Ζούμε σε μια κοινωνία θλίψης. Είναι ξεκάθαρο. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, μπορεί να λέμε στους εαυτούς μας ότι κάποιες φορές είμαστε χαρούμενοι, αλλά όπως έχει στηθεί ο περίγυρος, το μόνο που μας τροφοδοτούν στην ψυχή μας, είναι θλίψη και ένα πλάκωμα. Και το πρόβλημα δεν είναι πως αυτό συμβαίνει μόνο στις ειδήσεις. Συμβαίνει και στις ψυχαγωγικές εκπομπές. Συμβαίνει ακόμα και στα talent shows που έχουν καταλήξει πια περισσότερο ριάλιτι. Το βλέπουμε αυτές τις μέρες στο The Voice, το έχουμε δει κι αλλού.
Οκ, πάντοτε θα πουλάει ο πόνος του άλλου. Αλλά έχουμε περάσει από το στάδιο του να πουλάμε πόνο, στο να πουλάμε το struggle του καθενός και να πρέπει να δίνουμε ορισμούς στα πάντα για να τα κάνουμε πιο ευπώλητα. Σαν να πλάθεται μια κουλτούρα της ανάγκης να πονέσουμε, να περάσουμε από εμπόδια. Σε φάση που μας εμφανίζεται στη ζωή μας κάτι καλό και καταλήγουμε να το ψάχνουμε από κάθε πλευρά για να βρούμε τις παγίδες, τα προβλήματα του.
Πλέον, κάθε άτομο που πάει να συμμετέχει σε talent show, όπως το GNTM, το MasterChef και το The Voice, ξεκινάει πρώτα να μιλάει για τα δράματα της ζωής του και μετά για τη σχέση του με τη μουσική. Βγήκε χθες μια κοπέλα, καλά να είναι και μπράβο της που έχει κερδίσει τις μάχες της, και έλεγε κι αυτή για το bodyshaming που έχει δεχτεί.
Κατανοώ ότι πρέπει κοινωνικά να αντιμετωπίζουμε κάποια λάθος φαινόμενα και να τα αναφέρουμε συνέχεια για να τα αντιμετωπίσουμε, αλλά από πότε έχει αναλάβει αυτόν τον ρόλο το The Voice; Από πότε έχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως έχουμε ανάγκη από το κάθε talent show και ριάλιτι να διαπλάσει την ηθική των νέων γενεών και να αλλάξουν τα συντηρητικά ή ρατσιστικά μυαλά; Πολλώ δε όταν το μοτίβο είναι ίδιο σε κάθε μορφή τηλεοπτικής εκπομπής και στις ιστοσελίδες.
Δεν υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που να μην έχει να αφηγηθεί ένα βίωμα που γι΄αυτόν ήταν καθοριστικό με άσχημο τρόπο. Όλοι μας έχουμε τέτοια. Μα θα είναι απώλεια, μα θα είναι bullying, μα θα είναι μιας μορφής κακοποίηση. Ξεχνάμε βέβαια πολλές φορές να κοιτάξουμε πόσες φορές εμείς οι ίδιοι έχουμε βρεθεί στη θέση του θύτη κι έχουμε επιτεθεί λεκτικά κτλ.
Το θέμα όμως είναι γιατί πρέπει να το προτάσσουμε αυτό ως πρώτο. Γιατί πρέπει να πάμε να ορίσουμε όλη μας την ύπαρξη τηλεοπτικά μέσα από ένα άσχημο περιστατικό ή επειδή έχουμε παραπανίσια κιλά, είμαστε στρέιτ, γκέι, τρανς και οτιδήποτε άλλο..; Γιατί όλο αυτό να το κάνει κάποιος στο GNTM, στο Survivor, το The Voice;
Σε μια χρονιά που φαίνεται το κοινό να έχει επιστρέψει για τα καλά στην τηλεόραση, να καταναλώνει όλα τα προγράμματα, αυτό που παίρνει σε αφθονία, είναι το promotion της οδύνης και την υπερβολή του πόνου. Γιατί πολλές είναι οι περιπτώσεις που το struggle είναι διογκωμένο και στην ουσία καπηλεύεται τα πραγματικά προβλήματα.
Σόρι, αλλά δεν θα κάτσω να πουλήσω ως ψυχολογικό βάρος ότι στο λύκειο με φώναζε ένας συμμαθητής μου χοντροκώλη. Παιδιά είμαστε, σε αυτές τις ηλικίες μας βαράει τον εγκέφαλο, δεν θα παίξω και κανένα μονόπρακτο στην Επίδαυρο για να με δουν με συμπάθεια και να συζητηθεί σε 2-3 εκπομπές το όνομά μου. Κάπου δηλαδή οι παραγωγές μας έχουν μπουχτίσει με τα φωσκολικά τους οράματα και καταλήγουν να είναι απωθητικές.
Απλώς επειδή πια δεν ξεχωρίζει ψυχαγωγία από ενημέρωση και δελτίο ειδήσεων από πρωινάδικο, δεν έχουμε ως θεατές το κουράγιο να κλείσουμε την τηλεόραση.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Εθισμένοι στο fictional δράμα: Η τηλεόραση του 2009 είχε κωμωδίες να κάνουν 40άρια, αυτή του 2022 έχει τους Σασμούς
Καίτη Γαρμπή: Ρίχνει και πάλι όλο το φταίξιμο στον Γιώργο Μαζωνάκη – «Με κάνουν τρελή το ψέμα και ο διασυρμός»
Maestro: Τα μηνύματα που στέλνει ο Παπακαλιάτης στη μυθοπλασία
