Δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία φορά που ο Δημήτρης Παπανικολάου μας αναγκάζει να υποκλιθούμε μπροστά του και να του βγάλουμε το καπέλο. Δεν είναι μόνο ο τρόπος με τον οποίο θίγει ζητήματα που για κάποιους εξακολουθούν να αποτελούν ταμπού εν έτει 2023, είναι και οι πράξεις του που μας οδηγούν με βεβαιότητα σε έναν καλύτερο και πιο συμπεριληπτικό κόσμο.
Ο άλλοτε διεθνής μπασκετμπολίστας, ο οποίος έχει αποκαλύψει ότι έχει σύνδρομο Άσπεργκερ και κόρη με αυτισμό, έγινε πρωταγωνιστής σε ένα ιδιαίτερο περιστατικό στη Βάρης – Κορωπίου την Κυριακή. Άθελά του, βέβαια, γιατί όπως γράφει και ο Νίκος Συρίγος, ο δημοσιογράφος που διηγήθηκε το περιστατικό μέσω Instagram, ο ίδιος ο Παπανικολάου δεν θα ήθελε ποτέ να βγει κάτι προς τα έξω.
Κινούμενος με το αυτοκίνητό του στον δρόμο, ο Δημήτρης Παπανικολάου είδε έναν νεαρό με αυτισμό να βρίσκεται σε κρίση. Το παιδί είχε καθίσει στο οδόστρωμα και έχει θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο καθώς τα αυτοκίνητα περνούν από δίπλα του. Ο Παπανικολάου κατεβαίνει από το αμάξι του, κάθεται μαζί του στην άσφαλτο και γνωρίζοντας πώς διαχειρίζεσαι μια τέτοια κατάσταση, ηρεμεί τον νεαρό και τον πείθει τελικά να σηκωθεί και να απομακρυνθεί.
Γράφει ο Νίκος Συρίγος:
Γράφει συγκεκριμένα: «Μεσημέρι Κυριακής στη Βάρης- Κορωπίου. Ένα παιδί είναι ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου. Μοιάζει να έχει πάθει κρίση επιληψίας. Τα αυτοκίνητα περνούν πλάι του. Κινδυνεύει. Κανείς δεν ξέρει τι να κάνει. Δυστυχώς. Ο Δημήτρης Παπανικολάου είναι λίγα μέτρα πιο πίσω. Κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ζητάει από τους άλλους οδηγούς να σταματήσουν την κυκλοφορία και να τον αφήσουν μόνο του με το παιδί. Πλησιάζει το παιδί.
Αντιλαμβάνεται ότι είναι μια από τις κρίσεις ανθρώπου που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Ξαπλώνει πλάι του. Προσπαθεί να του πιάσει κουβέντα. Μιλάνε για τις ομάδες… Μπαίνει στον κόσμο του και τον ηρεμεί. “Πάμε τώρα λίγο στην άκρη, γιατί εδώ φοβάμαι ότι θα με πατήσει κάνα αυτοκίνητο”, του λέει. Ο μικρός πείθεται. Να πάει στην άκρη για το χατίρι του φίλου του. Όλα καλά. Τυχερός ο μικρός. Πιο τυχεροί εμείς που έχουμε τον Μήτσο…
Συγγνώμη ρε φίλε που το ανεβάζω. Ξέρω ότι δεν γουστάρεις. Αλλά να, αφού μου είπες την ιστορία πίσω από τις φωτό που μου έστειλε ένας κοινός φίλος μας που ήταν εκεί, είπα να τη μοιραστώ μπας και την επόμενη φορά ξέρουμε, εμείς οι άσχετοι, τι να κάνουμε… Σαν πρώτη αντίδραση. Σαν πρώτη βοήθεια. Σαν το φιλί της ζωής. Τον φίλο της ζωής. Δημητρό, πόσο πολύτιμος μας είσαι… Βάλτε μάθημα στο σχολείο τι πρέπει να κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν φτάνει ο Δημήτρης. Πιτσιρίκο μου, συγγνώμη που δεν ξέρουμε… θα μάθουμε!».
