Το να βλέπει το ελληνικό κοινό στην ελληνική τηλεόραση να αποτυπώνεται ένα queer love story, παραμένει όντως, εν έτει 2023, groundbreaking, όπως λένε και οι Αμερικάνοι. Αλλά το να καθόμαστε να υπεραναλύουμε αυτή τη συνθήκη σε μια σειρά στις ΗΠΑ, όπου τα τελευταία χρόνια έχει σχεδόν γίνει προαπαιτούμενο στο σενάριο να υπάρχει αποτύπωση μιας τουλάχιστον γκέι ερωτικής ιστορίας, είτε αυτή αφορά κάτι το συναισθηματικό είτε κάτι το καθαρά σαρκικό, μου μοιάζει με ανάγκη παράκρουσης.
Στο τρίτο επεισόδιο του The Last of Us είδαμε να αναπτύσσεται ένας έρωτας ανάμεσα στον Φρανκ και τον Μπιλ, δύο άντρες που ήταν ερωτευμένοι σε ένα οπισθοδρομικό Τέξας από πριν ξεσπάσει η μυκητίαση και τα cordyceps. Αυτοί οι άντρες, που κρύβονταν στην προ-outbreak κατάσταση, βρέθηκαν να κρύβονται και μετά, αυτή τη φορά όχι από τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής, αλλά από τον φόβο του να μολυνθούν και να αναγκαστούν να χωριστούν.
Ο ένας για τον άλλον αποτελεί το στήριγμα του, τον άνθρωπό του, τον λόγο που συνεχίζει να παλεύει για να επιβιώσει και δεν παραδίνεται, ειδικά όσο περνούν τα χρόνια και πλησιάζουν προς τον βιολογικό θάνατο. Είναι πραγματικά μια πολύ ωραία αποτύπωση έρωτα, για την οποία όμως δεν βρίσκω κανέναν λόγο να κάτσουμε να εστιάσουμε στα φύλα που φέρουν τα δύο μέλη της.
Βρίσκω λόγο να εστιάσουμε στον έρωτα αυτόν καθαυτόν και να μην αναδεικνύουμε ως κάτι το εξτρίμ το ότι συμβαίνει ανάμεσα σε δύο άτομα του ίδιου φύλου.
Έχει αποδειχτεί πολλάκις και στο παρελθόν, πως η τάση των πάντοτε διαθέσιμων ακτιβιστών να αποθεώσουν κάτι, δεν το αναδεικνύει ως μια κανονικότητα, ως κάτι που είναι ίδιο και ισότιμο με τα άλλα, αλλά το μετατρέπει σε κάτι σπάνιο, σε κάτι που δεν συναντάται συχνά. Στα μυαλά δε κάποιων κολλημένων, αυτή η αποθέωση εκλαμβάνεται ως μια τάση να παρουσιαστεί αυτό ως κάτι ανώτερο, άρα αντιδρούν, άρα το επικρίνουν, άρα καταλήγουν να το πολεμούν.
Είναι η αμερικανική μυθοπλασία τόσο καπιεσμένη στην αποτύπωση του queer love;
Δεν υπάρχει καμία ουσία στο να εστιάζει κανείς σε όσους από το αμερικάνικο κοινό επιτέθηκαν στο HBO για αυτό το επεισόδιο, για αυτή την τρυφερή διαδρομή ανά τις δεκαετίες ανάμεσα σε δύο άντρες.
Είναι απόδειξη εθισμού στην τοξικότητα το να καθόμαστε να κάνουμε άρθρα επί άρθρων και να παριστάνουμε τους ηθικούς αγκιτάτορες προς τους οπισθοδρομικούς και ρατσιστές, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί ότι εμείς είμαστε ανώτερα όντα. Όταν είσαι όντως ανώτερος, δεν χρειάζεται να το διατρανώσεις. Υπάρχει, φαίνεται, οι πράξεις και η στάση ζωής το πιστοποιούν.
Αυτό όμως που προξενεί μεγαλύτερη εντύπωση, αλγεινή θα τολμούσα να πω, είναι πως στην Αμερική αφιερώνουν τόσα άρθρα για να αποθεώσουν αυτό που στη δική τους βιομηχανία είναι normality.
