Περιεχόμενα
Έβλεπα αρκετές μέρες στο Netflix το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μπέκαμ. Δεν το πατούσα να το δω, γιατί σκεφτόμουν ότι μπορεί να βαρεθώ κιόλας. Φαντάστηκα ότι θα έβλεπα τίποτα καρντασιανό ή κανένα κιτσαριό σαν το ντοκιμαντέρ για την Χεορχίνα του Κριστιάνο Ρονάλντο. Άντε, τέλος πάντων, μια ιστορία about rich and famous.
Τελικά, χθες το πρωί, μια κοπέλα στο γραφείο μου είπε ότι το είδε και ότι είναι πάρα πολύ καλό. Έχοντας ξεμείνει το βράδυ από ταινίες, το θυμήθηκα και πάτησα το κουμπί, έχοντας στην πίσω μεριά του μυαλού μου μια καβάτζα για να δω, εφόσον το σταματούσα σε 15 λεπτά και το βαριόμουν. Τελικά, το πήγα 4.5 ώρες σερί. 4 επεισόδια είναι το ντοκιμαντέρ.
Πριν από το καλλιτεχνικό της υπόθεσης, βλέποντας εκφράσεις και κινήσεις σώματος, κατάλαβα ότι δεν ήταν ένα παραμύθι, αλλά ότι τόσο αυτός όσο και η Βικτόρια, έλεγαν αλήθεια. Και έλεγαν αλήθεια όχι μόνο στο ντοκιμαντέρ, αλλά και πριν 20 χρόνια.
Άρτιο καλλιτεχνικά
Για να γυρίσουμε στο αισθητικό κομμάτι, είναι ένα γρήγορο ντοκιμαντέρ, τεχνικά άρτια κινηματογραφημένο, και τα χρονικά πισωγυρίσματα κολλάνε εκεί που πρέπει. Υπάρχει άφθονο υλικό για την παιδική και εφηβική του ηλικία, μιας κι ο πατέρας του είχε κρατήσει 1.200 βιντεοκασέτες! Ήταν μάλλον από εκείνους τους πατεράδες που δεν αφήναν τα παιδιά τους σε χλωρό κλαρί.
Ειδικά οι λήψεις στον Ντέιβιντ Μπέκαμ που κάθεται απλά πάνω σε έναν καναπέ, είναι υπέροχες τόσο στα zoom in στις στιγμές που σφίγγεται ψυχικά ή αισθάνεται κάτι έντονο, όσο και τα zoom out και στο περίγραμμα, έχει αρκετά πορτραίτα.
Παρότι παρακολουθώ το ποδόσφαιρο κι από κοντά, ποτέ δεν είχα καταλάβει το μπούλινγκ και τον ψυχολογικό βιασμό που έφαγε επί δύο χρόνια, ασταμάτητα, από ολόκληρη την Αγγλία, όχι μόνο μες στα γήπεδα, αλλά στον δρόμο που περπατούσε, στα εστιατόρια, από τον Τύπο κι από την χυδαιότητα κάποιων παπαράτσι της εποχής. Κι όλα αυτά γιατί έφαγε μια μούφα αποβολή σε ματς της Εθνικής Αγγλίας στο Παγκόσμιο του 1998, «μασώντας» στο προβοκάρισμα του γνωστού Σιμεόνε, ο οποίος μέσα στο ντοκιμαντέρ παραδέχτηκε ότι μόνο αποβολή δεν υπάρχει. By the way, ο προπονητής της Ατλέτικο, ο Τσόλο, στην εμφάνισή του που ήταν με χιούμορ, στα κοντινά θύμιζε villain από ταινία James Bond ή και τον Joker του Batman.
Τον έφτυναν οι περαστικοί στον δρόμο τον Μπέκαμ, θεωρήθηκε εχθρός της Αγγλίας. Κι ο προπονητής του, ο Γκλεν Χοντλ, αντί, όπως θα έκανε κάθε σωστός προπονητής και ισορροπημένος άνθρωπος, να τον καλύψει, τον έδωσε για σφαγή στην κοινή γνώμη. Το έβλεπα και δεν το πίστευα. Σώθηκε και μπόρεσε να ξαναπατήσει στα πόδια του, γιατί η Μάντσεστερ του δύσκολου και μονόχνωτου Σερ Άλεξ του πρόσφερε το καλύτερο cocoon. Ο Φέργκιουσον τον αγαπούσε και τον πίστευε από 15 χρονών που τον πήρε στη Γιουνάιτεντ. Ήταν σαν μπαμπάς του. Και στην Μάντσεστερ εκείνη την εποχή ο Σερ Άλεξ είχε φτιάξει συνθήκες οικογένειας, με αυτόν πατριάρχη.
