Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο εγχείρημα αυτό που έκανε το Netflix με τη σειρά Alexander: The Making of A God. Όχι γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος είναι μια προσωπικότητα της αρχαιότητας με απίστευτα φανατικούς οπαδούς, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα, και καμία αποτύπωσή του δεν θα είναι ποτέ ικανοποιητική για τους σκληροπυρηνικούς «Μακεδονομάχους». Αλλά γιατί επέλεξε να συνδυάσει το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία, να μετατρέψει σε εικόνα τις αφηγήσεις και τις γνώσεις των αρχαιολόγων που επιστράτευσε για να μιλήσει για ένα μικρό κομμάτι της διαδρομής του προς το χτίσιμο μιας αυτοκρατορίας.
Αρχαιολόγοι δεν είμαστε για να κρίνουμε την ακρίβεια της σειράς σε ιστορικό επίπεδο, θα πούμε μόνο πως ακούσαμε τον αρχαιολόγο Θεόδωρο Παπακώστα, γνωστό και ως Archaeostoryteller στα social media, ο οποίος ανέφερε ότι η σειρά είναι σε ένα ποσοστό 90-95% ακριβής ιστορικά κι έχει μικρές ανακρίβειες. Οπότε κάνουμε στην άκρη τον ελέφαντα στο δωμάτιο και πάμε να κρίνουμε αρτιστικά, αφηγηματικά, ως θέαμα αυτό που είδαμε.
Με αυτή τη λογική, δεν θα μπούμε στη διαδικασία να πούμε κάτι για τα σημεία που μιλάνε αρχαιολόγοι, αν και σε κάποιες περιπτώσεις ήταν εμφανές πως ήθελαν και οι ίδιοι να αφήσουν στην άκρη την αυστηρότητα της επιστημονικής τους ιδιότητας και να γίνουν πιο improv, να παίξουν με την κάμερα, να μεταδώσουν πιο ευχάριστα αυτό που έχουν ως γνώση. Κι αυτό, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν οδηγούσε σε καλό αποτέλεσμα, γελοιοποιούσε τρόπον τινά την ίδια την εξιστόρηση. Μικρολεπτομέρεια όμως αυτό μπροστά στη μεγάλη εικόνα που ήταν σχεδόν ενοχλητική.
Το δις εξαμαρτείν του Netflix
Κανονικά θα έπρεπε να το περιμένουμε, μιας και στο παρελθόν είχαμε δει κάτι ακόμα χειρότερο σε συμπαραγωγή Netflix και BBC, το Troy: Fall of A City, όπου η παραγωγή είχε φάει κράξιμο γιατί είχε βάλει μαύρο ηθοποιό στον ρόλο του Αχιλλέα, αλλά το πρόβλημα ήταν πως οι ερμηνείες ήταν κάκιστες.
Εδώ δεν είναι κάκιστες, αλλά με πολύ ζόρι αγγίζουν την μετριότητα. Ο μόνος υποφερτός είναι ο Στίβεν Χάρτλι που υποδύεται τον Μέμνονα, αυτόν που με βάση την ιστορική καταγραφή, ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να ανατρέψει την κατακτητική διαδρομή του Αλέξανδρου, αλλά πέθανε ξαφνικά, ίσως από ασθένεια, και οι στρατιωτικοί του επίγονοι, ο Φαρνάβαζος και ο Αυτοφραδάτης, τα έκαναν ψιλοσαλάτα, για να το πούμε λαϊκά.
Ο Δαρείος και σε επίπεδο make up και γενικής αμφίεσης, αλλά ιδίως ερμηνευτικά, είναι για να πατάς το fast forward στο Netflix, ο Παρμενίων και η Ολυμπιάδα αποδίδονται με ισχνότερη δυναμική, όμως εκεί που αναρωτιόμαστε τα πώς και τα γιατί είναι με τον Μπακ Μπρεϊθγουέιτ, ο οποίος είναι ο Μέγας Αλέξανδρος.
Τα της εμφάνισης δεν έχουμε κάποιες ιστορικές γνώσεις για να τα χαρακτηρίσουμε, αλλά επειδή ούτως ή άλλως σε τέτοιες περιπτώσεις υπερισχύει λίγο η φαντασία, το μυθοπλαστικό στοιχείο, θα πούμε ότι ήταν καλές επιλογές. Ο Μέγας Αλέξανδρος όμως δεν μπόρεσε να υποστηρίξει το μέγεθος του χαρακτήρα, οι σκηνές είναι αδύναμες ως επί το πλείστον, με αποκορύφωμα τη σκηνή στο 2ο επεισόδιο όπου κόβει τον Γόρδιο Δεσμό με το σπαθί.
Εκεί, ο Αλέξανδρος το κάνει στα μουλωχτά, τον βλέπουν μόνο 2-3 του κύκλου του, ενώ υποτίθεται πως ήταν ένα γεγονός με πλήθος κόσμου να παρατηρεί αυτή τη στιγμή, αφού κανείς πριν δεν είχε καταφέρει να τον λύσει. Όπως το έδειξαν, ήταν σαν να μην έλυσε τον Γόρδιο Δεσμό, αλλά τα κορδόνια στο παπούτσι του.
Ένας Μέγας Αλέξανδρος σχεδόν φοβιτσιάρης
Οι σκηνές μάχης είναι σαν να έγιναν για να γίνουν, στα πρόχειρα, δεν υπάρχει καν σκηνή που να δείχνει την στρατηγική τακτική που είχε ο Μέγας Αλέξανδρος, την μακεδονική φάλαγγα, στη δε μάχη στα Γαυγάμηλα ο Μέγας Αλέξανδρος φοράει αιγυπτιακή ενδυμασία, κάτι που ιστορικά δεν στέκει, αφού τέτοιες επιδράσεις άρχισε να έχει μετά την πτώση της Βαβυλώνας.
Συνολικά, βλέπουμε έναν στρατηλάτη, έναν άνθρωπο που ενέπνεε σεβασμό και φόβο, να μοιάζει με σχολιαρόπαιδο. Αν δηλαδή ήταν αυτός ο Μέγας Αλέξανδρος στην τότε πραγματικότητα, μάλλον δεν θα είχε γίνει ποτέ Μέγας, θα είχε παραμείνει μικρός και δεν θα υπήρχαν σήμερα τόσες Αλεξάνδρειες και τόσες πόλεις προς τιμήν του. Κι ούτε που θα ασχολείτο κανείς με τον ταφό του.
Είναι απίστευτο πώς καταφέρνει αυτή η παραγωγή να βγει τόσο κακή. Μιλάμε για μια δεξαμενή μυθοπλασίας, την αρχαιότητα, που το μόνο που απαιτεί για να το απολαύσει ο κόσμος, είναι μεγάλο μπάτζετ για να παραδώσεις επικές σκηνές μάχης, να δώσεις το μεγαλείο. Όπως το έκανε η ταινία του 2004 με τον Κόλιν Φάρελ. Δεν θα ένοιαζαν μετά ούτε οι ερμηνείες, ούτε η απόλυτη πιστότητα στην Ιστορία.
Κι όμως, ο Μέγας Αλέξανδρος του Netflix θα καταφέρει να σηκώσει τον κανονικό από τον τάφο του για να κάνει μήνυση. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε να βρούμε τον τάφο του!
