Περιεχόμενα
Οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης είναι εδώ. Όχι σε λίγα χρόνια. Εδώ, τώρα. Μία από τις πιο εμβληματικές παραλίες της Χαβάης, η Waikiki, μία από τις διασημότερες επίσης, «φλερτάρει» έντονα με την εξαφάνιση. Γνωστή για το surfing, προσελκύει εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο. Εδώ και κάμποσα χρόνια όμως, η η Χονολουλού και η Πολιτεία της Χαβάης έχουν φτάσει σε ένα συμπέρασμα: Η παραλία εξαφανίζεται.
Αυτό αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερα προβλήματα. Τα ξενοδοχεία κατά μήκος της παραλίας, αξία των οποίων κοστολογείται στα 1 δις δολάρια, θα έρθουν αντιμέτωπα με μείωση στις κρατήσεις.
Η αύξηση της θερμοκρασίας
Το ότι η θερμοκρασία στον πλανήτη αυξάνεται, είναι το μείζον πρόβλημα που οι ηγέτες των χωρών έχουν δεσμευτεί να αντιμετωπίσουν, στην COP26. Ταυτόχρονα, το λιώσιμο των πάγων, θα οδηγήσει μέχρι το 2050 στη στάθμη της θάλασσας κατά ένα μέτρο, με αποτέλεσμα τη διπλάσια διάβρωση των ακτών στη Χαβάη από ό,τι θα υπήρχε διαφορετικά.
«Η παραλία δεν θα είναι εδώ για πάντα», παραδέχεται ο Dolan Eversole, ο οποίος εργάζεται επίσης για το Πανεπιστήμιο της Χαβάης και είναι γεωλόγος στην Special Improvement District Association και προσθέτει: «Και όχι μόνο αυτή, σχεδόν όλες οι παραλίες του νησιωτικού συμπλέγματος».
Είναι ενδεικτικό πως το ύψος του νερού έχει ανέβει σημαντικά και κατά τη διάρκεια της παλίρροιας. Εκείνη την περίοδο, τα υπόγεια πλημμυρίζουν, οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια σχεδόν εξαφανίζονται και το νερό απειλεί να εισχωρήσει μέσα στα υπερπολυτελή ξενοδοχεία, στα εμπορικά κέντρα και στα ακριβά εστιατόρια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η σωτηρία της παραλίας
Στη Χονολουλού ορισμένοι οραματίζονται ριζοσπαστικές λύσεις, προκειμένου να μην εξαφανιστεί η παραλία Waikiki, που βρίσκεται στο νησί Oahu. Αυτές οι ιδέες αν εφαρμοστούν, τότε θα σώσουν το δημοφιλές αξιοθέατο της Χαβάης. Προτείνεται, για παράδειγμα, να γίνει η «Βενετία του Ειρηνικού Ωκεανού».
Εν ολίγοις να κατασκευαστούν κανάλια ή θαλάσσιοι δίοδοι στα υπόγεια των κτιρίων. Ωστόσο, σχέδια σαν αυτό, βρίσκει αντιμέτωπους τους ιδιοκτήτες των ξενοδοχείων και τα μέλη της κοινότητας, καθώς το φυσικό τοπίο της Waikiki θα πληγεί σημαντικά.
«Κάποτε, λέγαμε “Ε, εντάξει, τώρα έχουμε χρόνο να σκεφτούμε τι θα κάνουμε”», είπε η γερουσιαστής της Πολιτείας Sharon Moriwaki και πρόσθεσε: «Σήμερα, όλοι γνωρίζουμε ότι στο προσεχές μέλλον θα βρεθούμε κάτω από το νερό και πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό, χθες».
Χωρίς κανένας άλλος να αναλάβει δράση, πέρυσι η Moriwaki συγκέντρωσε μια ομάδα εργασίας, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Eversole, για να σχεδιάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο προσαρμογής για το Waikiki τα επόμενα δύο χρόνια που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πρότυπο για άλλους τομείς. Αυτόν τον μήνα, η Moriwaki υπέβαλε νομοθεσία που, εάν εγκριθεί, θα παρείχε 800.000 $ στην πολιτεία για να δημιουργήσει το σχέδιο, το οποίο στη συνέχεια θα εφαρμοστεί από την πόλη και την κομητεία της Χονολουλού.
Η περιοχή τροφοδοτούνταν από δώδεκα ρυάκια που κατέβαιναν από τα βουνά Ko’olau στα βορειοανατολικά της Χονολουλού και στον ωκεανό. Τον 15ο αιώνα, οι ιθαγενείς της Χαβάης χρησιμοποίησαν αυτό το συνονθύλευμα υγροτόπων για να αναπτύξουν ένα παραγωγικό γεωργικό σύστημα, καλλιεργώντας καλλιέργειες προσαρμοσμένες στις πλημμύρες
Αργότερα, Κινέζοι και Ιάπωνες εργάτες σε φυτείες ζαχαροκάλαμου και ανανά χρησιμοποίησαν μέρος της γης για να φυτέψουν ρύζι και να εκτρέφουν πάπιες. Στην ακτογραμμή, γενιές βασιλιάδων της Χαβάης είχαν τις κατοικίες τους εκεί για surfing και κανό.
Η μετατροπή της περιοχής σε εμπορικό κέντρο ξεκίνησε γύρω στις αρχές του 20ου αιώνα, λίγο αφότου η Χαβάη έγινε επικράτεια των ΗΠΑ. Το 1906, ο Lucius Pinkham, ένας επιχειρηματίας από τη Μασαχουσέτη που έγινε πρόεδρος του Συμβουλίου Υγείας της Χαβάης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ζητήματα αποχέτευσης και κουνουπιών του Waikiki ήταν «επιβλαβή για τη δημόσια υγεία».
Σε μια επιστολή προς το υπόλοιπο συμβούλιο, υποστήριξε ότι ο πληθυσμός των φτωχών αγροτών της Χαβάης, Κινέζων και Ιάπωνων δεν ήταν η καλύτερη επιλογή για την περιοχή, περιγράφοντάς τους ως «μια τάξη πληθυσμού που περιορίζει σημαίνει βίαια σε ανεπιθύμητη και ανθυγιεινή γη». Αντίθετα, έγραψε, το Waikiki χρειαζόταν έναν πληθυσμό όπως αυτός που είχε εμφανιστεί στο Λος Άντζελες και σε άλλες πόλεις της Νότιας Καλιφόρνια – ανθρώπους «με ιδιωτική περιουσία, που αναζητούν ένα ευχάριστο κλίμα και περιβάλλον και που ξοδεύουν μεγάλα, ήδη αποκτημένα εισοδήματα.
Με πληροφορίες από Politico
