Η ζωή είναι ένα τεράστιο κλισέ. Εκεί που μοιάζουν όλα να είναι αρμονικά, ήρεμα και ευτυχισμένα, εκεί έρχονται τα πάνω κάτω και στα διαλύει όλα σαν μπάλα που πέφτει πάνω σε κάστρο φτιαγμένο από άμμο. Κι όμως, όταν όλα μοιάζουν να έχουν γίνει στάχτες και αποκαΐδια και περπατάς πάνω τους με γυμνά πόδια, εκεί είναι που βγάζεις όλη τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Όπως είπε και ο Δημήτρης Καρακώστας, ετών 18, κι αφού έχασε τους δύο γονείς από κορονοϊό: «Όποια δυσκολία και απώλεια κι αν ζήσαμε το τελευταίο διάστημα πρέπει να προσπαθήσουμε την ξεπεράσουμε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας παρά τον πόνο και τη λύπη». Αυτό είναι το πρότυπο που χρειαζόμαστε.

Πριν δύο μήνες, ο Δημήτρης έχασε τη μητέρα και τον πατέρα του από την πανδημία, σε μια περίοδο που ο ίδιος ετοιμαζόταν να δώσει Πανελλαδικές Εξετάσεις. Σε οποιαδήποτε φάση της ζωής σου, το να χάνεις τους γονείς σου με διαφορά 25 ημερών, είναι τρελό, είναι οδυνηρό, είναι ένας πόνος που δεν μπορεί να γιατρευτεί. Κι όμως, σε μια σχολική χρονιά γεμάτη δυσκολίες με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ο 18χρονος Δημήτρης δεν άφησε τον κόπο του να πάει χαμένος. Έδωσε κανονικά εξετάσεις και αρίστευσε, συγκεντρώνοντας 18.700 μόρια.

Του βγάζουμε το καπέλο γι’αυτό του το κατόρθωμα και ίσως ένα απλό μπράβο να μοιάζει τόσο λίγο και τόσο φευγαλέο. Αλλά είναι το μόνο που βγαίνει εκ βαθέων και είναι αληθινό. Τι να πεις μπροστά σε αυτό το παιδί, άλλωστε, που δεν έχασε τον στόχο του, που η ζωή κέρδισε την παρτίδα στο σκάκι, με τον δεύτερο γύρο όμως να είναι δικός του. Το γύρισε κανονικά.

«Οι γονείς μου πέθαναν με περίπου 25 ημέρες διαφορά. Ήταν ένα μικρό διάστημα που άφησα το διάβασμα τελείως, αλλά σιγά – σιγά έβλεπα ότι δεν έχω άλλη επιλογή πλέον. Ήταν και οι δύο εκπαιδευτικοί και με βοηθούσαν στο διάβασμα. Αναγκαστικά, κατάλαβα ότι αν δε διαβάσω καθόλου, θα εξελιχθεί όλο πολύ χειρότερα. Όποια δυσκολία και απώλεια κι αν ζήσαμε το τελευταίο διάστημα πρέπει να προσπαθήσουμε να την ξεπεράσουμε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας παρά τον πόνο και τη λύπη», είπε. 

Τι δύναμη έκρυβε μέσα του για να βρει μόνος του τον δρόμο και τη σωστή στάση ζωής; Πώς γίνεται να μην είναι πρότυπο για όλους; Εξαφάνισε το «δεν μπορώ». Μπόρεσε και όλοι μπορούμε. Μπορεί το τρένο να μας προσπερνάει στο σταθμό, πάντα θα έρχεται όμως το επόμενο…

Εικονογράφηση: Marialena Mourousia