Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι είναι αυτά που θα έπρεπε να έχουν σε προτεραιότητα οι άνθρωποι και οι κυβερνήσεις για να προστατεύσουν, καθώς αποτελούν θαλάσσια δάση που απορροφούν μέσω της άλγης το 33% του διοξειδίου του άνθρακα, ενώ παράγουν το 50% του οξυγόνου μας. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς υφάλους, η ανθρωπότητα θα εξαφανιστεί. Είναι σημαντικότεροι ακόμα κι από το δάσος του Αμαζονίου ή της Σιβηρίας.

Κι αν αυτό ισχύει μια φορά για έναν οποιονδήποτε ύφαλο, ισχύει επί 10 για τον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο στην Αυστραλία, ο οποίος από το 2015 και μετά, έχει υποστεί μεγάλες απώλειες. Πιο συγκεκριμένα, το 2015, το 2016 και το 2020 συνέβησαν τρία μεγάλα γεγονότα λεύκανσης που διέλυσαν μεγάλες ποσότητες κοραλλιών και νέκρωσαν θαλάσσιες εκτάσεις, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει τίποτα να απορροφήσει το διοξείδιο, ενώ η υψηλή θερμοκρασία ανέβασε τη στάθμη του νερού σε σημείο-ρεκόρ από το 1900 και μετά που γίνται η καταγραφή.

Η λεύκανση είναι μια διαδικασία νέκρωσης, αφού τα πολύχρωμα κοράλλια πεθαίνουν από την υπερβολική ζέστη και είναι σαν να καίγεται μια δάσικη έκταση.

Στο προηγούμενο αυστραλιανό καλοκαίρι παραλίγο να υπάρξει και τέταρτη λεύκανση, αλλά αποφεύχθηκε, κάτι που έδωσε μια ευκαιρία ανάσας στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο, ώστε να αναπτυχθεί.

Ο κίνδυνος όμως της καταστροφής του είναι ορατός κάθε χρόνο, ιδίως αν συνεχιστούν τα bleaching events με αυτή τη συχνότητα. Γι΄αυτό και η αρμόδια επιτροπή για τα μνημεία της φύσης της Unesco πρότεινε στην επιτροπή που θα συνεδριάσει στις 16 Ιουλίου να αλλάξει το στάτους του Υφάλου σε «in danger».

Στο μυαλό των απλών ανθρώπων αυτή η κίνηση θα έμοιαζε λογική και ως μια προσπάθεια να επιστήσει η Unesco την προσοχή στον κόσμο για έναν από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της Γης.

Αντ΄αυτού, ξεκίνησε μια πολιτική συζήτηση που ανακίνησε η Αυστραλία, η οποία θεωρεί ότι αυτή η αλλαγή αποτελεί κάποιο lobbying της Κίνας, που θα συντονίσει και τη συνεδρίαση της επιτροπής από τις 16 ως τις 31 Ιουλίου. Η ομοσπονδιακή υπουργός περιβάλλοντος Σούζαν Λέι ανέφερε ότι η υπεύθυνη της επιτροπής της είχε πει σε κουβέντα την περασμένη εβδομάδα πως δε θα έβαζαν την ταμπέλα αυτή τον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο.

Η ίδια η Αυστραλία πάντως πίσω στο 2014 είχε κάνει κάτι αντίστοιχο πληρώνοντας διπλωμάτες και δημοσιογράφους να ταξιδέψουν στον ύφαλο και στην ουσία να δώσουν μια καλή έξωθεν μαρτυρία για να μη γίνει αυτή η αλλαγή της κατάστασης.

Ο λόγος που η Αυστραλία δίνει τόσο μεγάλη σημασία είναι γιατί ο ύφαλος αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στην τουριστική εισροή και οικονομία, είναι το επίκεντρο μιας βιομηχανίας κρουαζιερών και αυτή η αξιολόγηση θα φέρει απώλειες. Παράλληλα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και η κυβέρνηση της πολιτείας του Κουίνσλαντ θεωρούν πως με αυτή την αξιολόγηση η UNESCO ρίχνει την ευθύνη της προστασίας του υφάλου στην Αυστραλία, κατηγορώντας τη για μη τήρηση των συμφωνιών που έγιναν στο Παρίσι το 2015 σχετικά με τις εκπομπές αερίων. Κάτι που είναι αλήθεια, μιας και η Αυστραλία απέχει αρκετά από τους στόχους που έχει ανακοινώσει ώστε να φτάσει το zero emissions το 2050. Γι΄αυτό και η ποιότητα του νερού το 2020 βαθμολογήθηκε με D, που σημαίνει «πολύ χαμηλή».

Βλέπουμε λοιπόν ότι με επίκεντρο ένα τόσο φλέγον περιβαλλοντικό ζήτημα, η προσοχή στρέφεται σε πολιτική προπαγάνδα, λοβιτούρες και παραδιπλωματία, ενώ το θέμα θα έπρεπε να είναι αυτό που τονίζουν οι 5 κορυφαίοι επιστήμονες σε θέματα υφάλων και περιβάλλοντος.

Οι Αυστραλοί καθηγητές Όβε Γκούλντμπεργκ και Τέρι Χιουζ, ο καθηγητής Αντρέα Γκροτόλι από το Διεθνές Ινστιτούτο Κοραλλιογενών Υφάλων, ο καθηγητής Γιόχαν Ροκστρεμ του Ινστιτούτου για την Κλιματική Αλλαγή του Πότσνταμ και η ωκεανογράφος Σίλβια Ερλ που διευθύνει τον οργανισμό Mission Blue χαιρέτησαν αυτή την αξιολόγηση και τόνισαν πως δεν αποτελεί ρίψη ευθυνών μόνο προς την Αυστραλία, αλλά προς όλο τον κόσμο που οφείλει να σεβαστεί τον ύφαλο.

* Φωτογραφία: Unsplash/Kristin Hoel