Μια ολόκληρη Ρώμη αποκολλήθηκε στις 15 Μαρτίου από την Ανταρκτική, η οποία τις τελευταίες ημέρες βιώνει κύμα «καύσωνα», με τις θερμοκρασίες να βρίσκονται γύρω στους -11 βαθμούς Κελσίου, όταν η μέση τιμή της θερμοκρασίας αυτή την εποχή είναι γύρω στους -50 βαθμούς! Την ίδια στιγμή, στην Αυστραλία, ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος υπέστη για 6η φορά λεύκανση, ένα φαινόμενο που συνιστά τον θάνατο των τόσο σημαντικών οικοσυστημάτων της θάλασσας που είναι οι ύφαλοι.

Στην Ανταρκτική, το κομμάτι πάγου με ονομασία Conger, αποκολλήθηκε στις 15 Μαρτίου και το μέγεθος του είναι 1.200 τετραγωνικά χιλιόμετρα, όσο δηλαδή η ιταλική πρωτεύουσα. Αυτή η αποκόλληση ήταν απόρροια των υψηλών θερμοκρασιών στην Ανατολική Ανταρκτική, με τον σταθμό Concordia να καταγράφει -11.8 βαθμούς Κελσίου στους 18 του μήνα. Αυτές οι θερμοκρασίες είναι αποτέλεσμα ενός θερμού ατμοσφαιρικού ρεύματος που εγκλωβίστηκε πάνω από την ήπειρο.

Η δρ. Catherine Colello Walker, γεωλόγος και φυσικός στο Woods Hole Oceanographic Institution, τόνισε πως από μόνη της αυτή η αποκόλληση δεν είναι κάποιο γεγονός που προκαλεί ανησυχία, εν τούτοις πρόκειται για την μεγαλύτερ αποκόλληση πάγου στην Ανταρκτική από τις αρχές της χιλιετίας, όταν είχε αποχωριστεί τον Larsen B. «Δε θα έχει σημαντικές επιπτώσεις, αλλά είναι ένα ακόμα δείγμα του τι έρχεται», τόνισε.

Ο Conger είναι ένα κομμάτι πάγου που μειωνόταν από τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, αλλά σε πολύ χαμηλό βαθμό μέχρι το 2020. Στις 4 Μαρτίου εκείνου του έτους, το κομμάατι έχασε πάνω από το 50% της επιφάνειας του σε σχέση με τις μετρήσεις που είχαν γίνει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους.

Ο ειδικός σε επιφάνειες πάγου και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεζότα, Peter Neff, δήλωσε στη Guardian ότι ήταν μια έκπληξη αυτή η αποκόλληση. «Ακόμα αντιμετωπίζουμε την Ανατολική Ανταρκτική σαν μια μεγάλη, υψηλή, στεγνή, κρύα και αμετακίνηση ποσόττητα πάγου. Η κατανόηση που έχουμε τώρα, μας υποδεικνύει ότι εκεί δε μπορούμε να έχουμε τα ίδια γρήγορα ποσοστά απώλειας πάγου σε σχέση με τη Δυτική Ανταρκτική, εξαιτίας της γεωμετρίας του πάγου και του βράχου που έχει από κάτω του.

Αυτή η αποκόλληση, ειδικά αν συνδεθεί με το μεγάλο κύμα καύσωνα από τα μέσα Μαρτίου, θα οδηγήσει την έρευνα σε περισσότερες διαδικασίες στην περιοχή».

Όπως δείχνουν τα στοιχεία του δορυφόρου Copernicus Sentinel-1, η κίνηση του Conger άρχισε στις 5 Μαρτίου και ήταν το τρίτο γεγονός αποκόλλησης στην περιοχή, όπως αναφέρει η καθηγήτρια του Scripps Polar Center, Helen Amanda Fricker. Οι άλλες δύο περιπτώσεις ήταν του Totten και του Glenzer.

Ο καθηγητής Matt King του Αυστραλιανού Κέντρου Ειδίκευσης στις Ανταρκτικές Επιστήμες, εξηγεί πως στο εγγύς μέλλον θα δούμε περισσότερα τμήματα πάγου να σπάνε και δεν θα είναι μόνο στα κυβικά του Conger, αλλά πολύ μεγαλύτερα. Και αυτά θα είναι ικανά να ανεβάσουν τη στάθμη των ωκεανών.

Ανταρκτική: Οι πάγοι λιώνουν, η βλάστηση αυξάνεται – Τι προμηνύεται για το μέλλον του πολικού οικοσυστήματος

Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος: Εντοπίστηκε λεύκανση και στις 4 μεγάλες ζώνες της έκτασης του

Την ίδια στιγμή στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο στην Αυστραλία σημειώθηκε το 6ο μεγάλο γεγονός λεύκανσης, σε μια έκταση 1.200 χιλιομέτρων, όπου τα κοράλλια είχαν νεκρώσει. Τα ευρήματα έχουν κινητοποιήσει ειδικούς του ΟΗΕ για να ελέγξουν την κατάσταση.

