Τι ωραίος που είναι ο πλανήτης «ποδόσφαιρο»…Εκεί δε νιώθουν τίποτα από την πραγματικότητα. Έχεις για παράδειγμα έναν Ουσμάν Ντεμπελέ, εξτρέμ της Μπαρτσελόνα, που στα τρία χρόνια του στη Βαρκελώνη πιο πολύ τραυματίζεται παρά παίζει και που όταν παίζει είναι χασογκόλης και καταστροφέας επιθέσεων, να ζητάει με άνεση 40 εκατομμύρια δολάρια συμβόλαιο. Το χρόνο. Και 20 εκατομμύρια μπόνους υπογραφής. Δηλαδή πόσα να το βρουν αυτό το δύσμοιρο το άθλημα και αυτόν τον δύσμοιρο τον σύλλογο.

Ο Ουσμάν Ντεμπελέ αγοράστηκε το 2017 από τη Ντόρντμουντ αντί 120 εκατομμυρίων ευρώ και δεν έδειξε ίχνος ποδοσφαιρικής εξέλιξης, ούτε εκμεταλλεύτηκε τον Λιονέλ Μέσι μπας και μάθει τίποτα. Φτάνουμε λοιπόν στον Ιανουάριο του 2022, όταν και ο 24χρονος θα μπορεί να διαπραγματευτεί ελεύθερα με άλλες ομάδες, που η Μπαρτσελόνα μπαίνει σε συζητήσεις μαζί του για νέο συμβόλαιο.

Αυτή η κουβέντα γίνεται σε μια εποχή με τεράστια χρέη για τον σύλλογο, που αγγίζουν το 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Όμως, δεν εμποδίζει τη διοίκηση Λαπόρτα από το να προχωράει σε συμφωνίες μεταγραφών όπως με τον Φεράν Τόρες και τον Αθπιλικουέτα. Την ίδια στιγμή ακούγεται έντονα ότι στοχεύει στον Αλβάρο Μοράτα για τον Γενάρη. Και πάντοτε βρίσκεται στο κάδρο ο Έρλινγκ Χάαλαντ.

Πώς μπορεί ένας τόσο υπερχρεωμένος σύλλογος να προχωράει σε τέτοιες κινήσεις; Αυτό είναι το ποδόσφαιρο αγαπητοί αναγνώστες. Και γι΄αυτό υπάρχουν και παικτάκια όπως ο Ουσμάν Ντεμπελέ που μέσω των ατζέντηδων τους πάνε και ζητάνε 40 εκατομμύρια ακατέβατα ετησίως. Συν ένα εικοσάρικο για μπόνους υπογραφής. Ότι δηλαδή έγινε ο Ντεμπελέ αυτό το μέγεθος παίκτη που πρέπει να πάρει και μπόνους επειδή κάνει την τιμή στη Μπαρτσελόνα να μείνει.

Την ίδια στιγμή, στο τηλέφωνο του θα βρει κλήσεις από την Πρέμιερ Λιγκ, κυρίως της Νιουκάστλ που θέλει να μην υποβιβαστεί και πιστεύει ότι ο Ντεμπελέ είναι η λύση, αλλά και από την Τσέλσι και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που σιγά μην έλειπε απ΄αυτόν τον χορό. Άλλωστε, εκεί στο Κάρινγκτον είναι εθισμένοι πλέον να κυνηγάνε ποδοσφαιρικούς ανεμόμυλους. Στους μνηστήρες του υπάρχει και η Παρί που φαίνεται να έχει αποφασίσει ότι θα φύγει ο Μπαπέ, αλλά και η Μπάγερν Μονάχου.

Η νοοτροπία του Ντεμπελέ είναι το αποτέλεσμα της καταστρατήγησης της φιλοσοφίας της Μπαρτσελόνα

Από την άλλη, αυτή η τρελίτσα του Γάλλου και των ατζέντηδων του δεν είναι και παράλογη. Ακούγεται διαρκώς πως το καλοκαίρι η Μπαρτσελόνα θα πάει για τον Χάαλαντ, σε μια μεταγραφή που συνολικά θα κοστίσει 400 εκατομμύρια ευρώ. 64 τα εκατομμύρια που θα πάνε στη Ντόρντμουντ, σίγουρα ένα 30άρι που θα πάρει ο Μίνο Ραϊόλα, άλλο ένα 10άρι ο πατέρας του Νορβηγού, ο Αλφ-Ίνγκε και τα υπόλοιπα σε συμβόλαιο 4ετίας για το wonder kid.

Σου λέει λοιπόν ο κυρ Ντεμπελές «έχουτε τα γκαφρά για να πάρετε τον Χάαλαντ και ζητάτε από τους παίκτας σας να πάρουν λιγότερα εκατομμύρια απ΄αυτά που παίρνουν; Δώκετε μου 40 ακατέβατα για να μείνω και να τραυματίζομαι λιγότερο. Εδώ δίνετε τόσα στον Κουτίνιο και δώσατε τόσα στον Γκριεζμάν». Εμείς πιστεύουμε ότι τα αξίζει. Κι αφού τα αξίζει αυτός, τότε πρέπει να πάρει σίγουρα 20 εκατομμύρια συμβόλαιο ο Τάσος Χατζηγιοβάνης, που, αντικειμενικά μιλώντας, προσφέρει και λίγο γέλιο με τα αδύναμα σουτ και τις εκτελέσεις στημένων που δεν πετυχαίνουν ποτέ συμπαίκτη.

Γι΄αυτό ο πλανήτης Ποδόσφαιρο είναι σε άλλη διάσταση. Γιατί τα παράλογα για εμάς τους απ΄έξω, είναι λογικά αν τα δεις από μέσα. Η Μπαρτσελόνα που μείωσε το μισθό σε Πικέ, Μπούσκετς, Άλμπα, θα πάει να τα σκορπίσει σε έναν παίκτη σαν ιδιοκτήτης αλυσίδας σουβλατζίδικων που έχει πάει στα μπουζούκια. Ε, κάτι πρέπει να φάμε κι εμείς οι αποδέλοιποι σενιόρ Λαπόρτα.

Άρα, τελικά, το ερώτημα δεν είναι με τι θράσος πάει ο Ντεμπελέ και ζητάει αυτά τα λεφτά. Είναι με τι θράσος η Μπαρτσελόνα συνεχίζει να προκαλεί με την οικονομική της πολιτική. Ακόμα και η Ρεάλ, η ομάδα που συνδέθηκε με τη σπατάλη και τους Γκαλάκτικος επί 2, εδώ και 2 χρόνια πηγαίνει με ίδιους πόρους, εξελίσσεται και χωρίς να έχει κάνει καμία μεγάλη μεταγραφή, πάει για άνετο πρωτάθλημα και ίσως να διεκδικήσει και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Το κάποτε mes que un club που λέγεται Μπαρτσελόνα, έχει γίνει χειρότερη κι από τη Ρεάλ σε αυτό που χρησιμοποιούσαν πάντοτε οι οπαδοί της ως ηθική ανωτερότητα.