«Βάλε φωτιά σ’ ό,τι σε καίει, σ’ ό,τι σου τρώει την ψυχή», λέει το γνωστό τραγούδι Γιορτή που λένε οι Τρύπες, αλλά τι κάνεις ότι είναι η φωτιά που σου τρώει την ζωή, το βιος; Εδώ και 4 μέρες ο Έβρος καίγεται, πολλά χωριά εκκενώνονται και οι κάτοικοι τους επιστρέφουν σε αυτά μόνο για να δουν τα σπίτια τους να έχουν καταστραφεί.
Αγρότες βλέπουν την φωτιά να καίει την καλλιέργεια τους, να «σκοτώνει» τη γη τους. Ζώα έντρομα μπαίνουν σε κλουβιά για να σωθούν από την φωτιά. Η ζωή τους δεν θα είναι όμως πολύ μεγάλη. Αν δεν πάνε από φωτιά, θα πάνε από σφαγή.
Παιδιά και ηλικιωμένοι δεν έχουν πια απόσταση. Στέκονται μαζί με το βλέμμα γεμάτο «γιατί;» και πόνο, μπροστά στο τέλος των ονείρων τους. Κάποιοι πέρασαν δεκαετίες για να φτιάξουν ένα ζεστό σπιτικό. Και μέσα σε μια μέρα αυτές οι δεκαετίες σβήστηκαν.
Η φωτιά που «καίει» την ελπίδα
Στις φωτιές δεν έχουμε τίποτα περισσότερο κάθε χρόνο από το να σταθούμε στα πρόσωπα, στα βλέμματα. Είναι το μόνο που έχουμε. Έχοντας την ελπίδα ότι μπορεί το κλάμα ενός αγοριού ή μιας γιαγιάς να μας κάνει να κινητοποιηθούμε, να γεμίσουμε ελπίδα και κίνητρο για να αλλάξουμε τον κόσμο.
Μέχρι που ο χρόνος περνάει, η λήθη κερδίζει και έρχεται μια επόμενη πυρκαγιά για να μας θυμίσει ότι ο καθένας μας έχει τον εαυτό του να στηριχθεί και, αν μπορεί, να σώσει και μια ακόμα ζωή, τότε το θαύμα έγινε, έστω μια σπίθα ελπίδας κι ανθρωπιάς θα συνεχίσει να καίει.
* Φωτογραφίες: Sooc Photos
