Πολλές φορές βλέπουμε τις ελληνικές σειρές στην τηλεόραση και εκφράζουμε μια δυσφορία με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην πλοκή και στα αφηγηματικά μέσα. Κακολογούμε την ελληνική παραγωγή σεναρίου, αλλά την ίδια στιγμή, βλέπουμε στο Netflix τα σκανδιναβικά νουάρ/σκοτεινά και τα αποθεώνουμε. Δηλαδή η μονοτονία και η επανάληψη μας ενοχλούν στα δικά μας, αλλά άμα είναι από Σουηδία ή Νορβηγία και βασίζονται σε κανένα βιβλίο του Νέσμπο ή της Λέκμπεργκ, τότε πετάμε τα σουτιέν μας.
Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, όλα αυτά τα σκανδιναβικά νουάρ που έχουν βγει σωρηδόν τα τελευταία 4-5 χρόνια στο Netflix, δεν έχουν καμία ιδιαίτερη διαφορά. Ίδια σκηνικά, πολύ όμοιες περιγραφές των σημείων που διαδραματίζεται η ιστορία, ίδιες συμπεριφορές ανθρώπων, από ένα σημείο και μετά, απλώς πουλάνε το brand. Έχουν μήπως τα βιβλία της Λέκμπεργκ κάτι το σπουδαίο μετά το 2ο; Διαλέξτε όποια δύο θέλετε να διαβάσετε και μετά το επόμενο της, δε θα σας κάνει διαφορά. Η Λέκμπεργκ είναι η Λένα Μαντά της σκανδιναβικής λογοτεχνίας. Ορίστε. Το έγραψα!
Αφορμή για όλο αυτό το μίνι ξέσπασμα, είναι η σειρά The Glass Dome, που βασίζεται σε βιβλίο της Λέκμπεργκ και έχει προσαρμόσει η ίδια το σενάριο, η οποία έχει πάει στο Νο1 του Netflix, καθαρά και μόνο λόγω περιέργειας και (θέλω να )ελπίζω πως δε θα μείνει για πολύ στην κορυφή. Δηλαδή, ακόμα και το The Gardener που ήταν Νο1 το σαββατοκύριακο και γράψαμε εδώ πως είναι μέτριο, καλύτερο από το The Glass Dome είναι.
Τι θα δεις στο Νο1 του Netflix
Ας μιλήσουμε πρώτα για την πλοκή.
Αυτή έχει ως επίκεντρο την Λέιλα, μια εγκληματολόγο που έχει φύγει από το χωριό της στη Σουηδία, για να ζήσει στις ΗΠΑ και να εργαστεί εκεί, θέλοντας να επουλώσει ένα μεγάλο τραύμα από την παιδική της ηλικία. Τότε, που άγνωστος την είχε απαγάγει και την κράτησε για πολλούς μήνες αιχμάλωτη και όταν ξέφυγε, η μητέρα της είχε πεθάνει, με αποτέλεσμα να την υιοθετήσει ένα ζευγάρι, ο αρχηγός της αστυνομίας με τη γυναίκα του, και να μη νιώσει ποτέ ότι έχει γονείς.
Όταν η θετή της μητέρα πεθαίνει, γυρίζει πίσω στο χωριό για την κηδεία και πάνω που ετοιμάζεται να φύγει, συμβαίνει κάτι που την κρατάει εκεί και, στο τέλος της διαδρομής, θα της αποκαλύψει κάτι πολύ σοκαριστικό.
Στο χωριό, πάει να συναντήσει την παιδική της φίλη, την Λουίζ, όταν όμως βρίσκεται σπίτι της, η Λουίζ είναι νεκρή στη μπανιέρα, με το αίμα της να ρέει. Την έχουν δολοφονήσει. Παράλληλα, η Λέιλα ανακαλύπτει πως η κόρη της Λουίζ, η Αλίσια, αγνοείται. Έτσι, ενημερώνει την αστυνομία και αρχίζει μια έρευνα στο δάσος, που καταλήγει άκαρπη.
Η Λέιλα αποφασίζει να μείνει και να συμμετέχει στην έρευνα, στην οποία συμμετέχει άτυπα και ο απόστρατος πατριός της, ο Βάλτερ.
