Από το αποτέλεσμα των εκλογών στη Βραζιλία και μετά, έχει μείνει η εικόνα εκατομμυρίων Βραζιλιάνων να ξεχύνονται στους δρόμους και να πανηγυρίζουν που έδιωξαν τον Bolsonaro. Και μερικών άλλων εκατομμυρίων να θρηνούν που έφυγε ο Bolsonaro και θα είναι ηγέτης της χώρας και πάλι ο Lula da Silva. Η διαφορά τους τελικά ήταν λιγότερη από 2 μονάδες.
Από την μία ένας επικίνδυνος, σχεδόν φασίστας πολιτικός κι από την άλλη ένας πολιτικός που βρέθηκε μπλεγμένος σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα παγκοσμίως και με πέρασμα από την φυλακή για 18 μήνες.
Το 2018, όταν ο κόσμος ψήφισε τον Bolsonaro, ο Lula da Silva είχε φτάσει να έχει ποσοστό αποδοχής στον λαό κοντά στο 87%. Κι όμως, το σκάνδαλο Petrobras τον έχωσε για τα καλά στη στενή.
Αν είσαι ένας εξωτερικός παρατηρητής όμως, βλέποντας κόσμο να πανηγυρίζει με δάκρυα στα μάτια για αυτή την αλλαγή σελίδας στη Βραζιλία, θα αναρωτιέσαι, θα σκέφτεσαι μήπως έχει αλλάξει κάτι στον πλανήτη και δεν σε ενημέρωσαν.
Πώς γίνεται να πανηγυρίζει κάποιος για έναν Πρόεδρο που πριν από ενάμιση χρόνο ήταν στη στενή; This is politics.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αυτή είναι η πολιτική. Δεν είναι μια προφανής ανάγνωση, δεν είναι μονόδρομη, είναι πολύπλοκη και οφείλει κανείς να λαμβάνει υπ΄όψιν πολλούς παράγοντες. Η πολιτική δεν είναι 1+1=2. Είναι όλες οι μαθηματικές πράξεις μαζί και υπάρχουν και παρενθέσεις, και αγκύλες και υψώνονται παράγοντες εις την Ν.
Το είπε χθες ο Γιάννης Μπέζος μιλώντας στον Λιάγκα. Η πολιτική περιλαμβάνει λάθη. Και περιλαμβάνει και το ψέμα. Είναι αναγκαίο το ψέμα για να προχωρήσουν κάποια πράγματα. Και θα υπάρξουν φορές που τα λάθη και το ψέμα μπορεί να σε βάλουν στο επίκεντρο ενός σκανδάλου. Κι ας μην είχες καμία πρόθεση ή ανάμειξη. Είχαν κάποιοι άλλοι από κάτω σου και σε έφεραν σε αυτή τη θέση.
Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν είχαμε ένα αντίστοιχο δίλημμα σε εκλογές. Αν για παράδειγμα είχαμε έναν Πρωθυπουργό που είχε βγει από τη φυλακή πριν λίγους μήνες, όπου είχε μπει για εμπλοκή σε σκάνδαλο δεκάδων εκατομμυρίων, που ζητούσε ξανά την ψήφο του λαού και απέναντι του ήταν ένας εθνικιστής, συντηρητικός και ρατσιστής. Τι θα συνέβαινε; Το πιθανότερο είναι πως θα καταλήγαμε να ψηφίσουμε τον πρώτο, αλλά θα είχε και ο δεύτερος πολλές ψήφους.
«Προτιμήσατε να βγάλετε έναν φυλακόβιο και διεφθαρμένο αντί έναν πατριώτη», θα έλεγαν οι μεν, «δώσατε την χώρα στον φασισμό», θα αντέκρουαν οι δε. Κάτι σαν το Sophie’s Choice.
Κι όμως, όταν το βλέπουμε αυτό σε μια άλλη χώρα, δη τόσο μακρινή μας, το θεωρούμε φυσιολογικό. Είναι και ζήτημα νοοτροπίας και εποχής. Ζούμε σε μια εποχή που θα μας φέρνει όλο και συχνότερα τέτοια διλήμματα. Θα καλούμαστε να ψηφίσουμε ανάμεσα στον λιγότερο επικίνδυνο.
Όπως όμως θα καλούμαστε να αλλάζουμε κριτήριο για το πώς κρίνουμε έναν άνθρωπο στον πολιτικό του βίο. Θα καλούμαστε να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, να συγχωρούμε πολιτικά, ακόμα κι αν αυτό αφορά έναν ηγέτη που έκανε 18 μήνες στη φυλακή. Στο βίντεο της Guardian ένας άνθρωπος σταθμίζει μέσα του τον Bolsonaro και τον Lula και καταλήγει πως αξίζει να βάλει τα κλάματα που έχει την ηγεσία της χώρας και πάλι ο Lula da Silva. Γιατί απέναντι σε αυτή την επιλογή είναι ο φασισμός.
Στην Ιταλία πριν από περίπου ενάμιση μήνα, επέλεξαν το αντίθετο. Στάθμισαν όλους τους πολιτικούς ηγέτες που διεκδικούσαν την πρωθυπουργία και κατέληξαν πως η καλύτερη επιλογή είναι η Meloni με το μουσολινικό παρελθόν.
Θαρρώ πως το μέλλον θα έχει πληθώρα από τέτοια διλήμματα και επειδή εμείς στην Ελλάδα το ζήσαμε το 2015, ίσως είναι ένας λόγος να νιώθουμε μια κάποια ηρεμία γιατί τουλάχιστον δεν θα βρεθούμε, όπως διαφαίνεται, στη θέση της επιλογής ενός «πιο ακροδεξιού πεθαίνεις» πολιτικού για να πάρει τα ηνία. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν θα μας ανησυχεί συνολικά η Ευρώπη και ο κόσμος, για τον οποίο θεωρούμε πως είναι καλύτερος από εμάς στις επιλογές του, αλλά βλέπουμε πως καταρρέει τα τελευταία 4-5 χρόνια αυτό το μύθευμα.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Ινδία: Η σοκαριστική στιγμή κατάρρευσης της γέφυρας που κόστισε την ζωή σε 130 ανθρώπους
