Από το βράδυ της Κυριακής τα αεροδρόμια είναι ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο που προσπαθεί να φύγει από το Αφγανιστάν. Τα αεροπλάνα μαζεύουν κόσμο σαν να είναι λεωφορεία. Υπάρχουν όμως εκείνοι, οι πολλοί, που δεν τα καταφέρνουν, που μένουν πίσω. Όλοι τους άνθρωποι με όνειρα που βλέπουν τώρα, με την κυριαρχία των Ταλιμπάν, να εξανεμίζονται. Η Ζάκια Κουνταντάντι και ο Χοσαΐν Ρασούλι χάνουν την ευκαιρία τους να βρεθούν σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, με την πρώτη να αποχαιρετά μάλλον κάθε ενασχόληση με τον αθλητισμό.

Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείται με τον αθλητισμό η καθηλωμένη σε καροτσάκι Ζάκια, να μην έχει τίποτα σε βοήθεια για να προπονείται στο τάε κβον ντο. Όμως αυτό δεν την ενοχλούσε. Έκανε την προσπάθεια της και φέτος είχε ανταμειφθεί με το να εκπροσωπήσει τη χώρα της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από μερικές εβδομάδες εξέφραζε τον ενθουσιασμό της ως η πρώτη γυναίκα από το Αφγανιστάν που θα πάει σε Παραολυμπιακούς.

«Είμαι ενθουσιασμένη που πήρα wild card για να αγωνιστώ στο Τόκιο. Θα είναι η πρώτη φορά που γυναίκα θα εκπροσωπήσει το Αφγανιστάν στην διοργάνωση. Είμαι τόσο ευτυχισμένη! Ενθουσιάστηκα, αλλά ανησυχώ κιόλας γιατί έχω δύο μήνες να προετοιμαστώ και δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις. Θέλω να πάω και να κάνω το καλύτερο δυνατόν. Να δείξω τι αξίζω και να είμαι περήφανη που θα σταθώ δίπλα σε άλλους αθλητές».

Η επέλαση των Ταλιμπάν στην Καμπούλ όμως, στέρησε κάθε όνειρο και ελπίδα για την Ζάκια Κουνταντάντι, η οποία ζητάει από τον κόσμο να τη βοηθήσει να ταξιδέψει. Ζητάει να τη βοηθήσει να συνεχίσει να ασχολείται με αυτό που αγαπάει.

«Εκ μέρους των γυναικών της Παραολυμπιακής επιτροπής του Αφγανιστάν και του τάε κβον ντο:Έχω εγκλειστεί μέσα στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να βγω έξω καθώς δεν νιώθω ασφαλής ούτε για να πάω να αγοράσω κάτι. Ούτε για να μιλήσω με ανθρώπους να δω πως αισθάνονται. Ούτε να με ρωτήσουν πως αισθάνομαι εγώ που έχασα τους Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Η οικογένειά μου βρίσκεται στην Χέρατ όπου η πόλη είναι υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν. Προς το παρόν μένω σε συγγενείς μου στην Καμπούλ που δεν έχουν αρκετό φαγητό ούτε για τα παιδιά τους. Είμαι ένα επιπλέον βάρος γι’ αυτούς.

Είμαι μια Αφγανή και εκ μέρους των γυναικών της χώρας ζητώ να μας βοηθήσετε. Να με βοηθήσετε. Θέλω να αγωνιστώ στους Παραολυμπιακούς. Κρατήστε το χέρι μου και βοηθήστε με! Γυναίκες από όλο τον κόσμο, Ηνωμένα Εθνη, μην επιτρέψετε να αφαιρεθούν τα δικαιώματα των γυναικών στην χώρα, αλλά και το παραολυμπιακό κίνημα, τόσο εύκολα. Εχω παλέψει πολύ για να φτάσω ως εδώ και αυτό είναι ένα μικρό επίτευγμα και δεν πρέπει να περάσει έτσι. Δεν θέλω οι κόποι μου να μην έχουν αντίκρισμα. Βοηθήστε με!».

