Περιεχόμενα
Ας είμαστε ειλικρινείς: Το να κάνεις μία λίστα με τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών είναι εξ ορισμού ένα φιλόδοξο εγχείρημα. Ένα ευαίσθητο θέμα γούστου, που γεννά διαφωνίες και ξυπνά πάθη. Το τι μας αρέσει και τι όχι είναι πάντα υποκειμενικό.
Αλλά υπάρχουν και ορισμένες αντικειμενικές αλήθειες. Βάσεις για να πατάμε, σημεία αναφοράς για να συνεννοούμαστε. Τουτέστον σειρές που έχουν γίνει κλασικές και νικάνε το χρόνο, μένοντας στο χώρο ως κάτι «σπέσιαλ». Γίνονται μέρος της λαϊκής κουλτούρας, έχουν απίστευτο impact.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι διαλέξαμε. Με μια σημαντική επισήμανση; Η σειρά που παρουσιάζονται οι… σειρές είναι τυχαία. Το λέμε για να σας προλάβουμε, μην προκύψει τυχόν και άλλος παράγοντας διαφωνίας…
Οι καλύτερες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών
Game of Thrones
Ίσως να μην «ξεθυμώσουμε» ποτέ στον Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν που δεν συνέχισε να γράφει τα βιβλία και άφησε το «παιδί» του στα χέρια των τηλεοπτικών Ντέιβιντ Μπένιοφ και Ντ. Μπ. Γουέις – πού να… απεργούν για πάντα οι εν λόγω σεναριογράφοι.
Και αυτό που θα μπορούσε να είναι το «αριστουργηματικότερο των αριστουργημάτων» (sic) έγινε ένα φινάλε «βάλε αυτό εδώ, σβήσε αυτό εκεί και όπα μεγάλε καλά είμαστε». Όχι. Δεν είμαστε καθόλου καλά. Ούτε με τα καλά μας,
Ξέχωρα από αυτό ή μάλλον προσπαθώντας να το αγνοήσουμε καίτοι δεν είναι κάτι εύκολο, το GOT είναι ένα φαινόμενο που θα αναλύουν και οι επόμενες γενιές, συνώνυμο της ποπ κουλτούρας των 10s. Μια σειρά που εκτόξευσε το περιεχόμενο και το υλικό σε άλλο επίπεδο, ένας κόσμος στον οποίο όποιος μπήκε (μεταφορικά ομιλώντας) δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ.
The Wire
Οι φανατικοί του The Wire θα σε κοιτάξουν στα μάτια και θα στο πουν με τις παρακάτω λέξεις: Είναι ό,τι πιο πρωτοποριακό και ό,τι πιο ιδιοφυές έχει παιχτεί ποτέ στη μικρή οθόνη, η σειρά που όρισε τo crime series και γενικώς τα… πάντα.
Μιλάμε όντως για ένα φαινόμενο, ένα αστυνομικό δράμα που μπαίνει σε μονοπάτια που δυσκολεύεσαι να εξηγήσεις με απλές, καθημερινές λέξεις. Ενώ μιλάμε για κάτι απολύτως ρεαλιστικό και σκληρό, αυτό που λαμβάνει ο θεατής είναι μαγεία. Ορίστε, το είπαμε, το βρήκαμε. Το The Wire σημειωτέον, έχει γίνει ως και μάθημα σε αμερικανικά πανεπιστήμια τόσο από κοινωνιολογική άποψη όσο και κινηματογραφική, λογοτεχνική.
The Sopranos
Από το Sopranos και μετά τίποτα δεν ήταν το ίδιο ξανά στο τηλεοπτικό τοπίο. 1999 έγραφε το ημερολόγιο και μόλις είχε βγει μια σειρά που μας έδειξε πως (έτσι) γίνεται. Πως μπορείς να βάλεις την κινηματογραφική ποιότητα στη μικρή οθόνη.
Η ιστορία του Τόνι Σοπράνο, αυτού του «ανθρώπινου» μαφιόζου, άφησε τους θεατές με το στόμα ανοιχτό. Σασπένς, χιούμορ, αιφνιδιασμός, δομή χαρακτήρων και ηθοποιοί, όλα «μπόμπα». Σειράρα με κληρονομιά που θα μείνει εσαεί. Και ένα φινάλε που θα διχάζει πάντα, θα θυμώνει επίσης. Ήταν πάντως εντελώς «προχώ».
Lost
Σημασία είχε τελικά το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Προσγειωθήκαμε ανώμαλα (πιάσατε τη λεπτή ειρωνεία, έτσι;) με το πώς τελείωσε η σειρά. Ήταν μάλλον μια περίπτωση που το τελικό προϊόν ξεπερνάει την αρχική σύλληψη. Γιγαντώθηκε τόσο πολύ αυτό το πράγμα, μπλέχτηκαν τόσες ιδέες και τηλεοπτικά τρικ, που μετά ως και οι ίδιοι οι σεναριογράφοι δεν ήξεραν πώς να (το) ξεμπλέξουν.
