Στα χρόνια της εξορίας του, αλλά και της καλλιτεχνικής του εξέλιξης, ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου. Σε κάποια από αυτά και γιατί η εκπεφρασμένη επαναστατική του ιδεολογία και δράση, του είχαν δώσει πρόσβαση σε μια εποχή που το Σιδηρούν Παραπέτασμα και ο Ψυχρός Πόλεμος, είχαν κάνει κάθε κομμουνιστική χώρα ένα καταφύγιο για τους κομμουνιστές σε δικτατορικά κράτη. Το 1962 που ο Μίκης βρέθηκε στην Κούβα, η Ελλάδα δεν ήταν στη Δικτατορία, αλλά ο ίδιος βρισκόταν στους κόλπους των ευρωπαϊκών πολιτικών σχηματισμών και ήταν εκπρόσωπος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς. Αυτό τον έφερε μπροστά στον Fidel Castro.
Εκείνη τη χρονιά, μια περίοδος αρκετά τεταμένη για τις σχέσεις Κούβας και ΗΠΑ, ο Μίκης είχε προσκληθεί από την επαναστατική κυβέρνηση και γνώρισε τον Che Guevara και τον Fidel Castro. Το πέρασμα του δεν κράτησε πολλές ημέρες, αλλά ήταν μόλις η αρχή…μιας υπέροχης φιλίας.
20 χρόνια αργότερα σχεδόν, το 1981, ο Μίκης βρέθηκε μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη, τον Πέτρο Πανδή και τον Λάκη Κερνέζη στην Κούβα για μια σειρά συναυλιών και ήταν η ευκαιρία για το επιστέγασμα αυτής της σχέσης εκτίμησης και σεβασμού ανάμεσα στους δύο άντρες. Μέσα από μια σειρά συναυλιών που θα κατέληγαν στην Αβάνα, ο Μίκης και ο Fidel Castro πέρασαν αρκετό χρόνο μαζί, αντάλλαξαν απόψεις, συνομίλησαν για την πολιτική και τη φιλοσοφία και κάπνισαν αρκετές φορές τα φημισμένα πούρα Αβάνας. Τότε ήταν που άρχισε και ο Μίκης να τα έχει ως πάθος του.
https://www.intronews.gr/4421-2-mikis-theodorakis-i-fylakisi-ston-oropo-kai-i-epistoli-pou-egine-tragoudi-kai-to-tragoudousan-oloi-kratoumenoi
Η συναυλία στην Αβάνα προκάλεσε ένα εκ του αποτελέσματος αστείο περιστατικό, που, θα λέγαμε, ότι πάνω σε αυτό βασίστηκε η μετέπειτα σχέση του με τον Fidel Castro.
Στην κεντρική πλατεία της Αβάνας υπήρχε μια εκκλησία που ήταν για 3 δεκαετίες κλειστή. Ο Θεοδωράκης είχε έρθει σε επαφή με τον δήμαρχο και του είχε ζητήσει να ηχήσουν οι καμπάνες στο φινάλε της συναυλίας τους και να ανάψουν οι πολυέλαιοι. Κάτι τέτοιο δεν είχε ζητηθεί ποτέ ξανά και φυσικά ο δήμαρχος ήταν αρνητικός. Εν τέλει όμως, ο Μίκης ήταν αρκετά πειστικός άνθρωπος και τον κατάφερε.
Όταν λοιπόν τελείωσε η συναυλία, στην οποία ο Fidel Castro είχε συγκινηθεί πολύ με την εκτέλεση του Canto General, ακούστηκαν οι καμπάνες. Στη διάρκεια της επανάστασης οι καμπάνες ηχούσαν μόνο για να σημάνουν επίθεση. Ο Castro θεώρησε ότι γίνεται πραξικόπημα από αντιεπαναστάτες και έβγαλε το πιστόλι του. Τότε, τον πλησίασε με χαμόγελο ο Μίκης και του εξήγησε τι ακριβώς είχε σκαρώσει.
«Πιστεύω ότι η μουσική είναι ακόμα πιο δύσκολη από την πολιτική. Η απόδειξη είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι πολιτικοί στον κόσμο και λιγότεροι μουσικοί. Υπάρχουν, όμως, ακόμα λιγότεροι επαναστάτες καλλιτέχνες, αν και οι καλλιτέχνες γενικά εύχονται την επανάσταση. Υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που δεν είναι επαναστάτες. Έτσι, το ποσοστό των επαναστατών καλλιτεχνών είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των πολιτικών» είχε πει τότε ο Fidel.
Λίγα χρόνια αργότερα, θα έστελνε ένα ιδιόχειρο σημείωμα στον Μίκη μαζί με ένα κουτί πούρα Αβάνας που συνήθιζαν να απολαμβάνουν μαζί. «Με ξέχασε Μίκη» έγραφε το σημείωμα…
* Φωτογραφία: mikistheodorakis.gr