Η Ζάκια είναι κλειδωμένη στο σπίτι και φοβάται για τη ζωή της

Στην ίδια κατάσταση είναι και ο δισκοβόλος Χοσαΐν Ρασούλι, με τον πρόεδρο της αφγανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Άριαν Σαντίκι, που ζει στο Λονδίνο, να δηλώνει ότι «Ήταν ένα όνειρο γι’ αυτούς. Είχαν αυτή την έμπνευση, αυτή την αφοσίωση κι ας προπονούνταν με λιγότερα από τα βασικά σε τοπικές λέσχες και σε κήπους για να προετοιμαστούν. Δυστυχώς όμως, όλα διαλύθηκαν. Δε μπορούν να αγωνιστούν, δε μπορούν να λάβουν μέρος εξαιτίας όσων συνέβησαν στο Αφγανιστάν. Οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν τι περνάει από το μυαλό τους. Μίλησα με τη Ζάκια και έκλαιγε. Με ρωτούσε με αγωνία “πες μου τι να κάνω, δώσε μου μια συμβουλή”. Της απάντησα ότι δεν ξέρω τι μπορώ να πω και πώς να τη βοηθήσω. Είναι περιορισμένα όσα μπορώ να κάνω τώρα πια. Μου είπε “δε χάνω την ελπίδα μου, πιστεύω ότι κάποιος εκεί έξω θα με βοηθήσει”».

Η Ζάκια φοβάται να κυκλοφορήσει στους δρόμους, είναι μαζί με 10 μέλη της οικογένειας της και δυσκολεύονται πολύ να βρουν τροφή. Ως αθλήτρια Παραολυμπιακών, έπαιρνε μηνιάτικο 17 δολάρια το μήνα. Οι Ταλιμπάν υποτιμούν τις γυναίκες, αλλά υποτιμούν περισσότερο τις γυναίκες με προβλήματα αναπηρίας και δεν τους επιτρέπουν όχι να αθληθούν, ούτε καν να αναπνέουν μες στο σπίτι τους δίχως άδεια. Ο Σαντίκι βρίσκεται σε συζητήσεις με τη βρετανική επιτροπή μήπως μπορέσουν να προσφέρουν κάποια βοήθεια. Πώς όμως;

Η Καλίντα Ποπάλ, Αφγανή αθλήτρια του ποδοσφαίρου που το 2016 πήγε στη Δανία να ζήσει και πήρε την υπηκοότητα και αγωνίζεται στην Εθνική της χώρας, περιγράφει στο Associated Press τι της είπαν οι φίλες συναθλήτριες της που είναι εγκλωβισμένες στο Αφγανιστάν.

«Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, έκλαιγα όλη τη νύχτα και ένιωθα αβοήθητη. Έλαβα μηνύματα από παίκτριες που έλεγαν ότι τις εγκατέλειψαν και δεν μπορούν να βγουν έξω από το σπίτι τους. Τις προέτρεψα να κατεβάσουν όλες τις φωτογραφίες τους από τα social media, να σβήσουν τα προφίλ τους και να κρυφτούν. Τους λέω να σωπάσουν και να εξαφανιστούν. Όλα τα όνειρά τους καταστράφηκαν. Είναι εφιάλτης. Είναι τόσο φοβισμένες και δεν έχουν καμία προστασία. Πριν λίγο καιρό λέγαμε στις αθλήτριες να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και τώρα τους λέμε να κλείσουν τους λογαριασμούς τους στα social media για να μην τις βρουν οι Ταλιμπάν».

Η Ποπάλ ήταν από τις πρωτεργάτριες της γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας του Αφγανιστάν που στήθηκε το 2007, όμως ακόμα και χωρίς Ταλιμπάν, δεν έγινε αποδεκτή. Δεχόταν διαρκώς απειλές για τη ζωή της και έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει άσυλο στη Δανία.