για το χτίσιμο του δικού τους καθεστώτος. Πρόκειται για ένα καθεστώς που οι ίδιοι στις πρώτες τους τοποθετήσεις έχουν πει ότι θα έχει ειρηνικό χαρακτήρα και δεν θα περιορίσει τις γυναίκες όσο την προηγούμενη φορά. Ποιος μπορεί όμως να πιστέψει μια θεοκρατούμενη αντίληψη που έχει δομηθεί στους αιώνες με το σκεπτικό ότι η γυναίκα δε μπορεί καν να αναπνέει χωρίς να πάρει την άδεια του άντρα; Σίγουρα ότι οι γυναίκες που έζησαν και την προηγούμενη φορά των Ταλιμπάν στην εξουσία.

Λιθοβολισμοί, δημόσιες διαπομπεύσεις, δολοφονίες με το «γράμμα του νόμου». Αυτά συνέβησαν την πενταετία 1996-2001, όταν οι Ταλιμπάν κυριαρχούσαν και πάλι στο Αφγανιστάν, αυτά δύσκολα δε θα συμβούν και στο καθεστώς που έχει αναδυθεί.

Οι άντρες στις περισσότερες οικογένειες σπεύδουν να αγοράσουν μπούρκα για κάθε γυναίκα στην οικογένεια, ενδεχομένως περισσότερο από φόβο μην τις χτυπήσουν ή τις σκοτώσουν, παρά γιατί συναινούν σε αυτή την υποβάθμιση.

Το πιο ενδεικτικό όμως είναι το tweet της καθηγήτριας Άισα Κούραμ, η οποία περιγράφει τις τελευταίες στιγμές κάθε γυναίκας στο πεδίο της εκπαίδευσης. Εκεί όπου δεν προβλέπεται χώρος για εκείνες όσο διοικούν οι Ταλιμπάν.

«Κάποιες δασκάλες είπαν αντίο στις μαθήτριες τους καθώς όλοι εκκενώναμε το Πανεπιστήμιο της Καμπούλ σήμερα το πρωί. Μπορεί να μην ξαναδούμε την αποφοίτηση, όπως χιλιάδες μαθητές σε όλη τη χώρα. Οι Ταλιμπάν είναι παντού στην πόλη και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή».

Αυτό που ισχύει για τις γυναίκες στην εκπαίδευση, ισχύει και για τις γυναίκες στη δημοσιογραφία, στο σύστημα υγείας, στη δικαιοσύνη. Άλλωστε, εδώ και ένα χρόνο, στη διάρκεια των συζητήσεων των Ταλιμπάν με την κυβέρνηση του Γκάνι, υπήρξαν αρκετές δολοφονίες γυναικών με αντίστοιχες θέσεις.

Εξίσου χαρακτηριστική και η περιγραφή μιας Αφγανής στη Guardian.

«Θέλαμε να φύγουμε και να πάμε στο σπίτι μας, αλλά δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα μεταφοράς. Οι οδηγοί δεν μας έπαιρναν στα αυτοκίνητά τους επειδή δεν ήθελαν να πάρουν την ευθύνη της μεταφοράς μιας γυναίκας. Τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα για τις γυναίκες που έμεναν στην εστία του πανεπιστημίου, των οποίων τα σπίτια είναι έξω από την Καμπούλ, οι οποίες ήταν τρομαγμένες και μπερδεμένες για το πού πρέπει να πάνε.

Στο μεταξύ οι άνδρες που βρίσκονταν έξω έκαναν πλάκα και κορόιδευαν κορίτσια και γυναίκες, γελώντας με τον τρόμο μας. “Πηγαίνετε να φορέσετε μπούρκα”, φώναξε ένας. “Είναι οι τελευταίες ημέρες που κυκλοφορείτε μόνες σας στον δρόμο”, είπε κάποιος άλλος. “Μια μέρα θα παντρευτώ τέσσερις από εσάς”, πρόσθεσε ένας τρίτος.

Δούλεψα τόσες μέρες και νύχτες για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα και σήμερα το πρωί, όταν έφτασα σπίτι, το πρώτο πράγμα που κάναμε εγώ και οι αδερφές μου ήταν να κρύψουμε τις ταυτότητές μας και τα πτυχία μας. Ήταν συγκλονιστικό. Γιατί πρέπει να κρύβουμε τα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανες;

Το μόνο που μπορούσα να δω γύρω μου ήταν τα φοβισμένα πρόσωπα των γυναικών και τα άσχημα πρόσωπα των ανδρών που μισούν τις γυναίκες, που δεν τους αρέσει να εκπαιδεύονται, να εργάζονται και να έχουν ελευθερία. Το πιο συγκλονιστικό για μένα ήταν εκείνοι που έδειχναν ευτυχισμένοι και κορόιδευαν τις γυναίκες. Αντί να σταθούν στο πλευρό μας, στέκονται στο πλευρό των Ταλιμπάν και τους δίνουν ακόμη περισσότερη δύναμη.

Οι Αφγανές γυναίκες θυσίασαν πολλά για αυτή τη μικρή ελευθερία που είχαν. Και τώρα φαίνεται πως θα πρέπει να ‘κάψω’ όσα πέτυχα σε αυτά τα 24 χρόνια της ζωής μου. Το να έχω πια ταυτότητα ή πτυχία από το πανεπιστήμιο είναι πια επικίνδυνο. Ακόμα και να τα κρατήσω, δεν θα μπορώ να τα χρησιμοποιήσω. Δεν υπάρχουν πια δουλειές για εμάς στο Αφγανιστάν».

«Σας ικετεύουμε, κάποιος να τους σταματήσει» είναι η κραυγή αγωνίας που κυριαρχεί στα social media. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς, δε φαίνεται τώρα εφικτό.