Περιεχόμενα
Εδώ στο Intronews, έχουμε στο παρελθόν τοποθετήσει αυτή τη σειρά σε αυτές που τις περιμέναμε πώς και πώς, σε αυτές που θέλαμε πολύ να καταφέρουν να αλλάξουν τον χάρτη της μυθοπλασίας στην ελληνική τηλεόραση και να τραβήξουν τις επιλογές των καναλιών από τα ακραία δράματα. Μετά τα πρώτα 2 επεισόδια, δε μπορώ να υποστηρίξω με θέρμη ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα αλλάξει στα επόμενα επεισόδια.
Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα φτιάχτηκε για να γίνει η Ευχή της Κωμωδίας στην τηλεόραση και τη μυθοπλασία, αλλά αυτά που είδα στην πρεμιέρα, δε μου δίνουν επιχείρηματα για να υποστηρίξω ότι δείχνει στοιχεία πως μπορεί να γίνει Ευχή. Περισσότερο δείχνει πως θα συνεχίσει την Κατάρα της Κωμωδίας, παρά ότι θα σπάσει αυτόν τον κύκλο αδυναμίας των σεναριογράφων και των παραγωγών να παραδώσουν μια καλή κωμική σειρά.
Τι καθιστά όμως μια κωμική σειρά καλή; Γιατί το γράφουμε αρκετά, αλλά δεν το έχουμε στοιχειοθετήσει κάπως. Είναι απλώς μια σειρά που σου προκαλεί συνεχώς γέλιο; Όχι, είναι απλουστευτικό και περισσότερο ταιριάζει σε stand up comedy, παρά σε κωμωδία.
Καλή κωμωδία είναι αυτή που έχει μια καλή ποσόστωση στιγμών γέλιου και μη γέλιου. Προσωπικά, αν από τα 50 λεπτά ενός επεισοδίου, έχω ένα 15λεπτο γέλιου, από στιγμιαίο μέχρι διαρκές, τότε είμαι ικανοποιημένος.
Για να υπάρξει αυτό, θέλει ικανούς σεναριογράφους και ικανούς ηθοποιούς για να κάνουν delivery τα δυνατά στοιχεία του σεναρίου. Στο Αρχελάου 5, έχουμε κάποιους ικανούς ηθοποιούς, δεν ξέρω αν είναι ικανοί οι σεναριογράφοι ή αν έχουν περισσότερη ικανότητα σε μονόλεπτα τικτοκικά κόνσεπτ, αλλά σίγουρα το σενάριο δεν προσφέρει στους ηθοποιούς τα εφόδια για να παραδώσουν κωμωδία.
Κάτι δεν έχει «κλειδώσει» σωστά στη σειρά
Στην Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα που έχουμε και καταξιωμένους σεναριογράφους και ένα καστ γεμάτο ηθοποιούς με χιλιόμετρα στην κωμωδία, πώς γίνεται να είδαμε κοντά 3 ώρες επεισόδια, τα 2 από τα 14 που θα αποτελούν τη σειρά, και οι στιγμές γέλιου να συμπληρώνουν οριακά 10λεπτο κι αυτό χωρίς κάποια στιγμή ακραίου γέλιου, χωρίς να ένιωσα την διάθεση να ξεκαρδιστώ, έστω μια στιγμή.
Οκ, εδώ μεταφέρω μια καθαρά προσωπική άποψη, μια υποκειμενικότατη σκέψη, αν και από αυτά που είδα στα social media, είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που ένιωσαν άβολα βλέποντας τη σειρά, από αυτούς που τους άρεσε.
Ας μην σταθώ όμως στο τι εκφράζει μέσα από ένα τουίτ ο κάθε ένας. Ας μείνω σε αυτό που εγώ είδα, αυτό που εγώ εξέλαβα. Δυστυχώς για τις υψηλές προσδοκίες μου, η λέξη «κριντζ» περιγράφει ένα μεγάλο μέρος των 3 ωρών που είδα. Φυσικά, οι προσδοκίες παίζουν ρόλο. Η σειρά έχει πολύ περισσότερη πλοκή από αυτή που περίμενα.
