Αν υπάρχει ένας τρόπος να καταλάβει και ο τελευταίος τι σημαίνει κλιματική κρίση, αυτός είναι η τέχνη και το έργο του Ruben Orozco κάνει σωστά τη δουλειά. Ο άνθρωπος, δυστυχώς, κινητοποιείται μόνο αν βρίσκεται πολύ κοντά στον πόνο και την καταστροφή, μόνο αν τον αγγίζει η οδύνη.

Ακούει ο άνθρωπος για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για την άνοδο της στάθμης των ωκεανών και δεν τρομάζει, γιατί δε μένει σε παράκτια περιοχή. Ακούει για τα πλαστικά στη θάλασσα και δεν ιδρώνει το αυτί του, γιατί όλα τα πλαστικά καταλήγουν σε θάλασσες που βρίσκονται χώρες του τρίτου κόσμου. Αυτοί ας βρουν τη λύση.

Δε βλέπει ο άνθρωπος τη μεγάλη εικόνα, ούτε ότι ο ίδιος είναι αυτός που αποθέτει τα σκουπίδια του στις θάλασσες άλλων για να κρατήσει καθαρό το δικό του περιβάλλον. Βλέποντας όμως ο άνθρωπος το έργο του Ruben Orozco, ένα κορίτσι που πνίγεται, ίσως μπορέσει να ταυτιστεί με τους άλλους ανθρώπους που ζουν μακριά του και υφίστανται ήδη την κλιματική κρίση, δίχως να έχουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

Ο Μεξικανός Ruben Orozco έφτιαξε την Bihar. Στη γλώσσα των Βάσκων σημαίνει «αύριο». Και στον ποταμό Νερβιόν στο Μπιλμπάο, μπορεί κανείς να αντικρύσει το αύριο στην Bihar. Γιατί πρόκειται για ένα κεφάλι 120 κιλών που έφτιαξε από υαλοβάμβακα, το οποίο συμβολίζει ότι οι πράξεις μας μπορεί να μας βυθίσουν ή μπορεί να μας βοηθήσουν να επιπλεύσουμε ξανά.

Οι κάτοικοι του Μπιλμπάο είδαν για πρώτη φορά το πλεούμενο κεφάλι την περασμένη Πέμπτη και πρόκειται για ένα έργο κατά παραγγελία από το BBK Foundation της τράπεζας Kutxabank, στο πλαίσιο δράσεων της για την βιωσιμότητα του πλανήτη. Το πρόσωπο εμφανίζεται όταν πέφτει η παλίρροια και πνίγεται ξανά όταν ανεβαίνει. «Είναι μια αντανάκλαση του τι θα συμβεί, αν συνεχίσουμε να ποντάρουμε σε μη βιώσιμα μοντέλα ανάπτυξης» αναφέρει η ανακοίνωση του BBK.

«Στην αρχή, με γέμιζε με άγχος το να βλέπω το κεφάλι να εξέχει και να προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια. Στην πορεία όμως, κατάλαβα ότι συμβολίζει τη θλίψη. Πολλή θλίψη…Δε νιώθει καν να ανησυχεί, απλώς αφήνει τον εαυτό της να βυθιστεί» είπε η επισκέπτης του installation, Tianna Gil, στο Sky News.

Τα λόγια της Gil είναι ακριβώς αυτό που θέλησε να πετύχει ο Ruben Orozco. Αυτό που θα συμβεί στις επόμενες δεκαετίες. Κάποιοι άνθρωποι θα συμβιβαστούν με το ότι θα πνιγούν, γιατί δε θα μπορούν να αφήσουν τον τόπο τους και θα ξέρουν ότι δεν υπάρχει επιστροφή.

Ο Ruben Orozco συνηθίζει να κάνει τόσο ζωντανά γλυπτά. Πριν από 2 χρόνια είχε τοποθετήσει σε ένα πάρκο το άγαλμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας που καθόταν μόνη. Το είχε ονομάσει «Αόρατη Μοναξιά» και ήταν ένα σχόλιο για τη μοναξιά που νιώθει η τρίτη ηλικία.

https://www.youtube.com/watch?v=9vvuN-z0pjA