Γιατί κάνει stand up comedy. Γιατί, καθώς γράφει τα κείμενά της, θέλει κάτι να σιγοπαίζει από πίσω. Και γιατί μπορεί να κλαίει και να γελάει για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Και να μιλάει απολύτως σοβαρά, καθώς εμείς ξεκαρδιζόμαστε.
Μετά την επιτυχία της παράστασης «Για Γυναίκα καλή είναι» και μια συνεχόμενη sold out χρονιά, η Ήρα Κατσούδα επιστρέφει με την τρίτη solo παράσταση της, το «Minimal», από την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου και κάθε Πέμπτη στις 21:00 στο θέατρο Αλκμήνη.
Σε αντίθεση με το σαλόνι στο πατρικό της, η Ήρα προσπαθεί να ξεφορτωθεί όλα τα περιττά από τη ζωή της και να την κρατήσει με τα απολύτως απαραίτητα, σε minimal επίπεδα. Όμως η διάσπαση προσοχής που έχει, μια ομηρία που λαμβάνει χώρα στον νιπτήρα της, τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται τα Ιερά Ζώα, οι τοξικές σχέσεις, οι θεωρίες συνομωσίας, ο Νομός Ηλείας και πολλά ακόμα, δεν την αφήνουν να τα καταφέρει.
Ο Μινιμαλισμός ή «Τέχνη του ελάχιστου», είναι καλλιτεχνικό ρεύμα, με εφαρμογή κυρίως την γλυπτική και την ζωγραφική, που αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ την δεκαετία του 1960. Και αυτό από μόνο του δεν έχει καμία σχέση με την παράσταση.
Ποια ήταν η πρώτη σου παράσταση ever και πώς είχες νιώσει;
Γιατί μου το θύμισες τώρα αυτό; Ήταν στην Θεσσαλονίκη όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια. Ήταν χάλια! Ήμουν χάλια. Τώρα βάλε και στην εξίσωση απειρίας, κακών αστείων και άγχους, το γεγονός ότι πονούσε ο λαιμός μου και κάποιος μου είπε να πιω λίγο κονιάκ να ανοίξει η φωνή.
Ε, ήπια λίγο, δεν έστρωσε και είπα να πιω και άλλο λίγο μπας και γίνει κάτι. Και έγινε είναι η αλήθεια. Δεν άλλαξε η κατάσταση του λαιμού μου φυσικά αλλά αυτό που έγινε είναι ότι ελαφρώς μέθυσα και έκανε την εμφάνιση μου ακόμα πιο άβολη μιας και δεν άρθρωνα καν καλά τις λέξεις. Μαγεία σου λέω… Από τότε να καταλάβεις, έχω ψυχολογικό και πριν τις παραστάσεις δεν πίνω ούτε γουλιά μπύρα.
Ποια είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση που σου κάνουν σε συνεντεύξεις και έχεις βαρεθεί να απαντάς;
Το πώς νιώθω ως γυναίκα στην κωμωδία. Είναι η ερώτηση που έχει το υψηλότερο rate. Επτά στις 10 συνεντεύξεις έχουν αυτή την συγκεκριμένη απορία.
Και η απάντηση που μου βγαίνει αυτόματα να πω είναι ότι «ένιωθα μια χαρά μέχρι να μου κάνεις αυτή την ερώτηση!»
Βλέπεις, ο σεξισμός είναι κάτι που δεν καλλιεργείται μόνο με πράξεις ή ρητορική μίσους αλλά εδραιώνεται και από τέτοιες μικροσυνθήκες που, δεν αντιλέγω ότι μπορεί να προέρχονται από καλή πρόθεση, αλλά συντηρούν και ταΐζουν στερεότυπα και λανθασμένες αντιλήψεις.
Και ποια καλή κουβέντα, μετά από παράσταση, δεν θα βαρεθείς ποτέ-που λέει ο λόγος- να ακούς;
Είναι το καλύτερο αίσθημα στον κόσμο όταν σε περιμένει το κοινό να σου πει «Ευχαριστούμε, περάσαμε υπέροχα, γελάσαμε πολύ».
Είμαι ουσιαστικά entertainer και αυτό σημαίνει ότι πέτυχα τον στόχο μου να περάσουν καλά και να γελάσουν, ότι έκανα σωστά την δουλειά μου.
