Ο παππούς μου κι η γιαγιά μου συναντήθηκαν σε αυτή τη γειτονιά, μερικά χρόνια αφότου οι γονείς τους ήρθαν από την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία. Οι ρίζες μου εδώ αρχίζουν κάπου το 1928. Γνωρίζω αυτή τη γειτονιά σαν την παλάμη μου. Θυμάμαι από μικρός να λέω σε κόσμο πού μένω και να μην έχουν ιδέα που βρίσκεται. Τα τελευταία χρόνια, αυτό έχει σταματήσει. Αρκετός κόσμος την έχει μάθει. Αυτό είναι το πρώτο hint για το ότι η Γούβα δεν είναι πια μια περιοχή για τα χαμηλά εισοδήματα.
Μέχρι πριν 6-7 χρόνια, αυτή η γειτονιά της Αθήνας που ακουμπάει Παγκράτι, Υμηττό, Δάφνη και Νέο Κόσμο, ήταν μια γειτονιά για τους γέρους. Αν πας μια βόλτα στην Πλατεία Πλυτά, θα το καταλάβεις. Ακόμα συρρέουν εκεί. Αυτό, μάλλον, δε θα αλλάξει ποτέ. Αλλά πολλά άλλα έχουν αλλάξει. Έχουν εμφανιστεί μαγαζιά που δεν απευθύνονται σε 50-60άρηδες, αλλά σε 30άρηδες, σε 20άρηδες. Προσφάτως, έμαθα πως θα ανοίξει σε λίγους μήνες καλό εστιατόριο στη γειτονιά από τον σεφ του Κουκουβάγια και μια ομάδα άλλων ανθρώπων της εστίασης.
Τα τελευταία χρόνια, η Γούβα έχει γίνει μια γειτονιά που λειτουργεί όπως ένα μαγαζί που ανοίγει δίπλα σε ένα πολύ επιτυχημένο και γεμάτο μαγαζί. Ό,τι δεν χωράει στο ένα, πηγαίνει στο διπλανό και παραμένει στη φάση. Έτσι και για τη Γούβα, που μαζεύει όσους δεν βρίσκουν αυτό που θέλουν στο Παγκράτι. Έχει δίπλα της τις προαναφερθείσες περιοχές, συν το Μετς, συν ότι πας στη Συγγρού ή το Κολωνάκι σε 25 λεπτά με τα πόδια, οπότε έχει όλο το πακέτο.
Έχω δει τα τελευταία 2 χρόνια να γίνεται πάρτι σε μαγαζί στην Πλατεία Πλυτά με τρανς άτομα, έχω δει στη γειτονιά παιδιά από το Ιράν και άλλες χώρες, μοντέρνα, έχω δει άτομα κάτω των 30 που θα ήταν δακτυλοδεικτούμενα και θα τα κουτσομπόλευαν στη γειτονιά πριν 10-15 χρόνια.
Από κομμουνιστική γειτονιά, έγινε ένα 2ο Παγκράτι
Η Γούβα είναι μια γειτονιά που ήθελε πάντοτε να είναι κομμουνιστική. Μπορεί να ονομάστηκε έτσι γιατί είναι μια μεγάλη λακκούβα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι όσοι την ονόμασαν, ήθελαν να παραπέμπει στην Κούβα. Για πολλά χρόνια, ήταν βασικός σταθμός σε προεκλογικές ομιλίες για το ΚΚΕ, έχει έρθει η Παπαρήγα και ο Κουτσούμπας να μιλήσουν στην πλατεία Πλυτά.
Αυτά όμως έχουν αλλάξει. Το Παγκράτι την παρέσυρε, και για καλό και για κακό. Και βλέπουμε και τα δύο. Από τη μία, εκσυγχρόνισε κάπως και τα μαγαζιά και τις υπηρεσίες που παρέχονται, άλλαξε την ανθρωπογεωγραφία, από την άλλη όμως τα ενοίκια και οι τιμές των σπιτιών πήραν την ανιούσα.
Κατ’ αρχάς πολλά σπίτια στη Γούβα έχουν αγοραστεί από Ισραηλινούς και Γερμανούς, οι οποίοι τα νοικιάζουν μακροχρόνια, ως επί το πλείστον. Κι αυτό είναι μια ευκαιρία για αυτούς, διότι οι Έλληνες ιδιοκτήτες στη γειτονιά, τα πάνε κυρίως για βραχυχρόνια μίσθωση και αναζητούν συνήθως ενοικιαστές για τους 3-4 μήνες που δεν έχουν ιδιαίτερες κρατήσεις.
Αυτή η συνθήκη δημιουργεί ένα, επί της ουσίας, μονοπώλιο στους ξένους ιδιοκτήτες, που εκκινούν τις απαιτήσεις τους σε ενοίκια από τα 650 ευρώ και πάνω, ενώ τα πωλητήρια δεν πέφτουν κάτω από τις 200.000.
Είναι ενδεικτικό πως το 2020 μπορούσες να αγοράσεις σπίτι 70 τετραγωνικά με 20 τετραγωνικά μπαλκόνι στη γειτονιά, στον 4ο όροφο, με θέα την Ακρόπολη και σε απόσταση 7 λεπτά από μετρό, με μόλις 80.000 και να κάνεις μια ανακαίνιση με 20-30.000. Τώρα, αυτό δεν υπάρχει ούτε σε όνειρο. Τα σπίτια από 60 τετραγωνικά δεν κοστίζουν κάτω από 200.000, ενώ για να πάρεις σπίτι με κάτω από 120.000, θα πας στα 40-45 τετραγωνικά για ισόγειο στην καλύτερη, υπόγειο πιθανότατα. Αν είναι όμως ανακαινισμένο ή κάτω από 15ετία, τότε πας αυτομάτως στα 150.000 ευρώ.
Στην περιοχή Άγιος Αρτέμιος-Γούβα, η αύξηση την τελευταία πενταετία είναι από 60% μέχρι 200% πάνω.
Αν μπείτε στον Spitogato ή τη Χρυσή Ευκαιρία, θα δείτε ότι νεόδμητα σπίτια, από το 2022 και μετά, A+ ενεργειακα, από 70 τ.μ. μέχρι 90 τ.μ., αρχίζουν από τις 270.000 ευρώ! Αν ζείτε σε περιοχές όμως το Χαλάνδρι, τα Βριλήσσια ή η Αθηναϊκή Ριβιέρα, τέτοιες τιμές δε σας εκπλήσσουν. Για όσους όμως ζούμε εδώ και γνωρίζουμε πού ήταν οι τιμές και πού πήγαν, είναι σοκαριστική αύξηση που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πόσο ακόμα θα αντέχουμε να μένουμε στη γειτονιά μας.
