Αν ήμουν ο Λάζαρος στο Είσαι Το Ταίρι Μου, τώρα θα με ακούγατε να τραγουδάω «Σπάει η φωνή μου σίδερα, γύρισε ο Μήτσος σήμερα…ΓΥΡΙΣΕΕΕΕ, ΓΥΡΙΣΕΕΕ». Όπου Μήτσος το ιγκουάνα, βάλτε τους δράκους των Ταργκάρυεν, που είναι και πρόγονοι των ιγκουάνα, και φυσικά το House of the Dragon που επέστρεψε με την 2η σεζόν του 22 μήνες από την πρεμιέρα της πρώτης κι αν δε θυμάσαι τον Κριστόν σου (αν έχετε δει τη σειρά, θα το πιάσετε το αστειάκι), δεν πειράζει, το πρώτο επεισόδιο είναι τέτοιο που σου υπενθυμίζει.
Αν δεν έχεις όμως δει το επεισόδιο, τότε καλύτερα να μη συνεχίσεις να διαβάζεις, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να αποφύγω τα spoilers, όσο κι αν δεν το θέλω.
Αφού σε προειδοποίησα και αμαρτίαν ουκ έχω, πάμε στα του επεισοδίου που δίνει τον τόνο από τη μέση και μετά για το τι θα ακολουθήσει στο υπόλοιπο της σεζόν.
Η αλήθεια είναι πως το πρώτο μισό της πρεμιέρας της 2ης σεζόν του, το House of The Dragon μάλλον προσπαθεί να επανατοποθετήσει τα πιόνια στη θέση τους και αφήνει αρκετά την εξέλιξη της πλοκής, τη δράση, βλέπουμε χαρακτήρες να καταφεύγουν σε ερμηνείες συμπεριφορών, η σκηνή του Έγκον που ακούει τα παράπονα των πολιτών του King’s Landing είναι αφόρητα βαρετή, παρόλο που δείχνει ξανά ότι ο Έγκον είναι ακατάλληλος για ηγέτης και τον μανιπουλάρει εύκολα ο Ότο. Αυτό το ιντριγκαδόρικο στοιχείο ατονεί.
Όπως ατονεί και με τη σκηνή του συμβουλίου με τον Έγκον, την Άλισεντ, τον Ότο και τους συμβουλάτορες, όπου ο γιος του Έγκον είναι ball priksen, για να το θέσουμε κομψά και του πρέπει σουτ καραβολίδα να του φύγει η περούκα. Οκ, βαρύ σχόλιο, δεν το παίρνω πίσω όμως.
Το επεισόδιο χάνει και γιατί η Ρεϊνίρα παίρνει ένα μοναχικό μονοπάτι με τον δράκο της για να πάει να επιβεβαιώσει πως ο γιος της πέθανε και η μόνη της συναναστροφή με άλλους Ταργκάρυεν, από τη δική της πλευρά, είναι στο συμβούλιο όπου δίνει εντολή να σκοτώσουν τον Έμοντ Ταργκάρυεν (δεν έχω δει πιο εκνευριστική φιγούρα στη σειρά), τον δολοφόνο του γιου της.
Κατά τ’ άλλα, στο πρώτο επεισόδιο της 2ης σεζόν του House of The Dragon έχουμε τα εξής ενδιαφέροντα. Ένα είναι η στιχομυθία στο Τείχος της Νυχτερινής Φρουράς όπου έχουμε μια έμμεση αναφορά στους White Walkers και μας ξανάρχονται ένα-ένα χρόνια δοξασμένα και σου σηκώνεται λίγο η τρίχα καθώς επιστρέφει στη μνήμη το βλέμμα του Night’s King. Με αυτή τη σκηνή ίσως έχουμε μια teaser αναφορά στην επανεμφάνιση των White Walkers από αυτή τη σεζόν κιόλας.
Δεύτερο στοιχείο, η παραλλαγή του μότο του Game of Thrones με ένα άλλο W. Αντί για “Winter Is Coming”, έχουμε το “War Is Coming”, με την Ρεϊνίρα σε θέση επιτιθέμενης και το King’s Landing σε θέση αμυνόμενου.
Τρίτο στοιχείο στο House of the Dragon είναι η Ολίβια Κουκ, η Άλισεντ του House of the Dragon, που ερμηνευτικά είναι εντυπωσιακή στις δύο ερωτικές σκηνές με τον Κρίστον, όπου φαίνεται ότι η Άλισεντ είναι ένας χαρακτήρας που έχει την ικανότητα να χειριστεί τους άντρες που θεωρούν ότι είναι πιο πανούργοι και ευφυέστεροι, ακόμα και τον μάγο της δολοπλοκίας, τον πατέρα της Ότο.
Τέταρτο στοιχείο, που ισχύει για κάθε επεισόδιο στο House of the Dragon, είναι φυσικά ο Ντέμον Ταργκάρυεν που είναι αψεγάδιαστος στην ερμηνεία του, στις εκφράσεις του προσώπου του περισσότερο από την φωνητική του τοποθέτηση και υφαίνει με χαρακτηριστικό τρόπο τα στοιχεία του που αργά ή γρήγορα θα τον φέρουν σε μια άλλη θέση.
Και στο τέλος του επεισοδίου βλέπουμε το “alors c’ est la guerre” που ενεργοποιεί η ικανότητα του Ντέμον να γνωρίζει καταστάσεις στο King’s Landing και να μπορεί να βρει τα κατάλληλα πιόνια για να τα κινήσει προς το ρουά ματ.
Στην πρεμιέρα της 2ης σεζόν του, το House of the Dragon επιβεβαίωσε ότι έχει περισσότερο μπρουταλιτέ από το Game of Thrones, κάτι που το είδαμε άλλωστε στην πρώτη σεζόν, με επίκεντρο τον Ντέμον Ταργκάρυεν του Ματ Σμιθ.
Το τέλος του επεισοδίου, ανοίγει όλα τα προαναγγελθέντα σενάρια για τη συνέχεια του House of the Dragon και το ενδιαφέρον στρέφεται σε αυτούς που θα επικρατήσουν νοητικά των υπολοίπων. Η Άλισεντ και ο Ντέμον φαίνεται να έχουν το προβάδισμα. Η Ρεϊνίρα όμως είναι το πληγωμένο θηρίο του House of the Dragon. Θα αφήσει την αυθόρμητη οργή της να την καθοδηγεί εσαεί ή θα ενεργοποιήσει την διορατικότητα και την καθαρή αντίληψη;
Πάντως, με το πρώτο κιόλας επεισόδιο, το House of the Dragon καταφέρνει να απεμπλακεί από οποιαδήποτε σύνδεση με το Game of Thrones και είναι σαν να προηγήθηκε χρονικά του GoT, σα να μην είναι prequel, αλλά σαν το GoT να είναι sequel.
