Περιεχόμενα
Πριν από κάμποσους μήνες, η Rebel Wilson είχε δώσει μια συνέντευξη στο BBC, όπου μιλούσε για πρώτη φορά για τον αγώνα που έκανε να χάσει αρκετά κιλά και να αδυνατίσει. Εκεί αποκάλυπτε ότι είχε δεχτεί σφοδρή κριτική από εξτρεμιστές του body positivity που την κατηγορούσαν μέχρι και για εσχάτη προδοσία. Μάλιστα, οι μάνατζερ της στις ΗΠΑ της έλεγαν ότι πρέπει να μείνει πιο γεμάτη γιατί αυτό έχει χτίσει ως εικόνα.
Με πιο απλά λόγια, ένας άνθρωπος έπρεπε να μείνει υποχρεωτικά σε ένα βάρος που δεν το ήθελε και του έκανε κακό και στην υγεία του, μόνο και μόνο για να συντηρήσει το πρότυπο της αστείας chubby Βρετανίδας, επειδή εμπορικά και επαγγελματικά, αυτό μπορούσε να εκμεταλλευτεί.
Ακόμα περισσότερο, η Rebel Wilson είχε πια υποχρέωση προς ένα αόρατο κοινό, προς έναν αόρατο στρατό, να μείνει στα κιλά που ήταν, γιατί πρέπει σώνει και ντε να γίνει ένα σύμβολο του body acceptance και body positivity. Κι ενώ συμβαίνει αυτό, ενώ βλέπουμε διάσημα πρόσωπα της Αμερικής και της Βρετανίας να μιλάνε υπέρ αυτού, χθες το βράδυ, στα BAFTA, όλοι τη χειροκρότησαν θερμά όταν έκανε αναφορά στην αλλαγή του σώματος της. Γιατί άραγε;
Κάποιος θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτό το χειροκρότημα ως απόδειξη της υποκρισίας μιας βιομηχανίας που τα αντιμετωπίζει όλα ως πρότυπα με προέκταση στην εμπορική εκμετάλλευση. Αλλά εμείς απέχουμε, γιατί δεν είμαστε τόσο πονηροί.
Αυτό όμως που σίγουρα μπορούμε να το υποστηρίξουμε και δε χρειάζεται και καμία ιδιαίτερη αντίληψη, είναι πως τελικά τόσο στην Αμερική όσο και εδώ στην Ευρώπη που ξεπατικώνουμε αντιλήψεις και τις ωθούμε στα άκρα, οι συλλογικοί όροι πάνω σε κάτι τόσο ατομικό όσο είναι το σώμα του καθενός, είναι τουλάχιστον φαιδροί, αν όχι επικίνδυνοι.
Δε θα σου πει η κάθε Ratajkowski τι θα κάνεις με το σώμα σου
Στην Αμερική έχουν μια λέξη που ταιριάζει σε αυτό: dictating. Από κει έχει βγει η λέξη δικτάτορας, η δικτατορία. Ναι, έχει άλλη βαρύτητα όταν την εφαρμόζεις στην πολιτική και σαφώς χαμηλότερη όταν μιλάμε για ζητήματα εικόνας και σώματος. Συμβαίνει όμως. Από το dictating του πολύ αδύνατου σώματος, έχουμε πάει στο dictating του σώματος με τα πολλά κιλά.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι όπως δεν πρέπει ποτέ κανείς να ενοχοποιεί ένα σώμα, έτσι και δεν πρέπει να το αποθεώνει με τέτοια συλλογική επιβολή. Γιατί και τα δύο φαινόμενα, οδηγούν σε μια στερεοτυποποίηση και σε ένα κόμπλεξ κατωτερότητας προς τα σώματα που δεν κουμπώνουν στο πρότυπο.
Αυτό που έδειξε χθες το χειροκρότημα προς τη Rebel Wilson ήταν σαφές. Αν πρέπει όπως και δήποτε να αντιδράσουμε στο σώμα κάποιου, αυτό δε μπορεί να γίνει μέσα από κανόνες, αλλά μόνο κατά περίπτωση. Ήταν το χαμόγελο της Rebel Wilson και η εκπεφρασμένη ικανοποίησή της πως της αρέσει το σώμα της, που έφερε αυτό το χειροκρότημα.