Στον δρόμο βέβαια, κι όταν η φήμη του Μπέκαμ ξεπέρασε τη στρατόσφαιρα, εννοείται ότι πλακώθηκαν. Δεν του έδωσε ούτε εξήγηση, όταν του είπε να αποχωρήσει από την ομάδα της καρδιάς του.
Η μεγάλη επιστροφή του στη συνείδηση του κόσμου ως προς την Εθνική Αγγλίας, σημαδεύτηκε από ένα απίστευτο γκολ που έβαλε απέναντι στην Εθνική Ελλάδος και έστειλε στην Αγγλία στο Παγκόσμιο του 2002.
Ο Μπέκαμ δεν ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής, ήταν όμως ο κορυφαίος σταρ του ποδοσφαίρου
Ο Μπέκαμ ήταν σταρ από 16 χρονών. Κι όταν λέμε σταρ, δεν εννοούμε μόνο του ποδοσφαίρου. Αλλά σταρ με όλη την έννοια του όρου. Είχε λάμψη. Είχε άστρο, Τον έβλεπες ανάμεσα σε άλλους ποδοσφαιριστές και ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλο.
Ήταν η πρώτη φορά που ποδοσφαιριστής ξεπέρασε τη δημοφιλία των ειδώλων της Αγγλίας που μπορεί να ήταν από τους Oasis μέχρι το ζεύγος Κάρολος-Νταϊάνα. Μέχρι τότε, όπως είπε και ο frontman των Joy Division στο ντοκιμαντέρ, ροκστάρ ήταν μόνο μουσικοί.
Πολύ όμορφο παιδί, με υπέροχα μαλλιά, έτρεχε σαν άλογο και μπορούσε να βάλει μαγικά γκολ και ακόμα πιο πολύ, σαν να είχε εκτοξευτή τηλεκατευθυνόμενου βλήματος στο δεξί του πόδι, έστελνε τη μπάλα όπου φανταζόταν και όπου έπρεπε.
Δεν ήταν σίγουρα ο μεγαλύτερος της εποχής του, μιας και απέναντι υπήρχαν παίκτες όπως ο Ρονάλντο το Φαινόμενο, ο Ζιντάν, ο Φίγκο, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ριβάλντο και ο Ροναλντίνιο. Και στη Μάντσεστερ, όταν ξεκίνησε, ο σταρ ήταν ο Ερίκ Καντονά. Δεν του χρειάστηκε να είναι τόσο καλός για να γίνει σουπερστάρ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην παγκόσμια περιοδεία της Ρεάλ, όταν ατυχώς πήγε εκεί, μαζεύονταν χιλιάδες στην υποδοχή, κορίτσια κυρίως, που ούρλιαζαν όχι για το Φαινόμενο Ρονάλντο, αλλά για το Φαινόμενο Μπέκαμ. Ήταν οι πιο πολλοί άνθρωποι που μαζεύτηκαν σε περιοδεία της Ρεάλ στην ιστορία.
Ένα ζευγάρι αστέρων
Το ειδύλλιο με την Posh έσπασε όλα τα…ταμεία στις γκόσιπ σελίδες και όχι μόνο, των ταμπλόιντς και των περιοδικών. Το OK Magazine έδωσε τότε 1 εκατομμύριο λίρες για την αποκλειστικότητα του γάμου. Επί μια δεκαετία, υπήρχε στρατός από παπαράτσι και τηλεοπτικά συνεργεία που τους περίμεναν σε κάθε τους βήμα, όπου πήγαιναν και όπου… δεν πήγαιναν, δηλαδή μες στο σπίτι τους.
Είναι ωραία σαν ιστορία αυτή με το ειδύλλιο. Εκ πρώτης όψεως, στον πεζό φαίνεται ότι ένας διάσημος βρήκε μια διάσημη. Δεν ήταν όμως έτσι. Είναι πειστικότατο ότι ένα αγόρι βρήκε ένα κορίτσι. Ο Μπέκαμ αντί, στα 20 του, που τον κυνηγούσαν όλες οι γυναίκες της Αγγλίας και γέμιζαν το ταχυδρομείο του στο γήπεδο της Μάντσεστερ με ερωτικά γράμματα, φωτογραφίες και εσώρουχα, δεν μπήκε καν στον πειρασμό να αλητέψει, να γυρίσει, να κλαμπάρει και να αλλάζει γυναίκες κάθε μήνα ή κάθε βδομάδα. Ίσα ίσα, έκανε 4ωρα με το αμάξι για να πάει από το Μάντσεστερ στο Λονδίνο, να την δει μισή ώρα και να γυρίσει στην προπόνηση.
