Αν μπορούσε κάποιος να περιγράψει αυτό που βιώνει η Ελλάδα και θα βιώσει τα επόμενα χρόνια σε πιο έντονο βαθμό, αν δεν κάνει δραστικές αλλαγές, θα αποτυπωνόταν στην ακόλουθη διαπίστωση: βραχυπρόθεσμο-πρόσκαιρο κέρδος εις βάρος του μακροπρόθεσμου. Πραγματικά, δεν διαφαίνεται καμία αντίληψη στην κοινωνία πρωτίστως για το ότι το μεγαλύτερο οικονομικό κέρδος βρίσκεται στην προάσπιση του φυσικού περιβάλλοντος. Κι αυτό είναι πρόβλημα της πολιτείας που δεν φρόντισε να το επικοινωνήσει όπως πρέπει.
Από τον Ιούνιο μιλάμε για το πρόβλημα με το νερό, ειδικά στα νησιά, έφτασε τέλος Ιουλίου για να ακούσουμε τον κ. Μητσοτάκη και ανθρώπους της κυβέρνησης να απευθύνονται για το πρόβλημα. Πισίνες εξακολουθούν να φτιάχνονται, κατασκευαστές και επιχειρηματίες της φιλοξενίας επιλέγουν να ανακατευθύνουν την προσοχή, μιλώντας για έλλειψη υποδομών κι όχι για υπερτουρισμό, λογικά γιατί θα χάσουν χρήματα από τις επενδύσεις τους που είναι κοντόφθαλμες, και κανείς δεν θέτει τις προτεραιότητες με τη σωστή σειρά. Ούτε κι οι δήμαρχοι δεν φαίνεται να έχουν την στήριξη ή την αντίληψη να το κάνουν.
Τρανό παράδειγμα αυτό που συμβαίνει στην Κοζάνη. Ο Κρόκος Κοζάνης, ένα από τα προϊόντα ΠΟΠ, ένα από τα γνωστότερα προϊόντα της ελληνικής γης μαζί με τη φέτα, βρίσκεται κι αυτό στη δίνη της κλιματικής κρίσης και η παραγωγή το 2023 και το 2024 ως τώρα, είναι αρκετά πεσμένη, αφού οι λίγες βροχοπτώσεις και η λειψυδρία έχουν πλήξει τους παραγωγούς.
Μιλώντας σε εκπομπή του MEGA πριν μερικές ημέρες, ο πρόεδρος του συνεταιρισμού Κρόκος Κοζάνης, κ. Βασίλης Μητσόπουλος, αναφέρθηκε στις τρομερές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι παραγωγοί και εξήγησε πως από τη μεριά τους οι προσπάθειες προς το κράτος είναι για να υπάρξει οικονομική στήριξη, ώστε οι παραγωγοί να ανακάμψουν, ελπίζοντας πως η επόμενη χρονιά θα είναι καλή. Χωρίς την στήριξη, αρκετοί θα αποθαρρυνθούν και είτε θα στραφούν σε άλλες καλλιέργειες είτε θα στραφούν στην εύκολη επιλογή του τουρισμού.
Αυτό το τελευταίο είναι μια δική μας, ευλογοφανής, εκτίμηση, αφού στο τέλος της ημέρας οι άνθρωποι θέλουν πάντοτε να επιβιώσουν, να ταΐσουν εαυτούς και οικογένειες και δεν μπορεί ο ένας παραγωγός να πάρει την ευθύνη της σωτηρίας του Κρόκου Κοζάνης και του κάθε προϊόντος ή του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτό είναι ευθύνη άλλων.
Μπορούν όμως να τεθούν κάποια ερωτήματα με αφορμή αυτή την περίπτωση, του επονομαζόμενου «κόκκινου θησαυρού» της Ελλάδας, που απευθύνονται προς όλους τους συνεταιρισμούς και τις τοπικές αρχές.
Φέτος κατάλαβαν όλοι τους πως υπάρχει κλιματική κρίση; Κοντά 5 χρόνια μιλάει όλος ο πλανήτης και έχουν τεθεί στόχοι από την Ε.Ε., τους περισσότερους από τους οποίους το ελληνικό κράτος δεν τους πετυχαίνει, διότι δεν κάνει καν την προσπάθεια, και τρώει σωρηδόν πρόστιμα.
Έχουν εξηγήσει προς τους αρμόδιους όλοι οι συνεταιρισμοί ότι πρέπει να παρθούν μέτρα πρόληψης και όχι να περιμένουμε κάθε φορά το κακό για να δούμε πώς θα βάλουμε ένα τσιρότο να σταματήσει η αιμορραγία; Με τη σειρά τους, οι τοπικές αρχές έχουν διαμηνύσει, έχουν ζητήσει βοήθεια από το κράτος, με κονδύλια για έργα και για ενημέρωση;
Έχουν συζητήσει στην εκάστοτε τοπική κοινωνία με τους επιχειρηματίες του τουρισμού και των κοντόφθαλμων επενδύσεων, τα προβλήματα που θα έρθουν, αν δεν αρχίσουν όλοι να λειτουργούν με αρμονία και με συλλογική ματιά;
Αν οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι θετικές, τότε όλο το ανάθεμα θα πέσει, δικαίως, στην κυβέρνηση, στα αρμόδια υπουργεία, που επιλέγουν να εξυπηρετούν μικροσυμφέρονται και αδιαφορούν για το φυσικό περιβάλλον της χώρας, που είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός και το μόνο που μπορεί να ενισχύει εσαεί την οικονομία.
Αν οι απαντήσεις είναι αρνητικές, τότε…όπως στρώσαμε όλοι μας, θα πρέπει να κοιμηθούμε και ουδέν δικαίωμα έχουμε για διαμαρτυρίες και να απαιτούμε στήριξη. Όποιος γεννά το πρόβλημα, θα πρέπει να βρει τρόπο να το λύσει μόνος του. Σε αυτή τη χώρα, κανένα κράτος, δυστυχώς, δεν θα πάρει τις γενναίες αποφάσεις, όχι μόνο με ευθύνη των επικεφαλής, των ανώτατων, αυτών που φαίνονται, αλλά, συνήθως, επειδή υπάρχουν αρκετοί τιποτένιοι στο ενδιάμεσο, στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας, που τους απασχολεί το δικό τους, κάτω από το τραπέζι, κέρδος.
