Περιεχόμενα
Παρακολουθώντας μια σειρά από τη Σκανδιναβία, το πρώτο που παρατηρείς είναι η γλώσσα: είναι δύσκολη – είτε μιλάμε για Σουηδία, είτε για Νορβηγία, για Δανία ή για Ισλανδία. Στην αρχή, νιώθεις σαν να «γδέρνει τα αυτιά». Σιγά – σιγά όμως, με το απαραίτητο binge watch συνηθίζεις τη γλώσσα, αρχίζεις και «βουτάς» στο σενάριο, εκτιμάς τις ερμηνείες, διαπιστώνεις ότι υπάρχει μια άλλη ματιά, εντελώς διαφορετική από τις αμερικανικές ή τις βρετανικές σειρές που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες.
Σκανδιναβοί Μάστορες
Οι Σκανδιναβοί, έχουν γίνει «μεγάλα μαστόρια» τα τελευταία χρόνια, είτε μιλάμε για αστυνομικές σειρές, είτε για πολιτικά θρίλερ, είτε για περιπέτειες που μπλέκονται με τη μυθολογία. Τα τοπία τους είναι μοναδικά – άρα από μόνα τους φτιάχνουν ένα σκηνικό μυστηριώδες, μοναχικό, ύποπτα ήσυχο, που μοιάζει σαν να κρύβει τα μεγαλύτερα μυστικά του κόσμου ακόμα και στην πιο συνηθισμένη μέρα.
Η υποκριτική των ηθοποιών, δεν έχει την υπερβολή της «αμερικανιάς», δεν υπάρχει ούτε «υστερία», ούτε περιττές γκριμάτσες, ούτε χαζομάρες: υπάρχει μια ηρεμία και υπάρχει και ένα σενάριο που υποστηρίζει τους ηθοποιούς και υποστηρίζεται απ’ αυτούς, χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία των σπέσιαλ εφέ και του CGI για να δώσει «έξτρα κύρος».
Εξαιρετικές παραγωγές στη σειρά
«Ζηλεύω» πολλές σκανδιναβικές παραγωγές που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Αυτές που κάποτε «σνόμπαρα», λόγω γλώσσας ή λόγω άγνωστων πρωταγωνιστών και τώρα τις κυνηγάω. Από το «Bordertown», με τον «Φινλανδό Σέρλοκ Χολμς», τον ντετέκτιβ Κάρι Σόργιονεν (σειρά που έχει ενθουσιάσει μέχρι και τον Στίβεν Κινγκ), μέχρι το ισλανδικό «Trapped», με το μικρό αστυνομικό τμήμα μιας μικρής, απομονωμένης πόλης της Ισλανδίας, που πρέπει να διαλευκάνει μία δολοφονία ενώ η περιοχή είναι αποκλεισμένη.
Ή το «Wisting», την πιο ακριβή τηλεοπτική παραγωγή που έγινε ποτέ στη Νορβηγία, με τον ντετέκτιβ Γουίλιαμ Γουίστινγκ να αναζητά έναν Αμερικανό κατά συρροή δολοφόνο γυναικών, ο οποίος έχει καταφύγει στη Νορβηγία και την Κάρι Αν Μος, στον ρόλο της Ειδικής Πράκτορα του FBI, που συνεργάζεται με τη Νορβηγική Αστυνομία.
Βεβαίως το «Arctic Cirle», με πρωταγωνίστρια την αστυνομικό Νίνα Καούτσαλο. Από νεκρές ρωσίδες πόρνες μέχρι θανατηφόρο ιό, η σειρά έχει απ’ όλα. Αλλά και «Deadwind» και «Borgen» και «Occupied» και «Borderliner» και «Blinded: Those Who Kill», οι επιλογές είναι πολλές. Και εξαιρετικές επίσης.
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα ωραία πράγματα, οι δικές μου προσωπικές αδυναμίες, είναι οι εξής δυο:
Bron – Σενάριο και ερμηνείες άλλης κλάσης
Θυμάμαι πως όταν πρωτοέβαλα να το δω, το ψιλοπαράτησα προσωρινά μετά από δυο επεισόδια. Μου φάνηκε κάπως αργό, υπερβολικά «σκοτεινό», ελαφρώς μπερδεμένο. Κι όταν του ξανάδωσα μια ευκαιρία, πήρα μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές αποφάσεις της ζωής μου. Πολύ απλά διότι η σειρά δεν «σε παίρνει από τα μούτρα», αλλά θέλει το χρόνο της για να ξεδιπλώσει το σενάριο, ενώ η πρωταγωνίστρια, Σοφία Χελίν, παίζει τόσο πολύ καλά, τόσο πειστικό το ρόλο της τόσο «ιδιαίτερης» ντετέκτιβ, που κινείται σε ένα δυσδιάκριτο όριο ανάμεσα στον αυτισμό και τη διάνοια, που πραγματικά σε παλαβώνει.
Όλοι οι κύκλοι έχουν ενδιαφέρον και όλοι έχουν εκπλήξεις και ανατροπές και σε βάζουν στο «τριπάκι» να σκεφτείς κι εσύ σαν ντετέκτιβ, να συνθέσεις κομμάτια και να συμμετάσχεις στη λύση του μυστηρίου. Δεν ξέρω πώς είναι οι άλλες βερσιόν της «Γέφυρας», καθώς έχει γίνει διασκευή μέχρι και στα ελληνικά, αλλά δύσκολα κάτι μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη δανο-σουηδική παραγωγή και την ερμηνεία της Χελίν.
Ράγκναροκ – Όταν η μαγεία της φύσης, συναντά τη μυθολογία της ύλης
Δεν είναι αστυνομική σειρά. Δεν είναι ιστορική σειρά. Δεν είναι ακριβώς περιπέτεια, ούτε μυθολογική σειρά. Είναι λίγο απ’ όλα αυτά, μαζί με στοιχεία κοινωνικής σειράς και μια ματιά πάνω σε μια επαρχιακή πόλη της Νορβηγίας, την μεγάλη εταιρεία που μολύνει το περιβάλλον και εξαγοράζει τη σιωπή με λεφτά, δολοπλοκίες και δολοφονίες. Ανάμεσα σε όλα αυτά ένας έφηβος που συνειδητοποιεί πως είναι ο Θωρ, μυθολογικά πλάσματα με ανθρώπινη μορφή (οι Γίγαντες), τέρατα, μάντεις, σφυριά που διαλύουν βράχους, έρωτες, προδοσίες και ο υποχθόνιος Λόκι.
Κυρίως το «Ράγκναροκ» καταφέρνει κάτι που ίσως και υπερβαίνει τη σειρά την ίδια: με έναν τρόπο πολύ «φυσιολογικό» και καθόλου «διδακτικό», μυεί τους θεατές στην σκανδιναβική μυθολογία, η οποία παίζει μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας – κάτι που θα έπρεπε να μας κάνει να ζηλέψουμε βαθιά, καθώς με εξαίρεση ελάχιστες αξιόλογες δουλειές, δεν έχουμε καταφέρει να αξιοποιήσουμε την Ελληνική Μυθολογία, την πιο συναρπαστική Μυθολογία ολόκληρου του κόσμου, στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο.