Είναι μεν παρωδία, σατιρίζει αρκετές σειρές δράματος του τηλεοπτικού παρελθόντος, όπως τον Σασμό, αλλά ακόμα και για παρωδία έχει πολύ περισσότερη κουβέντα και ιστορία από αυτή που χρειάζεται μια κωμική σειρά. Είναι παρωδία, χωρίς κωμωδία. Αυτό είδα σε αυτά τα 2 επεισόδια. Επίσης, νιώθω ότι το τόσο τραγούδι κάπως κόβει την οποιαδήποτε ευκαιρία μπορεί να υπάρξει για διαλόγους με στόχο το γέλιο.
Βρίσκομαι σε μια κάπως ουδέτερη θέση συναισθηματικά μετά από αυτό που είδα και δεν θέλω να καταφύγω σε μια αφοριστική κρίση, καθαρά και μόνο γιατί αν δεν αφήσει ένα καλό αποτύπωμα κι αυτή η κωμική απόπειρα, δεν θα γλυτώσουμε ποτέ από τα δράματα εποχής. Κι άντε κάπως την σκαπουλάραμε προς ώρας, με το Grand Hotel και τον Τιμωρό, που τις βρήκα αρκετά καλές σειρές, αλλά είναι η πρώτη χρονιά μετά από 14 χρόνια που βρίσκω μίνιμουμ μια καλή δραματική σειρά στην τηλεόραση. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο το φετινό ή αν οι σεναριογράφοι δραματικών εξελίσσονται. Θα φανεί.
Όμως, δε γίνεται και να μην υπάρχει κωμική σειρά που να είναι σημείο αναφοράς. Αν Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο, τότε οι ελπίδες θα στραφούν στο Έχω Παιδιά στο MEGA και το VIΠ Καλά Γεράματα στον ΑΝΤ1.
Αν δεν αφήσει ένα στίγμα κι αυτή η κωμωδία, τότε να κατεβάσουμε τα ρολά
Για να μην είμαι και άδικος, η αλήθεια είναι πως οι Ρέππας-Παπαθανασίου μοιάζει να έχουν επιλέξει κάτι πολύ συγκεκριμένο με αυτή τη σειρά, η παρωδία είναι ένα βήμα πιο δύσκολη από την κωμωδία, ίσως χρειάζεται ένα διάστημα 3-4 επεισοδίων μέχρι να τη συνηθίσει κάποιος, ίσως να χρειάζεται ένα καλύτερο μοντάζ, ίσως μια αναθεώρηση στην διάρκεια κάποιων σκηνών.
Για παράδειγμα, η σκηνή με τον «διπλό» Απέργη, όπου περιγράφει τις Βρετανίδες που του έδειξαν απόκρυφα σημεία τους, έχασε πολύ γρήγορα τον σκοπό της. Το κόνσεπτ με τα σκαμπήλια της Λεκάκη-Ζανέτ Σεβαστού στην υπηρέτρια Ταπεινή Χαμουράκη, επίσης κούρασε.
Έχει μια κάποια πλάκα η επιλογή των ονομάτων ανθρώπων και τοποθεσιών στη σειρά, προσπαθεί λίγο να πιάσει τη γλώσσα των νέων (βλ. Άνω Μπούκιτσι), αλλά αυτά είναι μόνο το πασπάλισμα, η ζάχαρη άχνη στο γλυκό, Χωρίς γλυκό, η άχνη κάθεται στον λαιμό μετά από λίγο και απλά βήχεις. Ή μοιάζεις σαν να έχεις κάνει ναρκωτικά.
Θέλω να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στη σειρά, πιο συγκρατημένος αυτή τη φορά όμως και με χαμηλότερες προσδοκίες.
* Αν θες να μη χάνεις τα reviews μας, ακολούθησε μας στο Facebook (εδώ) και στο Instagram (εδώ).