Η Αρχή Προστασίας του Θαλάσσιου Πάρκου του Υφάλου αναφέρει πως μπορεί να είναι το 6ο γεγονός τα τελευταία 25 χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει σε μια από τις λιγότερο θερμές χρονιές, με τους επιστήμονες να ήλπιζαν ότι το 2022 θα ήταν μια χρονιά ανάρρωσης για τον Ύφαλο.

«Το κλίμα δεν αλλάζει και ο πλανήτης με τον ύφαλο είναι περίπου 1.5 βαθμούς πιο ζεστοί σε σχέση με πριν 150 χρόνια. Εξαιτίας αυτού, ο καιρός εδώ δεν αλλάζει. Απρόσμενες εξελίξεις θα έρθουν. Τίποτα όμως δε με εκπλήσσει πια», λέει ο δρ. David Wachenfeld, επικεφαλής επιστήμονας του GBRMPA.

Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος καλύπτει μια έκταση 2.300 χιλιομέτρων και εκεί υπάρχουν πάνω από 750 οικοσυστήματα υφάλων. Το θαλάσσιο πάρκο είναι χωρισμένο σε 4 διαφορετικές περιοχές και ο Wachenfeld αναφέρει ότι και στις 4 υπάρχουν φαινόμενα λεύκανσης. Αυτό σημαίνει πως πρόκειται για το 6ο μεγάλο γεγονός μετά το 2016. Η παρατήρηση και στις 4 ζώνες έγινε με πτήση με ελικόπτερο και οι ερευνητές κατέγραψαν μόνο σημεία λεύκανσης στην απόσταση από το Cooktown μέχρι τα νησιά Whitsunday, που είναι πιο κοντά στην ακτή. Σε αυτό το πεδίο πάνω από το 60% των υφάλων έχει υποστεί λεύκανση, με αρκετά σημεία να πέθαναν τις τελευταίες εβδομάδες. Στη νότια πλευρά του Υφάλου τα πράγματα ήταν πιο ήπια και κάποιοι ύφαλοι ήταν καθαροί και γεμάτοι από ζωή.

Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος: Η Unesco αλλάζει το στάτους του σε «in danger» και φέρνει δύο χώρες σε διαμάχη

Αξίζει να αναφερθεί πως η λεύκανση στους υφάλους προέρχεται από την αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων που μπλοκάρει τον κύκλο ζωής των ζώων που δίνουν ζωή στα κοράλλια. Έτσι, τα όντα των κοραλλιών αναγκάζονται να καταναλώσουν την άλγη που βρίσκεται εκεί και τα κοράλλια χάνουν όλα τα θρεπτικά συστατικά τους.

Οι προηγούμενες περιπτώσεις λεύκανσης στον Ύφαλο συνέβησαν το 1998, το 2002, το 2016, το 2017 και το 2020. Το 2021 ήταν μια χρονιά ανάκαμψης. Όμως τον Δεκέμβριο, οι θερμοκρασίες στην περιοχή του Υφάλου έκαναν υψηλό ρεκόρ. Μάλιστα, επιστήμονες τονίζουν ότι αυτή τη φορά η λεύκανση απλώθηκε σε μεγαλύτερη έκταση σε σχέση με το 2016 και το 2017.

«Το ότι συμβαίνει αυτό σε μια χρονιά La Niña (με χαμηλές υψηλές θερμοκρασίες), είναι ανησυχητικό και ένα ξεκάθαρο σημάδι για την αυξημένη ένταση της κλιματικής κρίσης και της υπερθέρμανσης των ωκεανών. Χρειαζόμαστε άμεση δράση. Έχουμε πλέον κάθε χρόνο περιστατικά λεύκανσης. Το αποτύπωμα του καύσωνα αυξάνεται σε βαθμό που χτυπάει καμπανάκι. Συμβαίνει γρηγορότερα απ΄ό,τι είχαμε προβλέψει πριν 20 χρόνια», εξηγούν οι Αυστραλοί ειδικοί στον Ύφαλο.

Ο Wachenfeld υποστηρίζει ότι «αυτό δε θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η κλιματική κρίση. Πρέπει να δούμε αυτά τα γεγονότα ως το χτύπημα του κουδονιού από τον ύφαλο, σχετικά με τις επιπτώσεις της κρίσης. Ο ύφαλος παραμένει ένα μεγάλο και ανθεκτικό οικοσύστημα. Παρά τις ανησυχίες μας, όταν βλέπουμε μια επίδραση της κλιματικής κρίσης, πρέπει να έχουμε αποφασιστικότητα και ελπίδα για το μέλλον. Αλλά αυτά πρέπει να βασιστούν σε δυναμικές και άμεσες δράσεις για να μειώσουμε τις εκπομπές ρύπων παγκόσμια και να τηρίζουν οι κυβερνήσεις τις δεσμεύσεις τους, μαζί με τις κοινότητες και τις βιομηχανίες για προστασία του οικοσυστήματος».

Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr

Αμαζόνιος σε οριακό σημείο: Πολύ κοντά στο να μετατραπεί σε σαβάνα

Αφρική: Η κλιματική κρίση απειλεί τα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς

Σομαλία: Εκατομμύρια άνθρωποι στο «χείλος του θανάτου» λόγω ακραίας ξηρασίας