Πώς φτάνει κανείς από το 7% στο 71% μέσα σε 4 μήνες; Η Ισπανία έχει την απάντηση, καθώς από εκεί που βρισκόταν πολύ χαμηλά στον ρυθμό εμβολιασμού και ήταν από τα κράτη με τα περισσότερα κρούσματα στα δύο μεγάλα κύματα, πλέον είναι στην κορυφή μεταξύ των κρατών του G20 και ξεπερνά κατά πολύ τη Γερμανία και τη Γαλλία, δηλαδή δύο κράτη που στην οικονομική κρίση επέβαλλαν δικές τους πολιτικές στο ισπανικό κράτος.
Σε αυτούς τους 18 μήνες πανδημίας, η Ισπανία έχει καταγράψει σχεδόν 4.9 εκατομμύρια κρούσματα και 84.795 θανάτους. Όμως από το τέλος Αυγούστου και μετά τα ημερήσια κρούσματα κυμαίνονται μεταξύ 6 και 9 χιλιάδων, ένα ποσοστό περίπου 18% σε σχέση με το peak που βρέθηκαν τα κρούσματα τον Ιούλιο. Μέχρι τα μέσα του Αυγούστου υπήρχαν κατά μέσο όρο 25.000 κρούσματα, με την τάση να είναι προς τα πάνω. Αρκετές ημέρες μάλιστα τα κρούσματα υπερέβαιναν κατά πολύ τα 30.000. Κάπου στις 23-24 Αυγούστου σημειώθηκε μια κατακόρυφη πτώση και πλέον η Ισπανία δείχνει να μπαίνει σε μια περίοδο, σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες στην Ευρώπη, στην οποία θα τιθασεύσει την μετάλλαξη Δέλτα.
Για τα δεδομένα της και τα δεδομένα του ευρωπαϊκού νότου, η Ισπανία είναι μια Δανία της Μεσογείου.
Πώς πέτυχε τέτοιο αποτέλεσμα η Ισπανία
Ο εμβολιασμός είναι προς το παρόν η επιστημονική εξήγηση σε όλα. Και η εξήγηση για το ποσοστό 71% στον εμβολιασμό που επιδεικνύουν σήμερα οι Ισπανοί, βρίσκεται στο υψηλό αίσθημα ευθύνης των Ισπανών, αλλά και στην πίστη που έχουν στο σύστημα υγείας της χώρας.
Η Ισπανία είναι από τις πιο νέες δημοκρατίες στην Ευρώπη. Μόλις στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ολοκληρώθηκε η δικτατορία και οι Ίβηρες έστησαν το νέο τους κράτος. Μέσα σε αυτό ήταν και το σύστημα υγείας. Είναι δηλαδή ο τομέας της υγείας από τους άρρηκτα συνδεδεμένους με τον εκδημοκρατισμό και την κατάλυση του απολυταρχισμού. Αυτή η σύνδεση δημιουργεί το πρώτο επίπεδο εμπιστοσύνης.
Αυτή η σύνδεση οφείλεται και στο ότι η δικτατορική κυβέρνηση του Φράνκο έκανε εγκληματικές ενέργειες στην έξαρση της πολυομυελίτιδας στην Ευρώπη από το 1930 μέχρι το 1960. Όλα τα κράτη έκαναν ενέργειες με εμβολιασμό κατά της πολυομυελίτιδας στις αρχές των 50’s. Η Ισπανία του Φράνκο ξεκίνησε σχεδόν μια δεκαετία αργότερα. Αυτό είναι κάτι που δεν έχει σβήσει από τη συλλογική μνήμη τους, με αποτέλεσμα να βλέπουν στα εμβόλια τη συνθήκη του απαραίτητου, του αναγκαίου για να προστατευτεί ο πληθυσμός της χώρας.
Όταν ένα τέτοιο αίσθημα συνδυάζεται με μια καταστροφική χρονιά, ιδίως στους πρώτους μήνες της πανδημίας, κατά τους οποίους η Ισπανία βρέθηκε για μεγάλο διάστημα στην κορυφή των ημερήσιων κρουσμάτων, παίρνοντας τη σκυτάλη από την Ιταλία, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως ο πληθυσμός θα σπεύσει να εμβολιαστεί. Ιδίως οι γηραιότεροι που θυμούνται το σκληρό παρελθόν, με το 95% των 65 και πάνω να έχει εμβολιαστεί με τουλάχιστον μία δόση.