Όμως θα υπάρχει πάντα ένα «πριν» και ένα «μετά» το Lost. Ο τρόπος που βλέπουμε και καταναλώνουμε σειρές ορίστηκε ακριβώς μέσω αυτού. Πώς να ξεχάσει κανείς τις συζητήσεις επί συζητήσεων για το «τι στα κομμάτια γίνεται;». Τις θεωρίες, την αγωνία για το πότε θα βρει το επόμενο επεισόδιο, η νέα σεζόν. To μίσος που τότε πραγματικά αποκτήσαμε για τα spoiler. Σημασία έχει το ταξίδι…
Breaking Bad
Κάθε σκηνή σε κάθε επεισόδιο μετράει. Κάθε σκηνή σε κάθε επεισόδιο χτίζει κάτι ως προς την πλοκή ή την εξέλιξη των χαρακτήρων. Ποτέ στην ιστορία της τηλεόρασης δεν φτιάχτηκε κάτι άλλο τόσο συνεκτικό ως προς τη γραφή, δεν υπάρχει σημείο που να πέφτει η ποιότητα, ενώ το φινάλε του Breaking Bad είναι μυθικής αρτιότητας.
Γενικώς ομιλώντας, το πώς ο φιλήσυχος Γουόλτερ Γουάιτ μετατρέπεται σε «κακό», σε έμπορο ναρκωτικών, μεθώντας από τη δύναμη, το χρήμα και την εξουσία, θα πρέπει να διδάσκεται σε σχολές ψυχολογίας. Μπράιαν Κράνστον και Άαρον Πολ αξίζουν όλα τα βραβεία που πήραν για τις ερμηνείες τους. Και ακόμα περισσότερα.
Succession
Έχουμε γράψει εκτενώς και μετά χαράς εδώ στο Intronews για αυτό το έπος, αυτή τη σατιρική κτηνωδία που ολοκληρώθηκε φέτος. Αφήνοντάς μας με ένα αίσθημα της πληρότητας για όσα είδαμε σε 4 σεζόν, αλλά και παράλληλα με ένα κενό, που μεγαλώνει.
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς αυτούς τους πλούσιους, τους Μέρντοχ, ε συγνώμη τους Ρόι; Πώς… φτώχυνε έτσι η τηλεοπτική ζωή μας; Σενάριο, ερμηνείες, σκηνοθεσία δεν υπάρχει κάτι που να είναι κάτω από «άριστα» στη σειρά αυτή του ΗΒΟ.
Friends
Το πετυχαίνεις στο STAR, κάθε ΣΚ – έχουμε χάσει το μέτρημα πόσα χρόνια τώρα. Αλλά κάθεσαι ξανά και ξανά για να δεις τις περιπέτειες του Ρος, του Τσάντλερ, του Τζόι, της Ρέιτσελ, της Μόνικα και της Φοίβης.
Για να γελάσεις ξανά όπως την πρώτη φορά, για να πεις τις ατάκες που έχεις μάθει απ’ έξω. Γιατί αυτό το αίσθημα feel good που προκαλεί αυτή η μυθική σειρά δεν φεύγει ποτέ. Το ξέρουν πια και οι νεότερες γενιές που μέσω Netflix έγιναν κοινωνοί μιας παρέας που εκεί στα τέλη των 90s και στις αρχές των 00s όλοι ένιωθαν πως είναι τα δικά τους Φιλαράκια.
The Office
Η κωμωδία όπως θα έπρεπε να είναι. Η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη, οι καταστάσεις είναι τόσο extreme που το γέλιο είναι λύτρωση, ευτυχία. Όρισε το mockumentary ύφος, επηρέασε αφάνταστα την πορεία του είδους που καταπιάνεται – Parks & Rec, Brooklyn 99, Modern Family, μεταξυ άλλων, δεν θα υπήρχαν δίχως το The Office.
Σε δομή, εξέλιξη, τρόπο γραφής, επικότητα σκηνών. Όλοι ήταν ένας κι ένας σε αυτή τη σειράρα. Μόνη μας ένσταση πως μετά την αποχώρηση του Στιβ Κάρελ θα μπορούσε και να μην υπάρξει παρακάτω, αν και η ποιότητα δεν μειώθηκε κατ’ ελάχιστο και το φινάλε ήταν από τα πιο ικανοποιητικά ever.
Chernobyl
Ίσως η κορυφαία μίνι-σειρά όλων των εποχών. Σε χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι η συνειδητοποίηση πως αυτό που βλέπεις, συνέβη. Το ότι όλα ξετυλίγονται σε 5 επεισόδια όλα κι όλα διασφαλίζει πως δεν υπάρχει υποψία «κοιλιάς», δεν σε βγάζει ποτέ από την τσίτα.
Ιστορική ακρίβεια καταγραφής γεγονότων, κινηματογράφηση, ερμηνείες, ατμόσφαιρα, τα πάντα είναι στην εντέλεια καθώς νιώθεις να έλκεσαι από αυτή τη στοιχειωμένη απεικόνιση μιας πυρηνικής καταστροφής, που εξερευνά την ανθρώπινη τραγωδία μέσω της θεσμικής διαφθοράς, της άρνησης και της κατάχρησης εξουσίας.