Μια άλλη αμερικανιά έρχεται: read the room. Είναι εξίσου τοξικό να επιχειρούμε να κάνουμε τον άλλον να νιώσει καλά με ένα σώμα που ΔΕΝ του αρέσει. Και δεν του αρέσει όχι γιατί είναι θύμα κάποιας κοινωνικής νόρμας, αλλά γιατί δεν του αρέσει. Τόσο απλό.
Το παράδειγμα της Rebel Wilson πρέπει να μας δώσει να καταλάβουμε ότι το σώμα δε γίνεται να εντάσσεται σε κοινωνιολογικά τσιτάτα απλά και μόνο για να πουλήσουμε κάποιον επίπλαστο προοδευτισμό. Είναι υπόθεση του καθενός ατομικά τι θα κάνει με το σώμα του, πώς θα το φροντίσει, ποια εικόνα του θα του αρέσει περισσότερο.
Το χαμόγελο της Rebel Wilson προκάλεσε αυτό το χειροκρότημα
Αν θέλει να είναι 55 κιλά, θα είναι. Αν θέλει να είναι 90 κιλά, θα είναι. Κανείς δε μπορεί να του πει ότι είναι πολύ αδύνατος και πρέπει να πάρει κιλά, ούτε ότι είναι πολύ χοντρός. Ξέρετε ποιος έχει δικαίωμα να πει και να κατευθύνει και να ορίσει πρότυπα; Η επιστήμη. Όχι οι influencers, όχι οι positive speakers, όχι η Emily Ratajkowski και η Emma Watson. Οι επιστήμονες που ξέρουν που τελειώνει το υγιές και που αρχίζει ο κίνδυνος για τον οργανισμό, αυτοί έχουν την πιστοποίηση να μιλήσουν για τα «ιδανικά» σώματα. Προσέξτε: πληθυντικός αριθμός. Η επιστήμη δε λέει ότι η Ashley Graham είναι ένα πρότυπο σώματος. Λέει ότι τα υγιή σώματα είναι από δω μέχρι εδώ.
Πέρα απ΄αυτά τα όρια πρέπει ένας άνθρωπος να προσεχθεί και να βοηθηθεί, πάντοτε με ευγένεια. Άρα λοιπόν, καλό θα είναι να ανοίξουμε αυτιά και μάτια μετά απ΄αυτό που έγινε με τη Rebel Wilson και να πάψουμε να το παίζουμε διανοητές του σωματικού wellbeing ή κενά ποζιτιβιστές. Ας κάνει ο καθένας τις επιλογές του, ας δίνει τις προσωπικές του μάχες, χωρίς να του κατσικώνουμε τη δική μας άποψη, μόνο και μόνο επειδή έχουμε ανάγκη να αποδείξουμε ότι είμαστε κιμπάρηδες και «σας αποδεχόμαστε».
Αυτή είναι και η προβληματική ανάγνωση. Έννοιες όπως body positivity και acceptance, έχουν στον πυρήνα τους τη λογική ότι κοιτάξτε υπερβολικά αδύνατοι και υπερβολικά παχουλοί, σας αποδεχόμαστε, πείτε μας μπράβο. Ενώ αυτό που θα έπρεπε να μας νοιάζει είναι ο καθένας να αποδέχεται ή να αλλάζει το σώμα του, όπως θέλει, χωρίς mainstream καθοδήγηση από άσχετους που κατά βάθος αυτό που θέλουν είναι να διεκδικήσουν διαφημίσεις πάνω σε αυτό που πλασάρουν.
Τα σώματα όμως δεν είναι εμπόρευμα.
Διαβάστε ακόμη στο Nitro.gr:
BAFTA 2022: Η Jane Campion γράφει ιστορία και εν τη απουσία της – Τι θα δούμε στα Oscars
Madonna: Η διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και στα φίλτρα του Instagram
