Έχουν περάσει πάνω από 76 ώρες από τον καταστροφικό σεισμό στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας και ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται εκθετικά κάθε μέρα, με την εκτίμηση του ΠΟΥ ότι οι νεκροί θα φτάσουν τους 20.000, που έγινε την Τρίτη, να βρίσκεται όλο και πιο κοντά στην επιβεβαίωση.

Ήδη, η καταμέτρηση σε Τουρκία και Συρία έχει φέρει τον αριθμό πολύ κοντά στις 20.000 και το τέλος της Πέμπτης πρόκειται να ανεβάσει αρκετά προς τα πάνω. Κάποιοι εκτιμούν πως ίσως να φτάσουμε σε υπερδιπλάσιο αριθμό.

Οι καιρικές συνθήκες έχουν δυσκολέψει πολύ τις προσπάθειες διάσωσης και είναι εξαιρετικά πιθανό άνθρωποι να αντέξουν κάτω από τα χαλάσματα, αλλά να μην αντέξουν το πολικό ψύχος, αφού βρίσκονται έκθετοι, δίχως νερό και τροφή για τρία 24ωρα και πλέον, με οργανισμούς ταλαιπωρημένους και με το κρύο να είναι αφόρητο.

Μέσα σε όλην την οδύνη της απώλειας, ο λαός της Τουρκίας είναι οργισμένος με τον Πρόεδρο Ερντογάν διότι δεν έχει βοηθήσει οικονομικά και σε επίπεδο κατασκευής πρόχειρων καταλυμάτων, με τους ντόπιους να φωνάζουν από την πρώτη μέρα πως είναι αβοήθητοι και επαφίενται στις αποστολές που στέλνουν οι άλλες χώρες.

Ο οργανισμός White Helmet τονίζει την ανάγκη να εκμεταλλευτούν όλοι το κάθε δευτερόλεπτο, γιατί κάθε δευτερόλεπτο που χάνεται, κοστίζει μια ζωή.

Την κλεψύδρα που αδειάζει για τους επιζώντες αναφέρουν οργανισμοί βοήθειας που έχουν αναλάβει την στέγαση και σίτιση των ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια τους. Συνολικά, 23 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν επηρεαστεί από τον σεισμό.

Πώς λειτουργεί η διαδικασία διάσωσης

Όλοι στη ζωή έχουν βιώσει το δικό τους μερίδιο σεισμών, αλλά πόσοι ξέρουν άραγε πώς κινείται η διαδικασία της διάσωσης από τις ειδικές μονάδες;

Κατά την άφιξή τους στο σημείο όπου θα επιχειρήσουν, το πρώτο πράγμα που γίνεται είναι μια αναγνώριση εδάφους, αναγνώριση των κτηρίων που έχουν καταρρεύσει, ώστε να πιθανολογήσουν ποια από αυτά θα πρέπει να μπουν ως προτεραιότητα. Αν για παράδειγμα είναι ένα σχολείο και ο σεισμός έχει γίνει βράδυ ή ξημέρωμα, πιθανότατα δεν θα υπάρχει κάποιος εγκλωβισμένος εκεί. Επίσης, αν τα κτήρια έχουν πλήρως καταρρεύσει, τότε δεν θα υπάρχει κάποιο κενό, άρα δύσκολα να έχει επιζήσει κάποιος.

Αφού θέσουν τους στόχους τους, οι διασώστες εξετάζουν τα κενά ανάμεσα στα μεγάλα κομμάτια τσιμέντου και στοχεύουν με φακούς, ψάχνοντας για ένα σημάδι ζωής. Σε αυτή την πρώτη φάση, οφείλουν να ελέγξουν και την πιθανότητα να υπάρξει περαιτέρω κατάρρευση στα χαλάσματα, να τσεκάρουν για κάποια διαρροή ή κάποια πλημμύρρα και γενικώς για στοιχεία που θα μπορούσαν να μετατρέψουν την διάσωση σε καταδικαστική συνθήκη για τους επιζήσαντες κάτω από τα χαλάσματα.

Μετά την αναγνωριστική φάση, μπαίνουν στο παιχνίδι τα βαριά μηχανήματα, δηλαδή σκαπτικά εργαλεία και υδραυλικoί γρύλοι που απομακρύνουν το εξωτερικό περίβλημα και ανοίγουν οπτικό πεδίο στους διασώστες για να έχουν πιο βαθιά ματιά μέσα στα χαλάσματα.

Συνήθως ένας ή δύο διασώστες αναλαμβάνουν να μπουν μέσα στα κενά και να ψάξουν για επιζήσαντες, ενώ υπάρχουν δύο άτομα που κοιτάζουν την κίνηση στα χαλάσματα και προσέχουν για περίεργους θορύβους.

Όσοι έχουν μείνει απ΄έξω, περνάνε με τη βοήθεια μακρόστενων εξαρτημάτων κάμερες καταγραφής στους διασώστες, οι οποίοι έχουν ενσωματωμένο στη στολή της ηχητικό καταγραφικό που μπορεί να εντοπίσει τον παραμικρό ήχο σε απόσταση μερικών μέτρων. Μια ανάσα, ένας βήχας, που συνηθίζεται σε τέτοιες συνθήκες κακής ατμόσφαιρας. Παράλληλα, με τους ανιχνευτές διοξειδίου του άνθρακα, μπορούν να εντοπιστούν επιζήσαντες ενόσω είναι αναίσθητοι, αφού το C02 είναι αυτό που εκπνέουμε στην ανάσα μας.

Για να βοηθηθεί ο διασώστης στο πού να κατευθυνθεί, πρέπει να υπάρχει ησυχία απ΄έξω. Μετά, χτυπάει τρεις φορές σε κάποιο σημείο με τσιμέντο και περιμένει ανταπόκριση. Σε όλο τον εξοπλισμό που διαθέτει, υπάρχει και ο μηχανισμός θερμικής απεικόνισης, χάρη στον οποίο δεν χρειάζεται το μάτι να κάνει δουλειά. Η θερμότητα που βγάζει ο οργανισμός εκπέμπεται στα χαλάσματα και εντοπίζεται.

Αφού έχει φύγει ο μεγάλος όγκος από τα χαλάσματα, τα μεγάλα εργαλεία κάνουν πίσω και αναλαμβάνουν τα χέρια των διασωστών με τα μικρά τους σφυριά, τις αξίνες και τα φτυάρια, αλλά και τις αλυσίδες και τους δισκοκόπτες/κόπτες οπλισμού που χρησιμοποιούνται για να σπάσουν τις αλυσίδες που κρατάνε ενωμένο το τσιμέντο και σπάνε τα μεγάλα κομμάτια σε μικρότερα.

Όλη η παραπάνω διαδικασία είναι ένα πρωτόκολλο ορισμένο από τον ΟΗΕ που επιβλέπει με κάποιο απεσταλμένο την εφαρμογή της, σε συνεργασία με την εκάστοτε τοπική αρχή.

Οι προσπάθειες διάσωσης δεν γίνονται αέναα. Κρατάνε από 5-7 ημέρες συνήθως, ή μέχρι να περάσει ένα 48ωρο από την τελευταία διάσωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απίθανο να βρεθεί κάποιος εβδομάδες μετά. Έχει γίνει αυτό. Απλώς οι επιχειρήσεις αυτές πρέπει να μεταφέρουν τους πόρους τους σε άλλα σημεία όπου είναι απαραίτητοι.

* Πηγή φωτογραφίας: Twitter/White Helmet