Το φετινό καλοκαίρι είναι διαφορετικό. Όχι για όλους, αλλά για τους περισσότερους. Οι άνθρωποι που βίωσαν την καταστροφική πυρκαγιά στη βόρεια Εύβοια, για οκτώ ημέρες, μαζεύουν ακόμα τα κομμάτια τους. Άλλοι έχασαν το σπίτι τους, άλλοι τις περιουσίες που μόχθησαν οι γονείς τους και οι παππούδες τους, άλλοι και τα δύο. Κι όμως, το αίσθημα του να πάμε πάλι από την αρχή υπάρχει και προσωπικά εύχομαι να συνεχίσει, ακόμα κι όταν έρθει η απογοήτευση. Γιατί, αναπόφευκτα, θα έρθει.
Η Εύβοια και συγκεκριμένα η Λίμνη, είναι ο τόπος καταγωγής μου και το μέρος που μεγάλωνα τα καλοκαίρια. Με θυμάμαι κάθε φορά να ανυπομονώ να φτάσω στο χωριό (σχεδόν δεν κοιμόμουν το προηγούμενο βράδυ), να δω τους συγγενείς μου, να αντικρίσω το πράσινο από τη βεράντα, να γεμίσω τους πνεύμονες μου με οξυγόνο, να χαζέψω στη διαδρομή για την παραλία την παρθένα φύση που σε έκανε να χάνεται το μάτι σου. Με μεγάλη μου λύπη και οργή, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Όλα πια αποτελούν στάχτη, σε ένα δυστοπικό τοπίο που μοιάζει να βγήκε από θρίλερ. Δεν το χωράει ο νους, πως ένα γεμάτο δάσος έχει μείνει μισό, όπως όταν ανάβεις ένα σπίρτο.
Η βόρεια Εύβοια από παλιά ήταν ξεχασμένη. Ενδεχομένως, αυτό να ήταν που τη βοηθούσε όλα αυτά τα χρόνια να κρατάει αυτό το πράσινο – πόλος έλξης για τις οικογένειες και τους τουρίστες. Φέτος, ήρθε αυτό που πάντα όλοι σκεφτόμασταν βαθιά μέσα μας, αλλά πάντα διώχναμε αυτή τη σκέψη πιστεύοντας πως τίποτα και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει. Φέτος, η βόρεια Εύβοια ξεχάστηκε για ακόμη μια φορά και δυστυχώς αποτέλεσε μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας.
Όμως, ομολογώ πως αν κάτι υπήρξε η ελπίδα που πιανόμασταν όλοι, αυτό δεν ήταν άλλο από τους εθελοντές και την πολύτιμη και συγκινητική βοήθειά τους. Αυτό είναι ίσως και το μέλλον τούτης της χώρας. Το ένα έχει ο ένας τον άλλον. Μέχρι και σήμερα, στο χωριό μου καταφθάνουν τρόφιμα και ρούχα, που από τη μία σε πιάνει η καρδιά σου γι’αυτές τις στιγμές, από την άλλη όμως νιώθεις μια αγαλλίαση για την ανθρωπιά, που είναι το πιο σημαντικό αγαθό και πολύ φοβάμαι πως θα τη χρειαστούμε πολλές φορές στο μέλλον.
Η βόρεια Εύβοια θα ξαναγίνει πράσινη, θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της και θα βγει πιο δυνατή, αρκεί να μην ξεχαστεί από κανέναν μας. Αρκεί όλοι να βοηθήσουμε αυτό τον τόπο που έχει τους πιο φιλόξενους ανθρώπους, που είναι με το χαμόγελο για να σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς.
Εμείς που ζήσαμε τη βόρεια Εύβοια όπως ήταν, νιώθουμε τυχεροί, αλλά δυστυχώς οι εικόνες να τη βλέπουμε να καίγεται μέρα με τη μέρα δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Θα ήθελα πολύ η κεντρική φωτογραφία να μην ήταν περσινή, αλλά οι φωτογραφίες της πραγματικότητας ισοδυναμούν με χίλιες λέξεις.
