Πολλές φορές μπορεί να θρηνούμε για κάποιον, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάμε όσα λάθη έκανε. Μπορούμε να λυπηθούμε για τον θάνατο, χωρίς να σημαίνει ότι ο νεκρός όντως δεδικαίωται και έχει άφεση αμαρτιών. Πολλές φορές, υπάρχουν συγκρουόμενα δεδομένα που κάνουν ανέφικτο να έχεις μια σταθερή άποψη για έναν άνθρωπο που πεθαίνει. Η Βασίλισσα Ελισάβετ ήταν…βασίλισσα. Κι αυτό σημαίνει πως μοιάζει παράξενο που τόσος κόσμος υπέρμαχος της δημοκρατίας θρηνεί ή συμμετέχει στα συλλυπητήρια για μια μονάρχη.
Δεν είναι ότι η Γιώτα από το Κουκάκι γνωρίζει προσωπικά τον Κάρολο, τον Ουίλιαμ και τον Χάρι και τους στέλνει τα συλλυπητήρια. Συλλυπάται προς το βρετανικό έθνος, το οποίο σε ένα μεγάλο ποσοστό – όχι όμως το μεγαλύτερο – θα βρεθεί σε ένα 10ήμερο πένθος ως ένδειξη τιμής προς τη Βασίλισσα Ελισάβετ.
Ο θρήνος αφορά στο πρόσωπό της και σίγουρα, σε έναν βαθμό, αφορά στο ότι ήταν γυναίκα ηγέτιδα ενός κράτους, ενός θεσμού, μιας μοναρχίας, μιας πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Στη δική της βάρδια όμως είναι που η Βρετανική Αυτοκρατορία διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, με 50 αποικίες να διαχωρίζονται πολιτικά, αλλά να έχουν στενούς δεσμούς. Πέρσι βέβαια, τα Μπαρμπέιντος έκαναν την αρχή και έκοψαν κάθε μορφής σύνδεση με το Στέμμα και ανεξαρτητοποιήθηκαν πλήρως.
Επειδή έχει ξεσπάσει μια αντιπαράθεση στα social media, με κάποιους απλώς να ποστάρουν την είδηση του θανάτου ή μια φωτογραφία και να αρκούνται σε ένα RIP, χωρίς να σημαίνει πως θα κρεμάσουν τα εσώρουχα τους μεσίστια από τη στενοχώρια και έρχονται κάποιοι άλλοι, κλασικοί partypoopers να πουν «αποθεώνετε μια τύπισσα που έκανε αυτό κι αυτό». Ναι, εσάς περιμέναμε να μας το υπενθυμίσετε.
Επαναλαμβάνω το ξεκίνημα του κειμένου. Ο θρήνος είναι προς την απώλεια ενός συμβόλου. Όχι με πόνο ή με σκεπτικό ότι θα λείψει. Δεν θα λείψει. Μιλάμε για μια γυναίκα 96 ετών. Τα έζησε όλα. Περίοδο Μεσοπολέμου, τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, απο-αποικιοκρατία, παιδιά, κόντρες, θανάτους, κρίσεις, φθόνο, αγάπη.
Εδώ χρειάζεται ένα reality check απ΄όλους μας. Το να είσαι βασιλιάς/βασίλισσα σημαίνει πως πάντα θα υπάρχουν μαύρες κηλίδες, κακές στιγμές που θα επηρεάζουν πλήθος κόσμου. Κι η Ελισάβετ ήταν 70 χρόνια. Αλίμονο αν σε 70 χρόνια δε μπορούσε κάποιος να μιλήσει για κάμποσες λάθος ή και τραγικές αποφάσεις.
Επίσης, το ότι ήταν βασίλισσα, δε σημαίνει πως αποφάσιζε και διέταζε. Ειδικά στην πορεία του χρόνου. Υπήρχαν συμφέροντα και δεδομένα που ούτε μια βασίλισσα δε θα μπορούσε να αλλάξει προς το κοινό καλό. Κι επίσης, πάντοτε υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζουμε και δεν ξέρουμε πως σταθμίζονται. Ποιος ξέρει αν μια απόφαση της που σε εμάς φαίνεται κακή, μπορεί να ήταν το λιγότερο κακό μεταξύ δύο..;
Η Ελισάβετ άλλαξε την εικόνα της. Μέχρι το 2000 φαινόταν αυταρχική, ως και ρατσίστρια. Μετά, άρχισε να αλλάζει και η δημοφιλία της έφτασε στα ύψη. Δεν έφτασε στα ύψη επειδή οι πράξεις της ως Βασίλισσα το επέβαλαν. Απλώς επειδή είχε αλλάξει και η προβολή της προς τα μίντια.
