Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει ανοίξει η πόρτα με τον οχετό που υπήρχε όλα τα προηγούμενα χρόνια στο χώρο της υποκριτικής και έγιναν τόσες καταγγελίες, τόσες συλλήψεις, τόσες δίκες, όσες δεν έγιναν συνολικά στα προηγούμενα 30 χρόνια. Μια διαρκής ατάκα που λένε όλοι οι ηθοποιοί όταν τους ζητείται η άποψή τους, είναι πως αυτά που γίνονται γνωστά για τον χώρο τους, δε συμβαίνουν μόνο στον χώρο τους, αλλά συμβαίνουν και αλλού, απλώς η δική τους κάστα είναι πιο λαοπρόβλητη και γι΄αυτό παίρνει τέτοια έκταση.
Κι ενώ προφανώς και δεν έχουν άδικο σε αυτό, γιατί σίγουρα υπάρχουν περιστατικά βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης σε κάθε μετερίζι, υπάρχει μια πολύ μεγάλη πιθανότητα αυτό που συμβαίνει στον χώρο της υποκριτικής, να ξεπερνάει κατά πολύ αυτό που φανταζόμαστε, αυτό που μας έχει επικοινωνηθεί.
Μια κουβέντα να κάνεις με ανθρώπους που εργάζονται σε αυτό το περιβάλλον, όχι όμως ως ηθοποιοί, αλλά ως τεχνικοί ή στο κομμάτι της παραγωγής, και θα μάθεις μια αλήθεια που οι περισσότεροι ηθοποιοί αποφεύγουν να την πουν φοβούμενοι πως θα κλείσουν πόρτες, πως θα χαλάσουν κάποιες δουλειές και όλα αυτά.
Κάτι που σίγουρα δε μπορείς να το κατηγορήσεις, γιατί δεν είναι εύκολο να ρισκάρεις το ζην ή το ευ ζην για να υπερασπιστείς κάτι που δεν είναι δικό σου. Αλλά όταν αυτοί οι άνθρωποι, που έκλεισαν το στόμα τους ομαδικά και συνεννοημένα μπροστά σε σκηνικά βίας και δε σηκώθηκαν να παραιτηθούν ή να καταγγείλουν, ακόμα και σε αυτή την εποχή που ο καταγγέλων έχει την κοινωνία με το μέρος του, σου πουλάνε ηθική και σου κουνάνε το δάχτυλο…Ε, αυτό παραπάει!
Μη νομίζετε πως κάποιοι που έχουν απρεπή συμπεριφορά, τρόμαξαν ιδιαίτερα με όσα συνέβησαν στον Λιγνάδη και τον Φιλιππίδη. Μη νομίζετε πως μαζεύτηκαν. Συνεχίζουν ανενόχλητοι και το κάνουν μπροστά σε παθιασμένους υποστηρικτές του #metoo, οι οποίοι αποδεικνύουν πόσο τους νοιάζει να αλλάξουν τα πράγματα, κρατώντας το στόμα τους κλειστό για να μην πάει στράφι η δουλειά, να μη χάσουν τις εμφανίσεις σε φεστιβάλ, να μην χάσουν το γκλάμουρ. Γιατί, τελικά, αυτό είναι πάνω απ΄όλα.
Σε όλους αυτούς που το παίζουν Σουφραζέτες, αν τους βάλεις να διαλέξουν ανάμεσα στο να έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους σε παραγωγές όπου η βία και η ασέβεια κάνουν παρέλαση, αλλά τους υποσχεθείς πως η ταινία τους θα πάει στη Βενετία ή στις Κάννες, και στο να παραιτηθούν και να βοηθήσουν τα θύματα να μιλήσουν ανοιχτά, τότε θα αγοράσουν όσο όσο το πρώτο.
Και φυσικά, αν αφήσουμε στην άκρη το ζήτημα του βιασμού που είναι ένα πολύ λεπτό θέμα, το ερώτημα «γιατί δεν τα είπατε όταν έγιναν;», ίσως και να μην είναι τόσο κατακριτέο πια. Γιατί, μετά από όλα όσα έχουν βγει στη φόρα και γνωρίζοντας πλέον ότι το θύμα θα έχει όλη τη στήριξη του κόσμου μαζί του, ακόμα και χωρίς στοιχεία, χωρίς αποδείξεις, αν είναι δυνατόν να επιλέγεται ο δρόμος της σιωπής και να τηρείται μια ομερτά στο όνομα της γκλαμουριάς.
Αν δηλαδή φτασμένοι ηθοποιοί που κανείς δε μπορεί να τους κλείσει την πόρτα, σιωπούν, τότε οι αφανείς ήρωες μιας παραγωγής, όπως οι εικονολήπτες ή οι βοηθοί σκηνοθέτη για παράδειγμα, πώς θα βγουν μπροστά να μιλήσουν; Γιατί γι΄αυτούς διακυβεύεται η επιβίωση τους αν πουν πράγματα και οι υπεύθυνοι παραγωγών δεν θα τους επιλέγουν επειδή θα τους «χαλάσουν» τη δουλειά.
Για σένα «μεγάλο όνομα», τί ακριβώς βρίσκεται σε ρίσκο και δεν μιλάς; Πώς γίνεται όταν πρόκειται για άλλες περιπτώσεις να είσαι λαλίστατος, αλλά όταν γίνονται πράγματα στα δικά σου λημέρια, γυρίζεις να κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα και σφυρίζεις κλέφτικα;
Γι΄αυτό αναρωτιέμαι ξανά: μήπως τελικά, όσα συμβαίνουν στο χώρο της υποκριτικής, δε συμβαίνουν παντού, αλλά μόνον εκεί;
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Τι το κακό είπε στον Ιρανό αριστεύσαντα η Ελένη Μενεγάκη και έπεσαν να τη φάνε..;
