Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που όταν βλέπατε απολαμβάνατε ένα ψάρι στο πιάτο σας, δεν θα σκεφτόσασταν να ρωτήσετε από πού προέρχεται ή αν ήταν βιώσιμο.
Αυτό άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του 1990, καθώς οι ομάδες προστασίας αγωνίστηκαν για την προστασία όλων των ειδών ζωής στον ωκεανό από την υπεραλίευση.
Αφού έπεισαν το Αμερικανικό Κογκρέσο να δημιουργήσει και να επιβάλει αυστηρούς κανόνες για την υπεραλίευση οι θάλασσες γέμισαν ξανά από ξιφίες μέχρι χτένια.
Οι νέοι κανόνες για άλλα είδη είχαν εξίσου θετικά αποτελέσματα. Οι θαλάσσιες χελώνες που κάποτε πνίγονταν στα δίχτυα γαρίδας μπορούν τώρα να ξεφύγουν. Λιγότερα καταδυτικά θαλασσοπούλια πιάνονται στις πετονιές. Επιπλέον, η αμερικανική εμπορική και ερασιτεχνική αλιεία δημιούργησε 35% περισσότερες πωλήσεις το 2022 από ό, τι το 2018.
Ωστόσο στο τοπικό σούπερ μάρκετ σας μπορεί ακόμα να αγοράζετε λυθρίνια που αλιεύονται από τους υφάλους τους από Ινδονήσιους ψαράδες χρησιμοποιώντας δυναμίτη ή παράνομα αλιευμένο κιτρινόπτερο τόνο και καλαμάρια.
Η αλιεία των ΗΠΑ μπορεί να έχει βελτιωθεί, αλλά έως και το 80% των ψαριών και των οστρακοειδών στις ΗΠΑ εισάγονται. Πολλά από αυτά προέρχονται από σκοτεινούς διεθνείς ομίλους θαλασσινών που αγοράζουν ψάρια από εταιρείες που έχουν κατηγορηθεί ότι αλιεύουν παράνομα και επωφελούνται από την καταναγκαστική εργασία, όπως έχει τεκμηριώσει ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός Outlaw Ocean Project.
Τα πλούσια κράτη υποστηρίζουν άθελά τους αυτές τις καταχρήσεις χρησιμοποιώντας την παγκόσμια προσφορά ψαριών σαν να ήταν μια απεριόριστη πιστωτική γραμμή. Αλλά αυτή η πίστωση εξαντλείται. Τα παγκόσμια αλιεύματα ψαριών και άλλων άγριων ζώων στον ωκεανό κορυφώθηκαν τη δεκαετία του 1990 και έκτοτε έχουν παρασυρθεί σταθερά προς τα κάτω.
Σύντομα, ούτε η καταναγκαστική εργασία μπορεί να είναι σε θέση να αποσπάσει κέρδος από τα υπόλοιπα άγρια ψάρια.
Οι χειρότεροι κλιματικοί κίνδυνοι είναι χαρτογραφημένοι:Αναλύωντας για παράδειγμα τους κλιματικούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ βλέπουμε ότι μέσα από τους χάρτες, που αναπτύχθηκαν από ειδικούς η υπερβολική ζέστη προκαλεί τους περισσότερους θανάτους.
Τι μπορούν να κάνουν οι χρήστες:
Η επέκταση της ιχθυοκαλλιέργειας, ή υδατοκαλλιέργειας, θεωρούνταν κάποτε μια πιθανή λύση σε αυτό το πρόβλημα, αλλά επίσης, όπως ελπίζαμε, δεν έδωσε στα άγρια ψάρια το «διάλειμμα» που χρειάζονται.
Ο σολομός και οι γαρίδες, τα αγαπημένα εκτρεφόμενα θαλασσινά των Αμερικανών, εξακολουθούν να τρέφονται με άγρια ψάρια που αλιεύονται σε κακώς ρυθμισμένα ξένα ύδατα. Τα εξαιρετικά θρεπτικά ψάρια, όπως ο γαύρος και οι σαρδέλες, που αποτελούν οπουδήποτε από το 20 έως το 30% των παγκόσμιων αλιευμάτων, τροφοδοτούνται με σολομό και γαρίδες – μια συγκλονιστική σπατάλη πρωτεΐνης.
Σαφώς, τόσο τα άγρια όσο και τα εκτρεφόμενα θαλασσινά έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν μέχρι να είναι πραγματικά βιώσιμα.
