Το 7ο επεισόδιο του Paradise είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό σε σειρά

Γιατί βλέπουμε με τόση ζέση και αγάπη μια σειρά; Απαντάμε ευθύς αμέσως: Για επεισόδια όπως το 7^ο της τρέχουσας (1^ης) σεζόν του Paradise στο Disney+. Τόσο απλά, τόσο σύνθετα. Η τηλεόραση όπως πρέπει να είναι, η τηλεόραση στην πιο θελκτική μορφή της. Για μία ώρα είσαι εκεί και πουθενά αλλού. Ξεχνάς νύστες, ξεχνάς πείνες, ξεχνάς τουαλέτες. Ο κόσμος καταστρέφεται μπροστά στα μάτια σου και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

Τι μας έλκει τόσο στα εσχατολογικά ως ανθρώπινο είδος; Μάλλον ότι κοιτώντας γύρω μας, κάθε μέρα και περισσότερο, συνειδητοποιούμε πως σήμερα είμαστε, αύριο όχι. Το εφήμερο, η αβεβαιότητα, οι απορίες, οι αγωνίες, το παράλογο, όλα ένα κουβάρι. Ίσως όταν τα βλέπουμε στην οθόνη, να νιώθουμε πως τα ξορκίζουμε, πως «έλα μωρέ αυτά δεν γίνονται στην πραγματικότητα». Ίσως.

Σε κάθε περίπτωση, αν έχεις αρχίσει το Paradise, ξέρεις, ένιωσες. Απλά σε αυτές τις γραμμές επιβεβαιώνεις την (εξαιρετική) άποψη που δεδομένα έχεις σχηματίσει. Είναι μία σειρά που ήρθε κάπως αθόρυβα, θαρρείς και το έκανε επίτηδες, για να μεγαλώσει τον ντόρο που προκαλεί.

Η κεντρική ιστορία έχει ως εξής: Ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε, έχει τελειώσει. Οι επιζήσαντες, μέλη της ανώτατης πολιτικής, οικονομικής και διανοητικής ελίτ των ΗΠΑ ζούνε μέσα σε μια ειδικά διαμορφωμένη σπηλιά, που έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να ξεγελάει τους κατοίκους, να νομίζουν πως ζουν ακόμα σε ένα νορμάλ περιβάλλον.

Αυτό είναι κάτι που μαθαίνουμε γρήγορα ως θεατές, όχι όμως και αμέσως. Καθότι η σειρά ξεκινάει με μια μυστηριώδη δολοφονία. Του Αμερικανού Προέδρου. Τον οποίο ανακαλύπτει νεκρό ο πιο έμπιστος και ικανός του πράκτορας, των Μυστικών Υπηρεσιών – γιατί όμως κάνει μισή ώρα για να ενημερώσει για τα καθέκαστα και τι ψάχνει «χτενίζοντας» το χώρο όσο κερδίζει χρόνο;

Κι όμως κάτι τόσο γκράντε είναι απλώς και μόνο μέρος της γενικής εικόνας. Όσο η πλοκή εξελίσσεται κατανοείς πως τίποτα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται, πως πρώτα θα εξαφανιστούμε τελείως ως είδος από τον πλανήτη και μετά θα πάψουν να υπάρχουν και συνωμοσίες, ίντριγκες, εγωισμοί και πάθη.

Δεν θα σου πούμε πολλά περισσότερα για τα τι και πώς για να μην σου χαλάσουμε την απόλαυση του να ανακαλύπτεις σταλιά σταλιά τους θησαυρούς που προσφέρει αθρόα το Paradise. Θα πάμε κατευθείαν στο 7^ο επεισόδιο, αναγκαστικά με spoiler. Και αφού σε προειδοποιήσαμε και αμαρτία ουκ έχουμε, πάμε παρακάτω.

Το Paradise είναι μία… παραδεισένια σειρά και αυτό το επεισόδιο είναι η κορυφαία στιγμή του

Το εν λόγω τηλεοπτικό αριστούργημα, μας δείχνει όλα αυτά που χτίζει υπομονετικά και μεθοδικά η σειρά στα 6 προηγούμενα επεισόδια. Τι έγινε δηλαδή τη μέρα που τελείωσαν όλα – εξ ου και ο τίτλος, The Day. Και αρχίζει ένας ωκεανός συναισθημάτων που σε χτυπάει με αλύπητη σφοδρότητα. Γιατί στο τέλος της ημέρας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αυτό που μετράει είναι να κράτησες σφιχτά και να είπες «σ’ αγαπώ» σε όσους έχεις πραγματικά φυλαγμένους στην καρδιά σου.