Εδώ πολιτικοί σε προεδρευόμενες και προεδρικές δημοκρατίες έχουν περιόδους γεμάτες από επώδυνες και επιζήμιες αποφάσεις. Σε μια βασιλευόμενη δημοκρατία δε θα συνέβαινε; Η διαχείριση του Χονγκ Κονγκ, της Ινδίας, της Τζαμάικα, ο τρόπος που χειρίστηκε τον γιο της, τον Πρίγκιπα Άντριου στις καταγγελίες για παιδεραστεία, η σχέση της με την Νταϊάνα, η στάση της στο ζήτημα της Κύπρου με τις εκτελέσεις, που θα μπορούσαν να είναι σκέτες φυλακίσεις και πολλά ακόμα βαραίνουν την ανάμνηση της.
Όλοι μας θα κάναμε τα πράγματα διαφορετικά αν ήμασταν σε αυτές τις θέσεις. Έτσι λέμε για να μας πείσουμε ότι είναι πάντοτε εφικτό σε αυτά τα αξιώματα να πράξεις με βάση την ηθική και το προφανές.
Ναι, δεν είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ μια ηγέτιδα που για την υπόλοιπη Ευρώπη, εκτός Αγγλίας, θα πρέπει να μείνει αλησμόνητη. Η στάση της στην ανεξαρτησία των Σκωτσέζων είναι επονείδιστη. Και αναμφίλεκτα, η σύγκριση με τον τρόπο που λειτουργούν οι βασιλικές οικογένειες στη Σκανδιναβία, αναδεικνύει το πόσο μεγάλη ευκαιρία έχει αυτή τη στιγμή ο Κάρολος να μεταφέρει το Στέμμα σε μια νέα εποχή. Σε μια εποχή απαγκιστρωμένη από τον ιμπεριαλισμό. Αν τελικά αποδεχτεί το αξίωμα κι αν η Κοινοπολιτεία δεν προβεί σε κάποια πράξη αντίδρασης, καθώς στο παρελθόν έχει ξεκαθαρίσει πως ο τίτλος δεν είναι κληρονομικός.
Η Βρετανία, η Αγγλία ιδίως, έχει μια τεράστια αυταρέσκεια. Και δεν αντιλήφθηκε ποτέ, τόσο σε επίπεδο βασιλείας όσο και των υπόλοιπων θεσμών, ότι δεν είναι το κέντρο της Ευρώπης κι ότι ο κόσμος αλλάζει.
Το ότι εμείς, στον υπόλοιπο κόσμο, θα γράψουμε και κάτι παραπάνω για τη Βασίλισσα Ελισάβετ, δε σημαίνει πως την θεωρούμε πρότυπο ηγεσίας. Εξ ορισμού δε θα μπορούσε να είναι. Οι ηγέτες των κρατών την αποχαιρετούν γιατί αυτό επιβάλλει η διπλωματία και το πρωτόκολλο. Οι υπόλοιποι απλώς ακολουθούν το trend και θέλουν να δείξουν ότι συμμετέχουν σε αυτό το διαδικτυακό κύμα αναφορών.
Οι περισσότεροι θα αρκεστούν σε αυτή την αναφορά του θανάτου. Άλλοι θα θελήσουν να υπενθυμίσουν τα εγκλήματα της. Το μόνο ουσίωδες είναι πως πέθανε ένα σύμβολο ίδιο με την Παναγία των Παρισίων που κάηκε πριν 3 χρόνια. Δεν είναι παρά ένα κτήριο, αλλά ο κόσμος θρήνησε για την καταστροφή και έγινε συλλογή χρημάτων για την ανοικοδόμησή της. Έτσι μαι με την Ελισάβετ. Δεν ήταν παρά μια Βασίλισσα με 70 χρόνια παραμονής σε έναν θρόνο. Και ο κόσμος απλώς την αποχαιρετά.
Κι ελπίζει να αποχαιρετά και την εποχή του βρετανικού ιμπεριαλισμού, αλλά και τις μνήμες ενός παρελθόντος που για χάρη της Ελισάβετ δεν κατακρεουργήθηκε…
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Κάρολος: Τα σκάνδαλα που συνοδεύουν τον νέο Βασιλιά της Βρετανίας
Ελισάβετ εσύ, σούπερσταρ: Όλες οι εμφανίσεις της Βασίλισσας στον κινηματογράφο και την τηλεόραση
