Περιεχόμενα
Τι μπορεί να σου κάνει ένα ζεϊμπέκικο; Ο Βασίλης Μπισμπίκης έχει οριακά ισοφαρίσει το hype που υπάρχει τόσα χρόνια με το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας με το κάτι σαν ζεϊμπέκικο που χόρεψε το βράδυ του Σαββάτου στο μαγαζί που τραγουδάει η Βανδή. Αφού πλέον στις μαζώξεις των 45άρηδων, δε θα βάζουν τη σύνθεση του Λοΐζου, αλλά το τραγούδι της Βανδή και βίντεο με τον Μπισμπίκη να χορεύει.
Εκτός όμως από τις μαζώξεις, ο Μπισμπίκης κατάφερε να απασχολεί την σοσιαλμιντιακή γνώμη και να ανοίξει ένα πεδίο έκφρασης απόψεων λαμπρών. Άλλες απόψεις είναι ένας λαμπρός οχετός, άλλες είναι μια λαμπρή και ανούσια ηθικολογία.
Σε μια τέτοια προέβη η Έλενα Ακρίτα στο podcast της στο News247, όπου πήρε αφορμή από διάφορα σχόλια στα social media τα οποία μιλούσαν για την κοιλιά που έχει ο Μπισμπίκης και συνολικά τα κιλά του, τα οποία δεν θα έπρεπε, σύμφωνα πάντα με αυτά τα σχόλια, να τα ανεβάσει στην πίστα και να χορέψει.
Ο Μπισμπίκης χορεύει κι εμείς χορεύουμε στον ρυθμό των τυχάρπαστων
Ωραία. Είναι 20-50-100-200 στα social media που θα μπουν στη διαδικασία να σχολιάσουν κατ΄αυτόν τον τρόπο και να διαδώσουν την χονδροφοβία και τον ρατσισμό τους. Που θα τους ενοχλήσουν οι περιπτύξεις του Μπισμπίκη με τη Βανδή όχι γιατί γενικά τους ενοχλούν οι τόσο έντονες δημόσιες εκφράσεις έρωτα, αλλά γιατί η Βανδή είναι 52 και ο Μπισμπίκης κοντά στα 50.
Τα μίντια έχουν μπει την τελευταία 4-5ετία σε μια διαδικασία να δίνουν μεγαλύτερη αξία σε οποιαδήποτε κουταμάρα γράφεται στα social media, ανεξαρτήτως του ποιος την γράφει ή εκστομίζει. Γιατί προφανώς και είναι διαφορετικό να πει κάτι ένας που έχει 100.000 ακόλουθους και διαφορετικό ένας που έχει 200.
Με κάποιον τρόπο, έχουν καταφέρει τα μέσα να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που γράφει ο πάσα εις με τους 200 ακόλουθους και όχι αυτός με τους 100.000.
Για κάποιους, αυτό αναδεικνύει την δυναμική των social media και το πώς δημιουργείται ένα bandwagon effect, αλλά στην πραγματικότητα αναδεικνύει την αδυναμία των παραδοσιακών μίντια που στην ανάγκη να υπερφορτώσουν με περιεχόμενο, στρέφουν το βλέμμα τους εκεί που πριν μια δεκαετία ούτε που θα έμπαιναν στη διαδικασία να ασχοληθούν.
Στη σχολή είχαμε ένα δημοσιογραφικό θέσφατο: αν ένας σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, δεν είναι είδηση. Αν ένας άνθρωπος δαγκώσει σκύλο, αυτό είναι είδηση. Ε, τα social media έχουν καταφέρει να μετατρέψουν σε σκληρή επικαιρότητα ότι σκύλος δάγκωσε άνθρωπο.
Ένιωσε δηλαδή η κ. Ακρίτα και η κάθε Ακρίτα, γιατί δεν είναι η πρώτη που κάνει τα σχόλια του κάθε άκυρου πρώτο θέμα, ότι πρέπει να πάρει θέση απέναντι στη χονδροφοβία και να ρωτήσει με καυστικό τρόπο αυτούς τους τυχάρπαστους σε ποιους σωματότυπους και ηλικίες επιτρέπεται να εκφράζονται δημόσια με τρυφερότητα.
Η λύση είναι απλή και ξεκούραστη
Υπάρχει μια γενικότερη αντίληψη και ανάγκη, όπως φαίνεται από τα τόσα άρθρα που γράφονται σε ιστοσελίδες για την «αποθέωση του Twitter», να διαμορφωθεί η άποψη του ενός μέσα από την άποψη αυτών που παρουσιάζονται ως πολλοί, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.
Από τις διανεμητικές ομάδες που καθορίζουν στον πολιτικό βίο την «πλειοψηφία των πολύ λίγων», έχουμε και τις διανεμητικές ομάδες των social media που παρουσιάζουν μια τάση ως κάτι που απασχολεί πολλούς. Τα 500 και 1000 tweets αποτυπώνονται σαν να είναι ένα εκατομμύριο.
Είναι σχεδόν εξωφρενικό να αποκτά κάθε άποψη αξία, γιατί αυτό καταργεί και την έννοια της ειδικότητας, της βαθιάς γνώσης ενός αντικειμένου και αλλοιώνει την κοινωνική πραγματικότητα στην τελική.
Πάντα και παντού θα υπάρχουν οι χονδροφοβικοί ή τα πολύ σκουριασμένα μυαλά. Ακόμα κι αυτοί που σήμερα κρατάνε το λάβαρο της αλλαγής, σε 20 χρόνια μπορεί να είναι οι σκουριασμένοι. Αλίμονο αν παρουσιάζουμε την ύπαρξή τους ως ζήτημα με το οποίο πρέπει σώνει και ντε κάποιος θεσμός ή οργανισμός να ασχοληθεί, ενώ η λύση είναι απλή και ξεκούραστη: κοινωνική αδιαφορία.