Δηλαδή δεν αποθεώθηκε πριν 6 χρόνια περίπου το επεισόδιο του Black Mirror με τίτλο San Junipero – το ωραιότερο love story που έχουμε δει τηλεοπτικά ειρήσθω εν παρόδω – που μας ταξίδευε ανά τις δεκαετίες και έδειχνε τον αέναο έρωτα ανάμεσα σε δύο γυναίκες; Περίεργο, γιατί θυμάμαι να παίρνει δύο βραβεία Emmy το εν λόγω επεισόδιο.
Μήπως δεν έχουμε δει στο Sex Education να αναπτύσσεται ένας έρωτας ανάμεσα σε έναν καταπιεσμένο γκέι που θέλει να επιβάλλει την προσποιητή στρέιτ φύση του και σε έναν απελευθερωμένο queer που αρέσκεται να ντύνεται με πιο «θηλυπρεπή» ρούχα; Βγήκε κανείς να το επικρίνει; Δεν είδαμε τόσες σκηνές σεξ μεταξύ τους;
Για 12 σεζόν δεν βλέπαμε στο Modern Family, μια πολυβραβευμένη sitcom σειρά, να έχει ως κεντρικό ζευγάρι δύο γκέι που έχουν μάλιστα υιοθετήσει; Μια επίσης ωραία αποτύπωση γιατί έδειχνε δύο γκέι άντρες δίχως τις αγκυλώσεις του ακτιβισμού, να ζουν τη ζωή τους όπως την επιθυμούν και μέσα από τις χιουμοριστικές καταστάσεις να δείχνουν ακόμα και στα συντηρητικά μυαλά ότι το να καθόμαστε να ασχολούμαστε με το φύλο του καθενός είναι παράλογο και δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει.
Ότι δηλαδή με τόσα και τόσα παραδείγματα, ειδικά στα τελευταία χρόνια, έχει η αμερικανική μυθοπλασία, σινεμά ή τηλεόρασης, ανάγκη για να παρουσιάζονται ακόμα περισσότερα queer love stories ή να κάνουν λόγο για μια απάντηση στην καταπίεση; Πριν έναν χρόνο, μια έρευνα του GLAAD, οργανισμού που παλεύει για τα δικαιώματα των LGBTQ σε επίπεδο media presentation, ανέφερε πως στην αμερικανική μυθοπλασία υπήρχε άνοδος 2.8% στην lgbtq εκπροσώπηση στη μυθοπλασία για το 2021, με το ποσοστό των lgbtq χαρακτήρων να είναι στο 11.9%, το οποίο αντιστοιχεί σε 141 χαρακτήρες, πρωταγωνιστικούς ή γκεστ, σε σύνολο 775.
Κι αυτά τα στατιστικά αφορούν στην τηλεόραση. Σε επίπεδο streaming τα νούμερα αυξάνονται, με τους χαρακτήρες LGBTQ να είναι 358, με τα τρανς άτομα να κατέχουν 42 θέσεις σε αυτή τη λίστα, αύξηση κατά 13 ρόλους σε σχέση με τους 29 του 2020.
Έχει λοιπόν κάποιο νόημα να συζητάμε για τους 5, 10, 100, όσους εκατοντάδες ή χιλιάδες ή και δεκάδες χιλιάδες δε μπορούν να αντέξουν την εικόνα ενός queer έρωτα; Αν δε μπορούμε να τους αλλάξουμε τα μυαλά με επιχειρήματα, τι μας κάνει να πιστεύουμε πως θα τους αλλάξουμε με την επιβολή;
Το The Last of Us, μάλλον ξεχάστηκε αυτό μετά το τρίτο επεισόδιο, είναι μια σειρά, έχει πρώτα μια καλλιτεχνική υπόσταση. Αποτελεί ήδη μια από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων 4-5 ετών. Κι εμείς, εδώ στην Ελλάδα, με αυτούς, εκεί στην Αμερική, επιλέγουμε να ασχοληθούμε με τα gender issues και να το ρίξουμε στην κατήχηση για κάτι που είναι τόσο φυσιολογικό και δεν χρήζει ανάδειξης;
Αξία θα είχε να συμβεί αυτό αν το The Last of Us προβαλλόταν στο Ιράν, όχι στις ΗΠΑ!
