Σολοτίνο, Ουκρανία. Τις πρώτες στιγμές της αναστολής, από την ώρα που εγκατέλειψε το σπίτι της, η Lilya Solodovnik παρακολουθεί την 6χρονη κόρη της Lena, να παίζει με ένα μπλε πλαστικό πόνι. Η πατρίδα τους, το Χάρκοβο, έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από τις ρωσικές δυνάμεις και οι φίλοι και η οικογένεια της κρύβονται πλέον σε καταφύγια να σωθούν από τις βόμβες.
Η Solodovnik, και δεκάδες άλλες γυναίκες και παιδιά από κατεστραμμένες πόλεις της Ουκρανίας, έχουν βρει ασφαλές καταφύγιο στο πρώην ορφανοτροφείο – το οποίο πλέον έχει μετατραπεί σε πολεμική κρυψώνα- στο Σολοτίνο, ένα χωριό ανάμεσα στα Καρπάθια όρη, κοντά στα σύνορα της Ρουμανίας. Σε αυτό το απομακρυσμένο μέρος, αντιστέκοντα σύσσωμες οι γυναίκες της Ουκρανίας.
«Δεν θέλω να αφήσω τον σύζυγο μου μόνο του στην Ουκρανία», εξηγεί η Solodovnik για τον συζυγό της, ο οποίος εργαζόταν ως οδηγός μέχρι πριν τρεις εβδομάδες. Ο ίδιος, άφησε την οικογένεια του στο σημείο και γύρισε πίσω να πολεμήσει. «Αυτό το μέρος είναι ακόμη Ουκρανία. Είναι το σπίτι μου», λέει στο CNN
Περισσότεροι από 2.8 εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν φύγει από την Ουκρανία, από την ρωσική εισβολή στις 24 Φεβρουαρίου. Ακόμη και στο ήσυχο Solotvyno, μια από τις πιο μικρές συνοριακές πόλεις, χιλιάδες έχουν περάσει πεζοί για να κατευθυνθούν προς την Ρουμανία, η οποία είναι μέλος της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ. Οι περισσότεροι από αυτούς, έχουν σακίδια και τρόλει, μόνο με μερικά υπάρχοντα τους που μπορούν να κουβαλήσουν στο χέρι.
«Όταν φτάσαμε, εθελοντές έφτασαν στα σύνορα», αναφέρει η Nina, μια συνταξιούχος νηπειαγωγός από τα προάστια του Κιέβου, η οποία επίσης διαμένει στο Solotvyno με την κόρη και την εγγονή της. Η ίδια φοβάται να δώσει στη δημοσιότητα το επίθετο της. «Ύστερα όμως μια σκέψη γύριζε στο μυαλό μας: Γιατί πρέπει να φύγουμε; Είμαστε στο σπίτι μας, στην Ουκρανία».
Πλέον, αυτές οι γυναίκες βρίσκονται σε ένα σημείο που θεωρείται σημείο μηδέν – δεν έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους, αλλά την ίδια στιγμή δεν βρίσκονται στο σπίτι τους, κοντά στους αγαπημένους τους ανθρώπους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις της Ρωσίας.
Κατά τη διάρκεια των δυο πρώτων εβδομάδων μετά την εισβολή, ο πληθυσμός στο μικρό χωριό διπλασιάστηκε, αναφέρει ο Timur Averin, διευθυντής στην περιοχή του Τυάτσιβ. Σε αυτό το βουκολικό χωριό, κάποιοι αγρότες εργάζονται ακόμα με τη γη, με το άλογο τους και τα κάρα τους.
Ακόμα και όταν οι ρωσικές δυνάμεις ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν πόλεις στη δύση, οι πιο κοντινοί βομβαρδισμοί ήταν περίπου 110 μίλια μακριά από το χωριό, στους πρόποδες των βουνών. Στο καταφύγιο, η Vivian, μια εθελόντρια που αρνήθηκε να δώσει το επίθετο της από φόβο για την ασφάλεια της, βγάζει έναν χάρτη που εντοπίζει τα σημεία επιθέσεων μέσω του τηλεφώνου της.
Παρότι ο Averin, πιστεύει πως η Ουκρανία θα νικήσει τον πόλεμο σε δυο με τρεις εβδομάδες, πιστεύει πως ο πληθυσμός του χωριού θα τριπλασιαστεί, κυρίως με γυναίκες και παιδιά. «Υπάρχει αρκετός πατριωτισμός ανάμεσα στις γυναίκες», γι’αυτό και συνεχίζουν να μένουν στην Ουκρανία.
