Το στούντιο Α24 συνεχίζει το σερί των επιτυχιών, μετά το «Τα Πάντα Όλα» που σάρωσε τα Όσκαρ, φέρνοντας στο Netflix τη σειρά «Beef», η οποία σπάει ήδη ρεκόρ στις βαθμολογίες. Και όχι άδικα. Πάει καιρός που η streaming πλατφόρμα έχει συμπεριλάβει στη φαρέτρα της μια τέτοια σκοτεινή κωμική σειρά, που έχει φόντο τον θυμό και την εμμονή, που διαιωνίζονται μέρα με τη μέρα και τρώνε το σαράκι των δύο πρωταγωνιστών. Ένα υπαρξιακό θρίλερ που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί.
Το «Βeef» έχει πετύχει ήδη το hype για να βάλει το μικρόβιο σε κάποιον να το παρακολουθήσει. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως να μην ήταν και η πρώτη επιλογή του. Αλλά όταν οι κριτικές είναι αξιόλογες και στο Rotten Tomatoes η βαθμολογία πέτυχε ένα ολοστρόγυλλο 100% κατά τα πρώτα 24ωρα της κυκλοφορίας του, δεν αφήνει άλλη επιλογή από το… play. Μάλιστα, και στο IMDB η βαθμολογία του είναι υψηλή, αφού έχει συγκεντρώσει 8,4 στα 10.
Η υπόθεση της σειράς «Beef»
Η πλοκή επικεντρώνεται με μαεστρία γύρω από τον Ντάνι και την Έιμι, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και υπόβαθρα. Εκείνος φτωχός εργολάβος που ζει με τον αδερφό του και προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, κουβαλώντας ένα μεγάλο κενό μέσα του, κι εκείνη μια πλούσια γυναίκα που φαίνεται να τα έχει όλα (οικογένεια, πλούτη, υπέροχο σπίτι), αλλά στην πραγματικότητα αντιμετωπίζει τους δικούς της δαίμονες. Πώς όμως οι ζωές τους καταλήγουν να συνδέονται;
Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ο εσωτερικευμένος θυμός. Ξεχειλίζει μέσα τους. Έτσι όταν κοντεύουν να συγκρουστούν με τα αμάξια τους στο πάρκινγκ ενός σούπερ μάρκετ, καταλήγουν σε μια οδική οργή στους δρόμους του Λος Άντζελες. Ο Ντάνι κυνηγάει το λευκό τζιπ, χωρίς να γνωρίζει τον οδηγό του, αλλά η πινακίδα του αυτοκινήτου το «μαρτυρά». Έτσι όταν μαθαίνει τα στοιχεία του οδηγού και φτάνει στο σπίτι της Έιμι, ξεκινάει ένας πόλεμος εκδίκησης.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως όλο αυτό είναι μια κυνική ιστορία ενός ταξικού πολέμου. Και οι δύο πλευρές έχουν ανάγκη να εκτονωθούν και να λυτρωθούν, γι’αυτό και η κόντρα τους καταλήγει να τους βυθίζει στην εμμονή. Ξεκινά με απλές τακτικές εκδίκησης, ωστόσο γρήγορα αυτή η κόντρα κλιμακώνεται επικίνδυνα. Ξεπερνούν και οι δύο τα όρια και τρυπώνουν στην προσωπική και επαγγελματική ζωή του άλλου, με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Δίνεται η αίσθηση πως τα πάντα μπορούν να συμβούν και γι’αυτό κρατάει τον θεατή προσηλωμένο και στα δέκα επεισόδια.
Το «Beef» είναι μια καλογραμμένη και καλογυρισμένη σειρά. Εξηγεί κυρίως πώς ο θυμός είναι ένα απολύτως καταστροφικό συναίσθημα δίνοντας άφθονες αποδείξεις γι’αυτό. Υπάρχει η φαινομενική πεποίθηση πως η οργή γεμίζει ένα κενό, συντηρεί και χορταίνει στιγμιαία, φτάνοντας τελικά στην απομυθοποίηση αυτής της εντύπωσης.
Κάτι εξίσου ωραίο που συμβαίνει με το «Beef» είναι οι ονομασίες που έχουν δοθεί στα επεισόδια. Συνοδεύονται από τσιτάτα, όπως «Είμαι ένα κλουβί» ή «Με κατοικεί μια κραυγή». Το τέλος υπογράφεται με τον τίτλο «Φιγούρες φωτός», το οποίο προέρχεται από το απόσπασμα του Καρλ Γιουνγκ, που ενδεχομένως να δείχνει πως η φώτιση έρχεται με το να κάνουμε συνειδητό το σκοτάδι.
Εν πολλοίς, η σειρά αυτή είναι σε όλα τα επίπεδα άρτια.
