Το Black Mirror έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία, διότι πίσω στο 2014 που ξεκίνησε, αποτύπωνε καταστάσεις της πραγματικής ζωής, όπως μπορεί να εξελιχθούν στο μέλλον, με μια συνθήκη υπερβολής, που, όμως, κατέληγε να επιβεβαιώνεται. Τα επεισόδια κατέληγαν όλα σε κάτι ζοφερό και σε άφηναν με μια ανησυχία. Μέχρι που ήρθε το San Junipero. Το 4ο επεισόδιο της 3ης σεζόν, αυτό που, όχι άδικα, έχει αναγορευτεί ως το καλύτερο επεισόδιο του Black Mirror κι ένα από τα 10 καλύτερα που έχουν υπάρξει σε σειρά.
Στο San Junipero βλέπαμε την πνευματική διαδρομή δύο γυναικών ανά τις δεκαετίες, όπου συναντούσαν η μία την άλλη, διότι ήταν το πεπρωμένο τους να ζήσουν για πάντα μαζί. Όσο τα γηρασμένα τους σώματα βρίσκονταν σε κωματώδη κατάσταση, οι εγκέφαλοι τους, οι συνειδήσεις τους ενώθηκαν και τις βλέπαμε νέες, να ζουν τη ζωή, να ερωτεύονται η μία την άλλη και να επιλέγουν την αιωνιότητα παρέα.
Ήταν πολύ όμορφο και ανεκτίμητο το συναίσθημα που μου άφησε το San Junipero και σε σχεδόν όλους όσοι το έχουν δει.
Έτσι, το Black Mirror από τότε φροντίζει να βάζει σε κάθε σεζόν ένα επεισόδιο τέτοιας ψυχικής ευδαιμονίας στον τρόπο που καταλήγει. Στην 4η σεζόν, για παράδειγμα, είδαμε το “Hang The Dj”. Στην 7η, τη θέση αυτού του επεισοδίου την έχει το 5ο, όπου πρωταγωνιστεί ο Πολ Τζιαμάτι. Το Eulogy εχει έναν διαφορετικό τόνο, καταπιάνεται με τη θνητότητα, με τις αναμνήσεις, με την εσωτερική πάλη του κάθε ανθρώπου να κρατήσει τον εαυτό του προστατευμένο, αλλά και δίκαιο, με την ανάγκη να ρίξει αλλού το φταίξιμο για να μην αντικρύσει τα δικά του λάθη.
Είναι το 5ο επεισόδιο ένα από τα 4 που είπαμε εδώ ότι είναι στα κορυφαία του Black Mirror και της τηλεοπτικής μυθοπλασίας.
Το 5ο επεισόδιο της 7ης σεζόν κάνει τη διαφορά στο Black Mirror
Ο Τζιαμάτι υποδύεται τον μεσήλικα Φίλιπ, ο οποίος δέχεται ένα τηλεφώνημα για τον θάνατο της Κάρολ. Στην αρχή, υποστηρίζει πως δεν γνωρίζει καμία Κάρολ. Εν τέλει, θυμάται πως πρόκειται για μια γυναίκα με την οποία έζησε τα νεανικά του χρόνια, ήταν ο έρωτας της ζωής του, μετά από αυτή δεν προχώρησε σε καμία σχέση, επέλεξε όμως να την διαγράψει από τη μνήμη του για να μην πονάει από το τέλος της σχέσης. Από το πώς του φέρθηκε. Πώς εκείνος νόμιζε ότι του είχε φερθεί, διότι στην πορεία του επεισοδίου, ανακαλύπτει σταδιακά πως οι μνήμες του από διάφορα περιστατικά, ήταν τοποθετημένες σε πολύ λανθασμένη κλίμακα.
Η οικογένεια της Κάρολ ζητά από όσους τη γνώριζαν να τους παρέχουν φωτογραφίες και αναμνήσεις για να φτιάξουν ένα βίντεο στην κηδεία της. Μέσω μιας συσκευής που τοποθετείται στον εγκέφαλο και αναμοχλεύει τις μνήμες, το άτομο μπορεί να εισέλθει σε μια ανάμνηση και να την διαβεί, να την δει ως εξωτερικός παρατηρητης και να ανακαλύψει πτυχές της που δεν είχε δει όταν ζούσε μέσα σε αυτή τη στιγμή. Το επεισόδιο εδώ θυμίζει αρκετά αυτό της 1ης σεζόν, το The Entire History of You, όπου μπορούσες να έχεις πρόσβαση σε κάθε σου εγγεγραμμένη μνήμη. Αλλά εδώ έχουμε μια πιο μελαγχολική, ρομαντική εκδοχή.