Οι γυναίκες όμως είναι και πολύ σημαντικές στις προσπάθειες του πολέμου. Γυναίκες και παιδιά που μένουν στην περιοχή, έκοψαν μπλουζάκια και παντελόνια σε λωρίδες και τα μετέτρεψαν σε δίχτυα για καμουφλάζ. Στον λασπωμένο δρόμο προς το καταφύγιο, ντόπιοι εθελοντές και ποδοσφαιριστές, οι οποίοι εντάχθηκαν στην πρώτη αγωνιστική ομάδα του Solotvyno, έναν μήνα πριν, δέχονται δωρεές που έχουν γίνει από την Ρουμανία. Στους εσωτερικούς χώρους, οι γυναίκες πακετάρουν τις κονσέρβες, το αλεύρι και τη σκόνη μητρικού γάλακτος και ύστερα τα στέλνουν στις πληγείσες χώρες.
«Μου αρέσει που δεν υπάρχουν βόμβες»
Καθώς η Ευρώπη βιώνει την ταχέως αναπτυσσόμενη προσφυγική κρίση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ένωση απαντά με εντατική βοήθεια. Μέσα σε μόνο μια μέρα, τα αντικείμενα που δόθηκαν μέσω δωρεάς, ξεχείλιζαν από τα κενά δωμάτια του καταφυγίου και στους διαδρόμους του και τώρα είναι τοποθετημένα σε ψηλές στοίβες στην πρόσοψη του τριώροφου κτιρίου.
Όλα αυτά τα εφόδια είναι σχεδόν άχρηστα. Το να καταφέρουν να στείλουν τα τρόφιμα στην ανατολική Ουκρανία, έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο. «Είναι συνεχόμενο, κάθε λεπτό», λέει η Solotovnik για τους βομβαρδισμούς στην πατρίδα της το Χάρκοβο, μια από τις πόλεις που έχουν καταστραφεί περισσότερο. Οι φίλοι και η οικογένεια της είναι ακόμη παγιδευμένοι σε καταφύγια.
Στο δωμάτιο χειροτεχνών, η Magdalena Myhailivna, προσπαθεί να αποσπάσει το μυαλό των παιδιών από τον πόλεμο. «Είναι σημαντικό να κάνουμε νορμάλ πράγματα μαζί τους», εξηγεί, καθηγήτρια εικαστικών τεχνών η ίδια, για περισσότερα από 50 χρόνια. Διδάσκει στα παιδιά πώς να ζωγραφίζουν δέντρα και τουλίπες με νερομπογιές, ενώ για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, πήγαν σε κοντινό πάρκο να μαζέψουν λουλούδια για τις μαμάδες τους.
«Μου αρέσει που δεν έχει βόμβες», λέει η Sofia, ένα μικρό κορίτσι από το Χάρκοβο, ενώ φοράει ένα πουλόβερ με έναν μονόκερο. Η ίδια, ονειρεύεται να γίνει κτηνίατρος όταν μεγαλώσει.
Σε παρόμοιο πνεύμα κινούνται και οι γυναίκες που διαμένουν στο Solotvyno. Μια από αυτές, η Elena Sierosa, που τελεί οργανωτικά καθήκοντα στο καταφύγιο, όπως το να σιγουρεύει ότι τα κρεβάτια είναι κοντινά μεταξύ τους, ώστε να χωρέσουν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται, θα έρθουν περισσότεροι.
«Εδώ είναι τα σύνορα, δεν πιστεύουμε ότι θα βομβαρδιστούν ή περικυκλωθούν», λέει η ίδια στο CNN. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, θα στείλουν τα παιδιά κάτω, στον κεντρικό δρόμο του Solotvyno και στην ξύλινη γέφυρα, για να μπουν στη Ρουμανία. «Τα παιδιά μπορούν να διασωθούν μέσω των συνόρων. Αλλά εμείς θα μείνουμε εδώ. Θα πολεμήσουμε».
πηγή: CNN
Διαβάστε ακόμα:
Putin: Το – ένα ακόμα – στρατηγικό λάθος που εκθέτει τον ρωσικό στρατό
Νατάσσα Μποφίλιου: «Πόλεμος» στο Twitter για την αντιπολεμική συναυλία στο Σύνταγμα
Joe Biden: Μπροστά στο πιο μεγάλο δίλημμα της σύγχρονης πολιτικής