Όλοι οι κωμικοί νομίζω δεν θα βαρεθούμε ποτέ να το ακούμε. Είναι ένα αίσθημα πληρότητας και ηρεμίας. Ίσως μας έχει μείνει εγγεγραμμένο στο DNA μας από τον γελωτοποιό του Βασιλιά. Πήγε καλά η παράσταση; Δεν θα σε σκοτώσουν και σήμερα.
Πιστεύεις ότι το stand up comedy μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;
Κοίτα. Θα ήθελα πολύ να πω ναι γιατί είναι αυτό που κάνω και θα ήθελα πραγματικά να έχει τέτοια δύναμη η κωμωδία. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν έχουν αλλάξει τον κόσμο άλλα και άλλα. Κινήματα, θυσίες, επαναστάσεις. Το θεωρώ κομμάτι απίθανο να πηγαίνουν όλα (καλή ώρα) κατά διαόλου και να ειπωθεί μια τέτοια αστειάρα που θα σταματήσει πολέμους, κοινωνική ανισότητα και δυστυχία.
Δηλαδή θα είναι ο άλλος με το όπλο να σημαδεύει, θα ακούσει το αστείο και θα πει «ήμουν έτοιμος να σε σκοτώσω, αλλά με πρόλαβε γιατί ΑΥΤΟ το αστείο σκοτώνει!»
Από ένα μέχρι δέκα, πόσο συχνά κάνεις μπούμερ αστεία και από ένα μέχρι δέκα πόσο συχνά γελάς με μπούμερ αστεία;
Υπάρχει διαβάθμιση μπουμεριάς. Δηλαδή για μένα μπούμερ αστεία είναι αυτά που κάνει ο μπαμπάς μου και πίστεψε με δεν γελάω, γιατί πόσες φορές να ακούσεις «τι έγινε ρε παιδιά; Πάει το κρασί; Εεε τρύπια θα ήταν η κανάτα». Μετά το ’90 σταμάτησε να είναι αστείο, αν ήταν ποτέ. Αλλά ίσως, για έναν 12χρονο είναι μπούμερ τα αστεία που μπορεί να κάνω εγώ με την παρέα μου.
(Εδώ ιδεατά, θα έπρεπε να βγει μια χορωδία 12χρονων που θα τραγουδούσαν στο τικ τοκ «όχι Ήρα είσαι πάντα relevant»)
Αλλά γενικά γελάω εύκολα σαν άνθρωπος οπότε και δίνω αρκετές πιθανότητες να γελάω και με μπουμερ αστεία. Με προβλημάτισες όμως, οπότε θα βρω κάποιο πιτσιρίκι να έρχεται μαζί με την παρέα του με μόνο στόχο την καταγραφή μπουμεριάς μου. Θα βγουν τα analytics και θα σου ξαναπώ.
Βλέπεις τηλεόραση; Ακούς ραδιόφωνο; Πας σινεμά; Θέατρο; Όλα, θέλω να τα ξέρω όλα!
Περίμενε αγχώθηκα μήπως δεν έχω ενδιαφέροντα σαν άνθρωπος!
Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε. Αρχικά να πω χωρίς φόβο και πάθος, ότι έχω τηλεόραση. Δεν είμαι δηλαδή από αυτούς που τους λες ότι έχεις τηλεόραση και σε αντιμετωπίζουν λες και τους είπες μόλις ότι έβαλες ομοίωμα του Χίτλερ στο σαλόνι, πάνω στο έπιπλο της τηλεόρασης.
Έχω, αλλά κυρίως την έχω για να βλέπω Netflix και να συνδέουμε τον υπολογιστή για μεγαλύτερη οθόνη.
Ραδιόφωνο ακούω πολύ και κυρίως web radios. Και podcasts ακούω. Γενικά δεν μπορώ να υπάρχει ησυχία στο σπίτι, οπότε μόνιμα κάτι παίζει.
Τώρα, όσον αφορά στο σινεμά και στο θέατρο, στενοχωριέμαι πολύ γιατί ενώ αν μου δινόταν η δυνατότητα να πηγαίνω κάθε βράδυ θα το έκανα, αλλά λόγω παραστάσεων και υποχρεώσεων πηγαίνω ελάχιστα δυστυχώς.
