Πώς έφτασαν τα πράγματα ως εδώ; Πώς μέσα σε 3 εβδομάδες έγινε κυρίαρχο το σενάριο ο Vladimir Putin να δώσει εντολή εισβολής στην Ουκρανία και επί της ουσίας να το έχει διαπράξει; Κι αφού η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ θεωρούνται casus belli και στην ουσία έναρξη εισβολής, γιατί δεν γίνεται σε πλήρη κλίμακα, εφόσον έχει παρατάξει 160.000 στρατιώτες στα σύνορα;
Υπάρχουν δύο σημεία-κλειδιά που δεν επιτρέπουν στον Putin να πάει ανοιχτά σε έναν πόλεμο. Το ένα είναι κάτι που είχε αναφερθεί και τον Δεκέμβριο, στο ξεκίνημα αυτής της κρίσης. Ο Ρώσος ολιγάρχης δεν έχει την άνεση να σπαταλήσει στρατιώτες και στρατιωτικό εξοπλισμό. Αν τον πόνεσαν οι απώλειες το 2014 που ο στρατός του τέθηκε αντιμέτωπος με ερασιτέχνες, τώρα τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα. Ο ουκρανικός στρατός κατατάσσεται στην 22η θέση θέση παγκοσμίως. Ο ρωσικός στη 2η. Ναι, είναι μια απόσταση 20 θέσεων. Αλλά η Ουκρανία δεν είναι μόνη της.
ΗΠΑ και ΝΑΤΟ έχουν φροντίσει να εξοπλίσουν τα ουκρανικά στρατεύματα με συστήματα που μπορούν να απενεργοποιήσουν πυραύλους και τα ρωσικά τανκς, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους πυραύλους Stinger που εξουδετερώνουν τα αεροσκάφη. Οι Ρώσοι το βίωσαν αυτό στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του ΄90, με τα τότε μοντέλα να είναι λιγότερο αποτελεσματικά κιόλας. Ακόμα και το 2008, απέναντι στη Γεωργία, υπήρξαν συστήματα που εμβόλισαν, σε χαμηλότερη κλίμακα τον ρωσικό στρατιωτικό εξοπλισμό.
Η Ουκρανία λογικά δε θα μπορούσε να σταματήσει τη ρωσική εισβολή. Θα μπορούσε όμως να την καθυστερήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι απώλειες να προκαλέσουν τεράστια προβλήματα στον Vladimir Putin και σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο πίεσης από τον λαό και τους ολιγάρχες που έχει στην αυλή του και στους οποίους λογοδοτεί.
Ο Putin φοβάται την εισβολή της δημοκρατίας στη χώρα του
Ο Putin κυβερνά ως ηγέτης μιας συμμαχίας ολιγαρχών, δεν είναι Kim Yong Un. Μπορεί να είναι αυταρχικό το καθεστώς του, αλλά θα υπάρξουν κινητοποιήσεις πολιτών, παρόλο που στις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις οι περισσότεροι τάσσονται με το μέρος του στη στάση που έχει ως προς την Ουκρανία.
Ο Alexey Navalny έδειξε στην κοινή γνώμη της Ρωσίας κάτι που είχε ξεχάσει: υπάρχει διαφθορά στην πολιτική σκηνή της Ρωσίας. Και πολιτικά ψεύδη. Όπως συνέβη στην περίπτωση των Μολυβένιων Στρατιωτών (όπως τους αποκαλεί στο βιβλίο της η Svetlana Alexievich, η Νομπελίστρια δημοσιογράφος και συγγραφέας). Φυσικά εκείνη στο ομότιτλο βιβλίο της γράφει για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, αλλά οι συσχετισμοί δεν είναι πολύ διαφορετικοί.
Ο ΜΚΟ Soldiers’ Mothers μαζί με άλλες αντίστοιχες οργανώσεις, ξεσκέπασαν το ψέμα πως τα ρωσικά στρατεύματα δεν έχουν εμπλακεί αυτά τα 7 χρόνια στο Ντόνμπας. Υπήρξαν και νεκροί Ρώσοι. Και πέθαναν σε ουκρανικό έδαφος. Δεν είναι ένας δημοφιλής στους Ρώσους πόλεμος αυτός. Οι Ουκρανοί δε ζουν μόνο στην Ουκρανία. Είναι η μεγαλύτερη μειονότητα στη Ρωσία. Πολλοί θα χάσουν συγγενείς σε περίπτωση πολέμου. Στις ηλικίες 18-24, 25-39 και 45-54, είναι υψηλά τα ποσοστά (από 35% και πάνω) όσων πιστεύουν ότι η εισβολή στην Ουκρανία θα πλήξει τον Vladimir Putin.
Ο μεγάλος φόβος του Putin επομένως, αυτός που δεν του επιτρέπει να προχωρήσει σε πλήρους κλίμακας πόλεμο, είναι ότι θα φέρει απέναντι του κι αυτούς που δεν θέλει. Είναι αρκετά ενοχλητικό για τον ίδιο που η στροφή της Ουκρανίας προς τη Δύση, φέρνει κοντά στη Ρωσία ένα δημοκρατικό πολίτευμα και μπορεί να επηρεάσει τη δική του χώρα. Δε θέλει με τις πράξεις του να ανοίξει τον δρόμο στη δημοκρατία να εισβάλλει στη δική του χώρα, έστω και σε χαμηλό βαθμό. Το Κίεβο ποντάρει πολλά στη σχέση του με τη Δύση και ξέρει ότι ο λόγος που δεν έχει δεχτεί ισχυρό χτύπημα ως τώρα, οφείλεται στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που συνδράμουν στρατιωτικά και ως πολιτικές οντότητες.
Πηγή: CNN
