Όταν καλούμαστε να μιλήσουμε για μια σειρά βασισμένη σε ένα βιβλίο, σε ένα videogame, σε μια άλλη μορφή μυθοπλασίας, εν πάση περιπτώσει, χωρίς να έχουμε έρθει σε επαφή πρώτα με αυτή την άλλη μορφή, δεν είναι εύκολο. Το The Last of Us, για το οποίο θα μιλήσω εδώ, είναι βασισμένο σε videogame που δεν το έχω παίξει, συστήθηκα στον κόσμο του με την πρώτη σεζόν της σειράς, και επειδή σεναριακά παίρνει επιλογές που ξεφεύγουν από το σενάριο του παιχνιδιού, είναι σαφώς διαφορετικό το πώς θα την αντιμετωπίσω εγώ τη σειρά και πώς ένας που έχει συνδεθεί με το videogame.
Εγώ θα την αντιμετωπίσω ως σειρά, άσχετη με το παιχνίδι και δε θα μπω σε λογική του τι αλλάζει, αν αυτό που αλλάζει είναι καλό ή όχι. Στο πρώτο επεισόδιο της 2ης σεζόν έγιναν 7-8 διαφοροποιήσεις από το παιχνίδι, που τις βρίσκω, προς το παρόν, λεπτομερειακής μορφής, δεν είναι τόσο ουσιώδεις. Ίσως με εξαίρεση τον θάνατο του Γιουτζίν
Η πρώτη σεζόν του The Last of Us μας προσέφερε μερικές φανταστικές σκηνές που ενίσχυαν την αφήγηση. Ή και ολόκληρα επεισόδια, όπως αυτό εδώ που συζητήθηκε περισσότερο από όλα. Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε, ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός από τότε, οι προσδοκίες ήταν πολύ ψηλά όταν τελείωσε η πρώτη σεζόν, κάπου ξεχάστηκαν, τις ανέσυρα, ήταν ακόμα ψηλά.
Την Κυριακή το The Last of Us επέστρεψε και το πρώτο επεισόδιο της 2ης σεζόν συζητιέται αρκετά. Όπως λέω και στον τίτλο, για μένα δεν ήταν ένα θετικό δείγμα ως προς τα επόμενα, δε με άφησε με ένα ίχνος ενθουσιασμού. Με εξαίρεση 2 σκηνές, ένιωθα σα να βλέπω μια γουέστερν σειρά, σα να παρακολουθώ το Yellowstone.
Στη γεύση που μου άφησε το The Last of Us παίζει, σίγουρα, ρόλο και το ότι σε αυτά τα 2 χρόνια ο Πέδρο Πασκάλ υπάρχει παντού. Δεν υπάρχει κάτι που να έχει γίνει σε σειρά ή τηλεόραση και να μην εμφανίζεται. Το λέω καθ’ υπερβολή, αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα. Έχει φθαρεί, στα δικά μου μάτια, η εικόνα του και δεν είναι ο Πέδρο Πασκάλ που ήταν το 2023.
The Last of Us: Recap 1ου επεισοδίου, 2η σεζόν
Στο πρώτο επεισόδιο, ξεκινάμε από τα βαθιά, καθώς βλέπουμε τις Λαμπυρίδες να θάβουν τους νεκρούς τους και την Άμπι να κατηγορεί τους δικούς της πως δε σταμάτησαν τον Τζόελ. Ταυτόχρονα, παίρνει όρκο να τον σκοτώσει και μάλιστα με αργό, βασανιστικό τρόπο. Αυτή η φράση στην πρώτη κιόλας σκηνή, μας κάνει ένα teaser για τον τρόπο που θα τελειώσει η 2η σεζόν του The Last of Us. Ενδεχομένως, δηλαδή, διότι οι σεναριογράφοι μπορεί να έχουν φτιάξει έτσι το σενάριο ώστε να μην πεθάνει ο Τζόελ, αλλά να υπάρξει συμφιλίωση με τις Λαμπυρίδες. Αν συμβεί αυτό, θα έχει χάσει πολλά η σειρά, αλλά μέχρι τότε, υπάρχουν ακόμα αρκετά επεισόδια.
Μετά από αυτή τη σκηνή, μεταφερόμαστε στο καταφύγιο, εκεί όπου το ενδιαφέρον στρέφεται στη μηδενική επικοινωνία ανάμεσα στην Έλι και τον Τζόελ, με την Έλι να θέλει να κόψει κάθε επαφή μαζί του επειδή δεν αντέχει πια να την προστατεύουν. Θέλει να δίνει μόνη της τις δικές της μάχες και αυτό φαίνεται πολύ πιο έντονα στη σκηνή στο τέλος μετά τον χορό, όπου ο Τζόελ πάει να την προστατεύσει από τα ομοφοβικά σχόλια του Σεθ.
Αυτή η δυναμική, της κόντρας, της επανάστασης απέναντι στον «πατέρα» που βιώνει η Έλι, είναι το στοιχείο του πρώτου επεισοδίου και δεν είναι και ιδιαίτερα συναρπαστικό. Είναι απλά οκ. Το έτερο κομμάτι αφορά στον Τζόελ και την ψυχοθεραπεία που κάνει με την Γκέιλ, τη γυναίκα του Γιουτζίν.
Προφανώς, δεν περιμένω να αναπτυχθούν και πολλά στο πρώτο επεισόδιο, δεν μπορώ όμως να πω πως τα 57 λεπτά που διαρκεί, μου έδωσαν κάτι να περιμένω και να αναρωτιέμαι πώς θα εξελιχθεί. Μοιάζει το The Last of Us να έχει γίνει σαν μια σειρά για σωστό parenting και για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας γονιός με μια έφηβη κόρη, δη γκέι, και το υπόλοιπο με την επιδημία είναι σαν περιτύλιγμα.
Δε θέλω να προχωρήσω σε περαιτέρω κρίσεις προς το παρόν, θα μείνω στην απουσία της σπίθας και θα περιμένω να την δω στα επόμενα επεισόδια, γιατί δεύτερη απογοήτευση μετά το The White Lotus, δε θα την αντέξω.