Θα παρουσίαζες πρωινή τηλεοπτική εκπομπή; Ή έστω…θα συμπαρουσίαζες;
Ξέρεις ποιο είναι το βασικό πρόβλημα που δεν θα το έκανα; Ότι δεν μπορώ να χορεύω ψυχαναγκαστικά στις 9 το πρωί, χωρίς να έχω πάρει ναρκωτικά με το που λένε την φράση «πάμε για διαφημίσεις». Μου φαίνεται εξωπραγματικό που ενώ κάθονται και μιλάνε, ξαφνικά κάποι@ λέει «Πάμε σε Διαφημίσεις» και ενεργοποιούνται όλοι και αρχίζουν και χορεύουν ξέφρενα. Δεν έχω ξαναδεί κόσμο να χαίρεται τόσο πολύ πρωινιάτικα. Και αυτοί οι άνθρωποι με φοβίζουν.
Γιατί να έρθουμε να σε δούμε (και) φέτος; Τι να περιμένουμε από την παράσταση Μίνιμαλ;
Γιατί περάσατε καλά (και) πέρυσι! Οκ, σταματάω το επιθετικό μάρκετινγκ.
Η νέα παράσταση, το ΜΙΝΙΜΑΛ, έχει αποκλειστικά νέα κείμενα και προσωπικά μου αρέσουν πολύ. Είναι κάπως πιο εσωτερικά, πιο καμένα, πιο διάσπαση προσοχής ρε παιδί μου.
Το πήγα και μια μίνι περιοδεία εντός Ελλάδος και αυτό που με χαροποίησε ήταν ότι έλεγαν ότι τους άρεσε περισσότερο από την προηγούμενη παράσταση και αυτό είναι το σημαντικό. Να έχεις εξέλιξη και να μπορείς κάθε φορά να ξεπερνάς την προηγούμενη δουλειά σου.
Ποια είναι η ιεροτελεστία σου για την συγγραφή του περιεχομένου σου; Καφές, μουσική, σιωπή, νύχτα, μέρα, μόνη, με φίλους;
Σίγουρα όχι φίλους, σίγουρα όχι κανένα δίποδο εντός σπιτιού όταν γράφω.
Και λέω δίποδο γιατί ο Swiffer, ο γάτος μου, αναγκαστικά παραμένει στο σπίτι. Έχει ακούσει και αυτός άπειρες βλακείες πάνω στην διαδικασία γραφής, αλλά είναι τίμιος, δεν μιλάει. Συνήθως μου βγαίνει πιο καλά το βράδυ που δεν έχω περισπασμούς, μεηλ, τηλέφωνα κτλ. Κάποτε όταν έγραφα έβαζα μουσική να παίζει background, αλλά με έπιανα να τραγουδάω τα κομμάτια και να χαζεύω (καταραμένη διάσπαση προσοχής). Οπότε το σύστημα που ακολουθώ τελευταία είναι να βάζω να σιγοπαίζει τηλεόραση (είδατε που χρησιμεύει κάπου;). Όχι κάτι συγκεκριμένο, ό,τι να’ναι απλά για να μην υπάρχει απόλυτη ησυχία,γιατί αγχώνομαι.
Πότε έκλαψες τελευταία φορά και την θυμάσαι έντονα; Και πότε έσκασες στα γέλια τελευταία φορά και επίσης την θυμάσαι πολύ χαρακτηριστικά;
Με έπιασε νευρικό γέλιο όταν έψαχνα για σπίτι και έβλεπα τις τιμές των ενοικίων. Στο καπάκι έκλαψα για τον ίδιο λόγο.
* Η παράσταση Μίνιμαλ κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 10 Νοέμβρη στο Θέατρο Αλκμήνη
Πληροφορίες
Διάρκεια:70 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων:10€ γενική είσοδος
Διάρκεια Παραστάσεων: Από Πέμπτη 10 Νοεμβρίου εως Πέμπτη 12 Ιανουαρίου
Παραστάσεις: Κάθε Πέμπτη στις 21:00
Πληροφορίες Χώρου:Αλκμήνης 8-12, Αθήνα / Τηλέφωνο: 21 0342 8650
Εισιτήρια εδώ.