Παράλληλα, για μια χώρα που το 55% των νέων 25-29 ζει με τους γονείς του, ο φόβος να τους μολύνουν και να τους χάσουν, ήταν τέτοιος που δεν επέτρεψε σκέψεις για μη εμβολιασμό.
Για την διάθεση σχεδόν 67 εκατομμυρίων δόσεων που έχουν χορηγηθεί στον ισπανικό πληθυσμό των 47 εκατομμυρίων, τον μέγιστο ρόλο έπαιξαν οι απώλειες τόσων συμπολιτών και η τεράστια πίεση που ασκήθηκε στο σύστημα υγείας. Οι Ισπανοί έπαθαν και έμαθαν πολλά το 2020 και αποφάσισαν να διδαχτούν από τα λάθη ή από τους εξωγενείς παράγοντες.
Σύμφωνα με το Euronews, τον Απρίλιο η Ισπανία είχε ποσοστό 7% στον εμβολιασμό, με την Αγγλία να είναι στο 13%. Πλέον, με το 71% η Ισπανία είναι στην κορυφή των G20, πάνω από τις ΗΠΑ του 62% (με τουλάχιστον μια δόση), πάνω από την Ιταλία και τη Γαλλία του 61% και πάνω από τη Γερμανία του 60%. Οι Ισπανοί έχουν ακόμα να εμβολιάσουν 7.8 εκατομμύρια πολίτες που δεν έχουν λάβει καμία δόση και δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρι το απόλυτο.
Σύμμαχος τους είναι και το σύστημα υγείας, το οποίο δεν διαχωρίζεται σε δημόσιο και ιδιωτικό, κάτι που δημιουργεί δυσκολίες στον σχεδιασμό. Στην Ισπανία έχουν όλοι πρόσβαση στη δημόσια υγεία και παρόλο που μιλάμε για περιφέρειες με αυτονομία και διαφορετική τοπική κυβέρνηση, το κεντρικό κράτος συνεργάζεται μαζί τους για να υπάρξει μια σύμπλευση στην πολιτική τους.
Μεγάλο ρόλο στον εμβολιασμό παίζει πάντοτε η εμπιστοσύνη που εμπνέει το κράτος, όχι σε επίπεδο κυβερνώντων τόσο, αλλά σε επίπεδο δομών. Οι επιστήμονες στην Ισπανία φρόντισαν να κάνουν σαφές στην κυβέρνηση και τα μίντια πως οι πολιτικοί, που ασκούν επιρροή στο κοινό, δε θα πρέπει να μιλήσουν ποτέ δημόσια για τα εμβόλια σε επιστημονικό επίπεδο. Θα πρέπει να αφήσουν το λόγο στους επιστήμονες και εκείνοι απλώς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους προτρέποντας τον κόσμο να εμβολιαστεί.
Η εμπιστοσύνη πάντως χτίστηκε και από κάτι άλλο. Η Ισπανία δεν έκανε κανέναν εμβολιασμό υποχρεωτικό για τους πολίτες της, ενώ χώροι εκδηλώσεων όπως αίθουσες κινηματογράφου και θέατρα, δεν έκλεισαν όταν ήταν κλειστά σε όλη την Ευρώπη. Αυτό δημιούργησε την αίσθηση πως το κράτος δεν επιχειρεί να εγκλωβίσει τον λαό, αλλά να του αφήσει την ελευθερία να κατανοήσει πως χρειάζεται απόλυτη προσοχή.
Σε αυτό το διάστημα των εμβολιασμών, δεν υπάρχει υποχρέωση από κανέναν, εμβολιασμένο ή ανεμβολίαστο, να δείξει πιστοποιητικό όταν πηγαίνει σε κάποιο χώρο διασκέδασης. Οφείλουν όλοι να φορούν μάσκες και να έχουν αποστάσεις, αλλά ως εκεί.