Δεν θα ήταν τόσο μεγαλειώδες χωρίς τις καταπληκτικές – και νιώθουμε πως αυτό είναι understatement – ερμηνείες του Στέρλινγκ Κ. Μπράουν και του Τζέιμς Μάρσντεν. Ο πρώτος υποδύεται τον πράκτορα Εξέβιερ Κόλινς και ο δεύτερος τον πρόεδρο. Αμφότεροι το φτάνουν σε υψηλότατο level. Παίζουν με όλο τους το σώμα, με κάθε τους έκφραση. Κι αν ο Στέρλινγκ Κ. Μπράουν μας είχε δώσει σαφή δείγματα του τι μπορεί να κάνει φτάνοντας μάλιστα να μπει ως και στη λίστα των Όσκαρ (β΄ανδρικού) για το American Fiction, o Μάρσντεν είναι πραγματική αποκάλυψη. Τον είχαμε κατατάξει σε δεύτερους, χαζοχαρούμενους ρόλους του «ωραίου», κάναμε λάθος, μεγάλο.

Προϊόντος του χρόνου, ο πράκτορας βιώνει το μεγαλύτερο δυνατό συναισθηματικό contrast. Καταλαβαίνει κάποια στιγμή πως ο δρόμος προς τη σωτηρία δεν περιλαμβάνει τη γυναίκα του. Εκεί ακριβώς θα έκανε πίσω αν ήταν μόνο ο εαυτός του. Εκεί ακριβώς θα παρατούσε και την αποστολή του να προστατεύει τον πρόεδρο παρότι παλαιότερα είχε φάει ως και σφαίρα για πάρτη του – και μιλάμε κυριολεκτικά. Αλλά σκέφτεται τα παιδιά του, που είναι σε άλλο αεροπλάνο, ότι δεν μπορεί να τα αφήσει μόνα. Δεν θα συγχωρέσει ποτέ όμως τον προϊστάμενό του που του είπε ψέματα, ή έστω όχι όλη τη αλήθεια.

Όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό το επεισόδιο εξηγούν γλαφυρά γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος, που γνωρίζουμε εμείς μετά μέσω flashbacks, είναι ένας βαθιά θλιμμένος άνθρωπος που βρίσκει διέξοδο στο ποτό σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεχάσει. Για τις βαριές και αβάσταχτες αποφάσεις που αναγκάστηκε να πάρει, για τις τόσες χαμένες ψυχές που (νιώθει πως) χάθηκαν εξαιτίας του. Και μπορεί να γυρίζει πίσω για να πει την αλήθεια στον αμερικανικό λαό κόντρα στο αρχικά «διπλωματικό» διάγγελμά του, αλλά είναι μια παρέμβαση άνευ ουσιαστικής σημασίας. Το κακό δεν μπόρεσε να το αποτρέψει.

Μια σειρά φαντασίας αλλά με διόλου φανταστικά στοιχεία

Και πώς έγινε αυτό; Αρχικά λόγω κλιματικής κρίσης, οι πάγοι έλιωσαν, ένα ηφαίστειο – τέρας στην Ανταρκτική έκανε «μπουμ» προκαλώντας τσουνάμι 90 μέτρων και καταστρέφοντας σχεδόν τα πάντα. Τα υπόλοιπα τα αποτελείωσε η ανθρώπινη βλακεία, καθώς οι μεγάλες χώρες άρχισαν να ρίχνουν πυρηνικά η μία στην άλλη. Δεν έγινε ολοκαύτωμα ακριβώς χάρη σε μια ύστατη πράξη ηρωισμού – με ισχυρές δόσεις «Αμερικανιάς», αλλά ΟΚ, χρειάζονται και αυτά όταν κάνεις μια τέτοια σειρά, ένα τέτοιο επεισόδιο.

Πάντως το πακετάκι «κλιματική κρίση -πυρηνικά» έρχεται να ενισχύσει το συναίσθημα που σου προκαλεί η 7^η «στροφή» του Paradise. Γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν είναι τόσο fiction όσο φαίνεται. Κάτι που κάνει αυτό που βλέπεις ακόμα πιο τρομακτικό. Παρότι πρακτικά και με εξαίρεση μια σκηνή με μια ρεπόρτερ, δεν έχουμε καμία εικόνα από την καταστροφή. Εμείς το ζούμε κλειστοφοβικά, σε ένα περιορισμένο σύμπαν, κατά βάση εντός του Λευκού Οίκου.

Είπαμε, νομίζουμε, αρκετά. Ας προσθέσουμε μονάχα τούτο: Το 7^ο επεισόδιο του Paradise δεν είναι ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Είναι ένα από τα καλύτερα ever. Χειροκρότημα και υπόκλιση για όσους το έφεραν εις πέρας. Αν δεν έχεις συνδρομή στο Disney+ σπεύσε, έχει και προσφορά αυτές τις μέρες. Ο παράδεισος δεν μπορεί να περιμένει…