Όσο προχωράει η έρευνα, συμβαίνουν διάφορα περίεργα. Πρώτον, ο Τόμας, ο επικεφαλής της αστυνομίας και της έρευνας, ομολογεί στη Λέιλα πως είχε κρυφά σχέση με τη Λουίζ. Την ίδια στιγμή, ο Σαΐντ, ο εν διαστάσει σύζυγος της Λουίζ, θεωρείται βασικός ύποπτος. Ένας άλλος άντρας, ο Μάρτιν, πλησιάζει την Λέιλα και της λέει πως αυτός έχει απαγάγει το κοριτσάκι γιατί πάντοτε θαύμαζε την δική της περιπέτεια και ήθελε να τη μιμηθεί. Λέει, ηθελημένα, ψέματα. Είναι απλώς ένας μανιακός copycat που θέλε να γίνει μέρος μιας υπόθεσης με τέτοιες διαστάσεις, θέλει να είναι μέρος του ενδιαφέροντος.
Η ιστορία έχει μια αναπάντεχη, για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, εξέλιξη, ακολουθώντας τη συλλογιστική πως ο καταζητούμενος θύτης είναι πάντοτε πολύ πιο κοντά από αυτό που φανταζόμαστε και πως δρα κάτω από τη μύτη μας, ενώ βρίσκεται ακριβώς μπροστά της.
Η αλήθεια είναι πως η σειρά του Netflix έχει αυτή την ανατροπή στο φινάλε που με έκανε όντως να εκπλαγώ πολύ. Αλλά μόνο αυτό. Η πορεία προς αυτή την ανατροπή, ήταν σα να οδηγείς σε τσιμεντούπολη. Δεν υπάρχει αξιοθέατο να δεις.
Οι σκανδιναβικές σειρές και ταινίες επαφίενται υπερβολικά πολύ στην σκοτεινή ατμόσφαιρα και στα στοιχεία που διαθέτει το σκηνικό. Βάλε χιόνι, βάλε ένα σκοτεινό δάσος, βάλε χειμώνα, βάλε ανθρώπους λιγομίλητους και χωρίς να καταλαβαίνεις τα συναισθήματά τους από τις εκφράσεις τους, διότι είναι μόνιμα ίδιοι, βάλε και copy paste ηχητική επένδυση και αρκεί. Αυτό είναι που ανέφερα πιο πάνω ως brand που το πουλάνε. Το πουλάνε πολύ καλά και το Netflix το αγοράζει όσο όσο.
Αν δεν είσαι κάποιος φανατικός των εγκληματικών ιστοριών σκανδιναβικού τύπου, που τις καταναλώνεις άκριτα απλώς για να τροφοδοτείται η επιθυμία σου, το The Glass Dome στο Netflix δεν είναι μια σειρά που αξίζει να αφιερώσεις τις 5-6 ώρες για να την δεις.
Οι ηθοποιοί δεν προσθέτουν τίποτα στον ρόλο τους, ερμηνεύουν επιδερμικά, δεν προσφέρουν γέφυρες σύνδεσης στον θεατή και αποδυναμώνουν πολύ την πλοκή, ενώ δεν έχουν και βοήθεια από το σενάριο.
Μόνο τις τελευταίες 15 μέρες έχουν ανέβει στο Netflix σειρές που δεν έχουν την τόσο δυνατή βάση όπως το The Glass Dome, χειρίζονται όμως καλύτερα το υλικό τους, την αφήγησή τους. Για 4 από τα 6 επεισόδια αναρωτιόμουν γιατί δεν έβλεπα κάτι άλλο στο Netflix. Μετά θυμήθηκα πως είναι μέρος της δουλειάς μου, οπότε με καταπίεσα να φτάσω ως το τέρμα, μπας και υπάρξει κάποιο turning point που καταστήσει τη σειρά άξια του χρόνου μου. Ε, δεν υπήρξε αυτό.
Μπορείς να επιχειρήσεις να ερμηνεύσεις κάποια πράγματα για τη χαρά της κουβέντας, για το The Glass Dome, για αυτή τη συνθήκη το θύμα να υιοθετείται από τον θύτη και μαζί του να αναζητά τον θύτη ενός επόμενου θύματος 22 χρόνια μετά, αλλά είναι όλο κάτι που σχετίζεται με το βιβλίο της Λέκμπεργκ, όχι με τη σειρά του Netflix.
Γι’ αυτό, δες το A Diamond Heist, που σου γράψαμε εδώ, δες το North of the North, δες το Ransom Canyon, αν έχεις τελειώσει το Black Mirror, διότι στο Glass Dome υπάρχει μόνο πλήξη!