Ο Φίλιπ, λοιπόν, με την καθοδήγηση μιας ψηφιακής φωνής που είναι ενσωματωμένη στη συσκευή, βρίσκει στο πατάρι του κάποιες φωτογραφίες που είχε με την Κάρολ, σε καμία όμως δεν φαίνεται το πρόσωπό της. Είτε γιατί όταν χώρισαν έκοψε το πρόσωπό της από αρκετές είτε γιατί όντως η παρουσία της στη λήψη ήταν όχι στο επίκεντρο. Αν ο Φίλιπ δε θυμηθεί το πρόσωπό της, δε θα μπορέσει να προσφέρει κάτι στην κηδεία της και είναι ο μόνος που την ήξερε στα νεανικά της χρόνια τόσο καλά.
Στον Φιλίπ βλέπουμε πώς λειτουργεί ο πόνος, ο μηχανισμός της απώθησης ως ανάγκη του μυαλού και της ψυχής να καταχωνιάσουν κάπου την οδύνη και να μην την αντικρύζουν, γιατί δε θέλουν να βιώνουν κάτι τέτοιο.
Μέσα από αρκετές φωτογραφίες, ο Φίλιπ καταλήγει να μάθει πως βασίστηκε πάνω σε λανθασμένη αντίληψη για να μισήσει την Κάρολ και να την διαγράψει και πως, τελικά, ήταν ο ίδιος που έφταιγε. Δεν ήθελε όμως να το αναγνωρίσει. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, γνώριζε και την ψηφιακή εκδοχή της κόρης της Κάρολ, που ήταν ο λόγος για τον οποίο εξαφανίστηκε, διότι ήταν έγκυος από έναν άλλο και δεν μπορούσε να δεχτεί την πρόταση γάμου του Φίλιπ.
Σε αυτό το επεισόδιο του Black Mirror βλέπουμε μια πραγματεία πάνω στον έρωτα, το τραύμα που αφήνει το τέλος του, στη νεότητα, στην ανάγκη του ανθρώπου να μπορέσει να ξαναζήσει κάποιες στιγμές και να δει τα στοιχεία εκείνα που δεν είχε τη στιγμή που συνέβησαν. Γινόμαστε θεατές της ανάγκης να κλείσουμε τις πληγές μας, χωρίς όμως να έχουμε εξακριβώσει το γιατί δημιουργήθηκαν, το κατά πόσο μας φταίει κάποιος άλλος και κατά πόσο εμείς οι ίδιοι.
Είναι ένα αριστούργημα από κάθε άποψη το 5ο επεισόδιο της 7ης σεζόν του Black Mirror. Καταθέτει όλα τα στοιχεία που διαθέτει το Black Mirror σε ασύγκριτο επίπεδο. Το σενάριο του Τσάρλι Μπρούκερ, η ερμηνεία του Πολ Τζιαμάτι που έρχεται ως αποτέλεσμα του τρομερού σεναρίου, τα τόσα ζητήματα που θέτει, το πόσες οπτικές έχει για να αναλύσει ο καθένας. Τι σπουδαία ερμηνεία δίνει ο Τζιαμάτι! Έναν χρόνο μετά τα Παιδιά Του Χειμώνα, με τα οποία διεκδίκησε το Όσκαρ, θέτει γερή υποψηφιότητα για Emmy και Χρυσή Σφαίρα.
Αυτό είναι συνολικά το Black Mirror, αλλά ειδικά αυτό το επεισόδιο είναι λιγάκι παραπάνω. Όπως το San Junipero. Διότι ξεφεύγει από την πρόκληση φόβου για εξωγενείς παράγοντες, για το μέλλον, την τεχνολογία και μας βάζει να βουτήξουμε μέσα μας, να αναγνωρίσουμε τι είναι αυτό που μας πληγώνει πιο πολύ στη δική μας ύπαρξη, αλλά και στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Το Black Mirror μας βάζει σε αναμέτρηση με τη ματαιότητα και μας λέει «για καιρό τρέχεις μακριά της, τώρα πρέπει να την αντιμετωπίσεις…χτύπα την, φίλα την, αγκάλιασέ την, φρόντισέ την, μίσησέ την, αλλά δεν μπορείς πια να τρέχεις»!