Κι είχε έναν δύσκολο πατέρα. Πολύ δύσκολο. Πρωταγωνιστεί κι αυτός στο ντοκιμαντέρ, αλλά λέγεται πόσο πολύ τον πίεζε πιτσιρικά για να καταφέρει μια μέρα να παίξει στη Μάντσεστερ της οποίας ήταν αφισιονάδο. Είχε τρέλα ο μπαμπάς Μπέκαμ. Τον προπονούσε από τριών χρονών. Και πάντα, ακόμα και στις καλύτερες του μέρες, όταν έπαιζε πιτσιρικάς, είχε κάτι να του προσάψει. Κι ας είχε βάλει πέντε γκολ.
Πιο συμπαθητική μου βγήκε και η Βικτόρια, την οποία στο κεφάλι μου την έχω μόνιμα ξινισμένη. Κι είναι και ψώνιο, διαβάζοντας διάφορα σε γκόσιπ μέσα. Εδώ φαίνεται πιο προσγειωμένη και να ‘χει περάσει κι αυτή μαζί του μαύρες ώρες ή ατυχείς επιλογές όπως η Μαδρίτη. Άμα είσαι απ’ έξω από τον χορό, μετράς μόνο τα λεφτά που έπαιρνε. Όπως είπε και ο πρόεδρος της Ρεάλ, ο τρομερός Φλορεντίνο Πέρεθ, τους αύξησε τα έσοδα 3 φορές, παρότι δεν έπιασε στην ομάδα. Έγινε σαφές ότι και τώρα, μετά από σχεδόν 30 χρόνια από τότε που είχαν υποστεί το σκληρό μπούλινγκ, δεν το ‘χουν ξεπεράσει ούτε ο Μπέκαμ ούτε η Βικτόρια. Το παραδέχεται. Και το λέει στον φακό.
Good, Better, Μπεστ και… Μπέκαμ
Κάπου λέει μέσα, ότι ενώ ακόμα ήταν στα ντουζένια του, είχε αρχίσει να σκέφτεται ότι έπρεπε να κοιτάξει το μέλλον του μετά το ποδόσφαιρο. Ήθελε να κάνει καριέρα, είπε. Ένας ποδοσφαιριστής σε μια χώρα που λίγοι επιβιώνουν μετά την σύντομη ποδοσφαιρική καριέρα. Ο προηγούμενος σουπερστάρ απ’ αυτόν, και πολύ ωραίο παιδί επίσης, ο Τζορτζ Μπεστ, κατέληξε μπεκρής και άφραγκος μέχρι που πέθανε από κίρρωση του ήπατος. Αυτόν, η δημοσιότητα, τον καταπλάκωσε.
Και για να πω την αλήθεια, δε μου φαινόταν ο Μπέκαμ και τόσο διορατικός και έξυπνος, παρακολουθώντας συνεντεύξεις της εποχής. Κι όμως, τα κατάφερε και στην Αμερική και έγινε και μεγαλοεπιχειρηματίας.
Πέρα από αυτά, όχι μόνο έβαλε τέλος στο καγκούρικο, ενδυματολογικό στυλ των περισσότερων ποδοσφαιριστών, αλλά σύμφωνα με τα γούστα μου (που εδώ ίσως να συμφωνεί και η Άννα Γουίντουρ), ο Μπέκαμ είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους πιο καλά ντυμένους άντρες στον κόσμο. Αφιερώματα κάνει το GQ ακόμα και στη ντουλάπα του. Φοράει τα κοστούμια καλύτερα κι από τον Τζέιμς Μποντ.
Γενικά, το ντοκιμαντέρ για τον Μπέκαμ έχει μια γλυκύτητα, έχει αστείες στιγμές, είναι αποκαλυπτικό, θυμίζει πράγματα που τα είχαμε ξεχάσει, πάει γρήγορα σαν σίριαλ και είναι «φιλικό» στις γυναίκες, όπως κατάλαβα. Δεν είναι μια ποδοσφαιρική ιστορία. Ίσως να μην είναι και καθόλου. Παρότι βλέπουμε αρκετά σκηνές από αγώνες, αποδυτήρια κλπ.
Είναι η λαμπερή, αλλά και σκληρή ιστορία ενός σταρ που έτυχε να παίζει ποδόσφαιρο!