Τι χρειαζόμαστε, λοιπόν, για να βάλουμε πραγματικά ασφαλή, ανθεκτικά και ηθικά προμηθευόμενα ψάρια και οστρακοειδή στο πιάτο όλων; Οι καταναλωτές μπορούν να κάνουν καλύτερες επιλογές, αλλά για να ξεπεράσουν την εξάντληση και την κατάχρηση, οι κυβερνήσεις πρέπει να εφαρμόσουν νέους νόμους διαχείρισης της αλιείας.
Η πορεία προς έναν ωκεανό που διέπεται από το κράτος δικαίου ξεκινά με τα περισσότερα μάτια στραμμένα στην αλιευτική βιομηχανία. Οργανισμοί όπως το Global Fishing Watch και οι συνεργάτες του έχουν ήδη αρχίσει να ρίχνουν φως σε αλιευτικά σκάφη που κάποτε λειτουργούσαν απαρατήρητα σε ξένες δικαιοδοσίες και στην ανοικτή θάλασσα.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να σταματήσουν να επιδοτούν την υπεραλίευση. Πολλές κρατικές υπηρεσίες αλιείας εγγυώνται καύσιμα και ναυπηγική βιομηχανία, γεγονός που έχει οδηγήσει σε σκάφη που μπορούν να ταξιδεύουν μακρύτερα και να αλιεύουν περισσότερο. Μόνο η Κίνα δαπανά δισεκατομμύρια σε αυτές τις προσπάθειες.
Οι περιοχές στις οποίες ζουν τα «άγρια» ψάρια χρειάζονται την βοήθεια των κυβερνήσεων για να τις υπερασπιστούν. Μόνο περίπου το 7% των ωκεανών του κόσμου απολαμβάνουν κάποιο είδος επίσημης προστασίας.
Τα Ηνωμένα Έθνη θέλουν να το αλλάξουν αυτό με την πρωτοβουλία τους «30 επί 30» να παραμερίσουν το 30% των ωκεανών (και της γης) μέχρι το έτος 2030. Πολύ συχνά, αυτές οι προστατευόμενες ζώνες απλώς οριοθετούνται σε έναν χάρτη, στερούμενοι ουσιαστικής επιβολής. Ένας βιώσιμος εφοδιασμός θαλασσινών θα απαιτήσει πόρους για την προστασία των ψαριών από την εκμετάλλευση όπου αναπαράγονται και αναπτύσσονται.
Απαιτείται διεθνής συνεργασία για την επιβολή δίκαιων μισθών και ασφαλών συνθηκών εργασίας και για τη δίωξη των εταιρειών που επωφελούνται από την καταναγκαστική εργασία στις αλυσίδες εφοδιασμού τους.
Οι ρυθμιστικές αρχές στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό χρειάζονται καλύτερη πρόσβαση σε δεδομένα εφοδιαστικής αλυσίδας, συμβάσεις εργασίας και περιβαλλοντικές παραβάσεις, έτσι ώστε οι μεγάλοι λιανοπωλητές, συμπεριλαμβανομένων των Sysco και Walmart, να μπορούν να διαβεβαιώσουν τους πελάτες ότι δεν αγοράζουν ψάρια που αλιεύονται παράνομα ή διατίθενται στην αγορά με καταναγκαστική εργασία.
Μπορούμε επίσης να προσφέρουμε μεγαλύτερη αξία σε όσους ασκούν καθαρή, επιλεκτική αλιεία, όπως το ψάρεμα με καμάκι του ξιφία και το ψάρεμε με δίχτυα τοτ σολομού της Αλάσκας, με επισήμανση που διακρίνει ότι τα ψάρια παράγονται με λιγότερο επιβλαβείς μεθόδους.
Τέλος, πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο ταΐζουμε τα εκτρεφόμενα ψάρια στον αναπτυσσόμενο κλάδο της υδατοκαλλιέργειας. Υπάρχουν ήδη πολλές εναλλακτικές λύσεις για την άλεση γαύρου, ρέγκας για ιχθυοτροφές – από φύκια έως προνύμφες μύγας. Αυτές οι ζωοτροφές θα πρέπει να κλιμακωθούν και να τεθούν σε ευρεία χρήση.
Πηγή: New York Times
Photo Credit: Shutterstock
