Στα δικά μας μάτια, υπάρχουν δύο εποχές της μυθοπλασίας στην Αμερική. Η εποχή προ 2019, όπου ήταν μικρότερος ο αριθμός των νέων σειρών και υπήρχε το αναγκαίο κενό για να μπορέσει ο θεατής να εκτιμήσει μια σειρά, και η εποχή μετά, όπου χάθηκε το μέτρημα. Για μια σειρά όπως το Severance, το να μπορεί να ξεχωρίζει μέσα σε αυτόν τον ωκεανό παραγωγών που κυκλοφορεί κάθε χρόνο, είναι το μόνο παράσημο που χρειάζεται, για να καταλάβει κανείς πόσο σπουδαία παραγωγή είναι. Για εμάς, είναι αυτό που ξεχάσαμε να γράψουμε στον τίτλο: η κορυφαία της 3ετίας.
Ούτε Baby Reindeer, ούτε The Bear, ούτε καμία άλλη από τις κοντά 200 σειρές που έχουν κυκλοφορήσει από το 2022 κι έπειτα, μπορεί να συγκριθεί με αυτό που παραδίδει το Severance σε επίπεδο πλοκής. Είναι όμως μια πολύ δύσκολη σειρά, απαιτεί διαρκώς να την παρακολουθείς, με όλες σου τις αισθήσεις, δε σου επιτρέπει ούτε στιγμή να κοιτάξεις αλλού, διότι μετά θα χάσεις κάτι από την εξέλιξη, από το νόημα.
Τέτοιες σειρές, σπάνια πια, βρίσκουν τον τρόπο να φτάσουν σε πολλά μάτια και να τις εκτιμήσει ο κόσμος. Εδώ έρχεται να συνεισφέρει κάτι που το κοινό μάτι δεν το αντιλαμβάνεται, τουλάχιστον όχι με την πρώτη.
Η αφήγηση, η μυθοπλασία, δεν είναι μόνο λόγια, δεν είναι μόνο πλοκή. Είναι και εργαλεία αφήγησης, είναι και ψυχολογία. Κι οι άνθρωποι που έχουν φτιάξει το Severance, με μπροστάρη τον, αρκετά υποτιμημένο, Μπεν Στίλερ, αποδεικνύουν, με αυτό που θα σας αναλύσουμε ακολούθως, ότι γνωρίζουν πολύ καλά πώς να παραδώσουν την αφήγησή τους, αυτής της δυσκολίας, και ο δέκτης να κατανοήσει.
Τι είναι το 60-30-10 στο Severance;
Όπως αναλύει, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, το προφίλ Movieluts στο Instagram, το Severance ακολουθεί σε κάθε σκηνή τον κανόνα 60-30-10. Αυτός αφορά τα χρώματα που υπάρχουν. Τρία μόνο χρώματα επιτρέπονται, από τα οποία ένα θα είναι το κυρίαρχο καταλαμβάνοντας το 60% της εικόνας σε κάθε λήψη στο Severance, μετά ένα μέτριο με 30% και, τέλος, το αδύναμο, με 10%. Και τα χρώματα αυτά διαχωρίζονται σε λωρίδες στη σκηνή, ως επί το πλείστον.
Άρα, καθώς το μάτι πάει από πάνω προς τα κάτω, διανύει μια έκταση 60% με ένα Χ χρώμα και μετά προχωράει στο υπόλοιπο. Αυτό συμβαίνει διότι εικόνες με πολλά χρώματα, αυξάνουν κατά πολύ την πληροφορία που έχει να διαχειριστεί το μάτι. Στην προσπάθειά του να απορροφήσει κάθε στοιχείο της εικόνας, κινείται γρήγορα και, εκτός του ότι τελικά πάντα χάνει κάποια στοιχεία, όσα έχει απορροφήσει, δεν τα έχει αναλύσει συνειδητά. Ό,τι συμβεί στο υποσυνείδητο. Κι επειδή δε μιλάμε για κύριες πληροφορίες, το πιθανότερο είναι το υποσυνείδητο να τις «πετάξει» ή να μην τις αναλύσει.
Γι’ αυτό αρκετές φορές βλέπουμε μια σειρά και δεν την κατανοούμε. Και το Severance είναι η κατ’ εξοχήν σειρά όπου τα πολλά χρώματα θα την καθιστούσαν ακατανόητη.
Έτσι, με τα 3 χρώματα, επιτυγχάνεται η εστίαση στο συναίσθημα της κάθε σκηνής, στην πλοκή, στην ιστορία και τους χαρακτήρες. Ταυτόχρονα, καθώς τα χρώματα είναι συνδεδεμένα με συναισθήματα και η θέασή τους μας προδιαθέτει, το κυρίαρχο χρώμα σε κάθε σκηνή στο Severance, θέτει και τον τόνο του συναισθήματος.
Κάποιος μπορεί να πει ότι μια τέτοια ανάλυση είναι αυθαίρετη ή προσωπική ερμηνεία κάποιου. Δεν είναι όμως. Είναι μια μελετημένη κίνηση από τους ανθρώπους που παίρνουν αυτές τις αποφάσεις σε μια σειρά, δηλαδή των σκηνοθετών, των δημιουργών και του μοντάζ ή της παραγωγής. Κατά βάση, όμως, της σκηνοθεσίας και του δημιουργού.
Ομολογούμε πως είναι κάτι που δεν το είχαμε παρατηρήσει ως τώρα και το ότι δεν το είχαμε παρατηρήσει, επιβεβαιώνει το πόσο βοηθούν τα 3 χρώματα σε αυτή την ποσόστωση, ώστε να εστιάσουμε στην πλοκή.
Το Severance βρίσκεται στο 8ο επεισόδιο της 2ης σεζόν του στο Apple TV, και ολοκληρώνεται σιγά σιγά. Ελπίζουμε να μην περάσουν ξανά 3 χρόνια για να δούμε την συνέχεια, όμως μπορούμε να πούμε πως μας έχει ήδη γεμίσει, διότι είναι αυτής της ποιότητας σε όλα τα αφηγηματικά του στοιχεία.
