Μπορεί να φαίνομαι υπερβολικός ή ότι ψαρεύω για περισσότερα κλικς, όμως από την πρώτη στιγμή που το είδα στο Netflix πριν 10 χρόνια, κατάλαβα πως έχουμε να κάνουμε με μια σειρά που διεκδικεί τον τίτλο της καλύτερης. Όχι στο Netflix, όχι σε εκείνη τη χρονιά, αλλά όλων των εποχών. Έχω ενθουσιαστεί με το The Wire, με το Better Call Saul (όχι τόσο με το Breaking Bad, αλλά εννοείται κι αυτό βρίσκεται εκεί), με το Fargo, με το Big Bang Theory, μα αυτό που κάνει το Black Mirror, είναι ό,τι πιο δύσκολο και αξιοθαύμαστο μπορεί να πετύχει σειρά.
Τα εύσημα ανήκουν προφανώς στον Τσάρλι Μπρούκερ, τον δημιουργό, διότι 10 χρόνια τώρα καταφέρνει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου κοινού του Netflix, αλλά και γενικά. Μεταλλάσσεται διαρκώς το κοινό, χάνουμε όλοι την αντοχή μας, την προσήλωσή μας, ολισθαίνουμε πιο εύκολα σε περισπασμούς. Να, κι εγώ τώρα, δεν έχω γράψει αυτές τις λίγες γραμμές χωρίς διακοπή. Ήδη έχω γυρίσει να κοιτάξω το κινητό μια φορά και άλλη μία να παρασυρθώ από το κενό.
Ήταν μια μεγάλη μου αγωνία, αν θέλετε, το κατά πόσο η 7η σεζόν θα μπορούσε να αφήσει ένα αποτύπωμα ανάλογο με αυτό που άφησαν οι 5 από τις 6, καθώς η 6η, με εξαίρεση ένα επεισόδιο, το USS Callister, που επανήλθε στην 7η, δεν έμεινε αξιομνημόνευτη. Δεν είναι το κοινό του Netflix για να δίνει τόση προσοχή και αφοσίωση σε μια σειρά όπως το Black Mirror. Επεισόδια μίνιμουμ 50 λεπτά ως και 90 λεπτά, που μοιάζουν πολύ μεγαλύτερα σε διάρκεια, διότι απορροφούν, έχουν τις ύψιστες απαιτήσεις ψυχικά και πνευματικά.
Με όλα αυτά στο μυαλό ξεκίνησα την 7η σεζόν και κατάλαβα πόσο αφελής ήμουν που υπέθεσα ότι μπορεί να υπάρχει πιθανότητα το Black Mirror να υστερήσει. Οκ, τα 2 από τα 6 επεισόδια, το 2ο και το 3ο, δεν ήταν για να ενθουσιαστεί κανείς, κατ’ εμέ πάντοτε, αλλά ήταν καλά. Τα άλλα 4 όμως ήταν σπουδαία. Ναι, σπουδαία. Δεν υπερβάλλω καθόλου σε αυτό που νιώθω.
4 από τα 6 επεισόδια κάνουν τη συνδρομή σου στο Netflix να μοιάζει φθηνή
Ξεκινάει το πρώτο, όπου βλέπουμε μια γυναίκα με καρκίνο να ενσωματώνει ένα τσιπάκι στο κεφάλι της για να συνεχίσει να ζει και μετατρέπεται σε πλατφόρμα στην οποία ο σύζυγός της έχει συνδρομή, αλλά το χαμηλότερο πακέτο, επομένως ακούει διαφημίσεις από το στόμα της. Και στο τέλος, αφού η εταιρεία που φτιάχνει αυτά τα τσιπάκια αλλάζει διαρκώς τους όρους και ζητά περισσότερα για ένα πακέτο που θα διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια της, δεν υπάρχει άλλη επιλογή για τον σύζυγο από το να την σκοτώσει, αφού πρώτα έχει ευτελίσει τον εαυτό του, μπροστά στην επιθυμία να την κρατήσει ζωντανή.
Κι έρχεται το 4ο επεισόδιο, που αυτό θα συζητηθεί, θαρρώ, περισσότερο απ’ όλα, μιας και το Netflix κυκλοφόρησε και το videogame που αφορά, από τα 90s, τα Thonglets, όπου ένας ηλικιωμένος που έζησε όλη του τη ζωή στην κακοποίηση, βρίσκει φίλους και σκοπό ζωής σε ψηφιακές οντότητες σε ένα παιχνίδι όπου ο σκοπός δεν είναι να νικήσεις σε κάτι, αλλά να φροντίσεις, να είσαι παρών στην εξέλιξη. Με μια πολύ βασανιστική σκηνή σε αυτό το επεισόδιο. Πολύ σκληρή.
Μετά, πάμε στο 5ο που κοντράρει το καλύτερο επεισόδιο του Black Mirror, το επεισόδιο που αρκετοί έχουν αναγορεύσει ως το κορυφαίο σε σειρά, το San Junipero. Εδώ έχουμε τον Πολ Τζιαμάτι, αυτή την ηθοποιάρα, σε μια απίθανη ερμηνεία που σε κάνει να λυγίσεις πολλές φορές μέσα σου και είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που η σειρά περπατά στον άξονα του λεγόμενου Exaggeration Enhance της τεχνολογίας, για κάτι όμορφο, κάτι που βοηθάει όντως τους ανθρώπους να διαχειρίζονται το τραύμα.
Ο Τζιαμάτι εισέρχεται με ειδική τεχνολογία σε κάτι παλιές φωτογραφίες με στόχο να ανασύρει από τη μνήμη του το πρόσωπο του μεγάλου έρωτα της ζωής του που πέθανε, που το διέγραψε όταν χώρισαν, έχοντας εντελώς εσφαλμένη αντίληψη για το τι έγινε τότε.
Ε, αυτά τα 3 από μόνα τους θα ήταν αρκετά για να βάλω την ταμπέλα της καλύτερης σειράς του Netflix για το 2025 στην 7η σεζόν. Δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να έρθει το sequel του USS Callister, ένα άρτιο δείγμα sci-fi μυθοπλασίας, που στέκει μόνο του επάξια ως ταινία, για να πιστέψω ότι τελικά ο πήχης μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά. Είναι ένα υπερθέαμα το τελευταίο επεισόδιο. Μια φαντασμαγορία.
Το Black Mirror είναι η απόδειξη πως το σενάριο μπορεί να γεννήσει τα πάντα, πως δεν χρειάζεται υπεροπροσπάθεια διότι στρώνει το έδαφος για να γίνουν όλα στην υπέρτατη μορφή τους.
Να με συγχωρεί ο Στίβεν Γκράχαμ του Adolescence και οι συντελεστές, να με συγχωρεί το The Residence, υπέροχες σειρές και οι δύο, μα σαν το Black Mirror δεν υπάρχει στο Netflix. Και γενικά, όχι μόνο στο Netflix. Άλλωστε, το έθεσα εξ αρχής. Για μένα είναι ό,τι καλύτερο έχει παράξει ο ανθρώπινος νους και ο Τσάρλι Μπρούκερ δεν είναι για να πάρει Χρυσές Σφαίρες και Emmy, αλλά Νόμπελ. Κάτι ανώτερο.
Αφού, σκέφτομαι τώρα, ότι για τέτοιες σειρές αντέχω κι άλλη αύξηση στις τιμές του Netflix, δε θα γκρινιάξω την επόμενη φορά.
