Η μπασκετική σεζόν ολοκληρώθηκε, ο Ολυμπιακός πήρε το πιο άνετο πρωτάθλημα των τελευταίων 18 ετών, η σειρά θύμισε το Παναθηναϊκός-Μαρούσι του 2004 και επιβεβαιώθηκαν οι προβλέψεις όλων όσοι έβλεπαν ένα 3-0 με μόνο ερωτηματικό το πόση διαφορά θα έχει σε αυτά τα τρία ματς η μία από την άλλη ομάδα. Αν θα είναι δηλαδή 3 ανταγωνιστικά ματς που θα κριθούν σε λεπτομέρειες υπέρ του Ολυμπιακού ή αν θα είναι παράσταση για έναν ρόλο.
Με εξαίρεση το πρώτο ημίχρονο του δεύτερου ματς, οι τελικοί ήταν παράσταση για έναν ρόλο. Και σε τέτοιο βαθμό, ώστε έβλεπες ότι ο Ολυμπιακός αποφάσιζε να πάρει τη διαφορά που θέλει και μετά να τη συντηρεί. Κι όταν καταλάβαινε ότι ο αντίπαλος έπαιρνε λίγο θάρρος, πατούσε ελάχιστα το γκάζι, ανέβαζε ξανά τους δείκτες και τελείωνε κάθε ψυχολογία.
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε και στους τρεις τελικούς με 2 παίκτες σε σούπερ κατάσταση και τους υπόλοιπους 10 ανύπαρκτους. Έτσι δεν κερδίζεις όχι τον Ολυμπιακό, ούτε τη Λάρισα και τον Προμηθέα. Στο πρώτο ματς ήταν ο Οκάρο με τον Παπαπέτρου, στο δεύτερο ο Παπαπέτρου με τον Παπαγιάννη, στον χθεσινό τρίτο τελικό ο Νέντοβιτς με τον Παπαγιάννη. Κι από κει και μετά το χάος.
Στους πρώτους δύο τελικούς πάντως, υπήρξε μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με τον χθεσινό. Ο Ολυμπιακός έπαιξε ένα σχετικά καλό μπάσκετ και φαινόταν ξεκάθαρα ότι συντηρεί τον ρυθμό ώστε να μην κουραστεί, αλλά και να μη δώσει θάρρος στον αντίπαλο. Στο χθεσινό ματς, ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε ιδιαίτερα καλό μπάσκετ στην επίθεση. Η άμυνα του επίσης δεν ήταν η τρομοκρατία των δύο προηγούμενων ματς. Ήταν απλώς καλή. Κι όμως, σε αυτό το ματς παγιώθηκε η μεγαλύτερη διαφορά στους τρεις τελικούς.
Σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός έπαιζε καλά σε επίπεδο κυκλοφορίας και που στο δεύτερο ημίχρονο ήταν πολύ καλός αμυντικά, κατάφερε να ηττηθεί με 20άρα, που θα μπορούσε να είναι και παραπάνω αν στο τελευταίο 2λεπτο ο Ολυμπιακός δεν ήταν σε mood πανηγυρισμών.
Ο τρίτος τελικός είναι η απόδειξη της τεράστιας διαφοράς ποιότητας των δύο ομάδων. Ο Παναθηναϊκός αγωνιστικά χθες ήταν πολύ καλός, έπιασε το ταβάνι του. Ο Ολυμπιακός έπαιζε στο 60% του του πολύ. Κι ενώ βλέπεις ως το 15ο λεπτό τους πράσινους να προηγούνται με 35-32, έρχεται μια 5λεπτη τρικυμία και πάνε στα αποδυτήρια με 55-40 για τον Ολυμπιακό. Κι όλο αυτό με τον Ντόρσεϊ και τον Σλούκα να μην παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, τον Φαλ και τον Ουόκαπ στον πάγκο με 2 φάουλ και βασικούς τους Λαρεντζάκη-Ζαν Σαρλ.
Σε αυτό το 5λεπτο δεν φάνηκε η διαφορά ποιότητας τόσο, αλλά η διαφορά ψυχολογίας. Αν μου έλεγε κάποιος ότι ο Παναθηναϊκός θα είχε βάλει 40 πόντους στο ημίχρονο, θα του έλεγαν ότι θα είναι τουλάχιστον ανταγωνιστικός, ου μην θα προηγείται. Τζίφος.
Η διαφορά ποιότητας εμφανίστηκε στο 3ο δεκάλεπτο, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός έπαιξε αμυνάρα, ο Ολυμπιακός δεν κυκλοφορούσε καλά τη μπάλα μπροστά και όμως το σκορ κάποια στιγμή ήταν 8-6, με τον Βεζένκοφ να έχει βάλει 6 πόντους με buzzer beater και τον Ουόκαπ άλλους δύο.
Μετά, ο Παναθηναϊκός έκανε ένα σερί 7-0 για να πάει η διαφορά στους 10 πόντους κι ενώ είχε 4 συνεχόμενες ευκαιρίες να την ρίξει στο μονοψήφιο και να μπει με άλλη ψυχολογία στο 4ο δεκάλεπτο, έριχνε μόνο τούβλα. Κασελάκης, Οκάρο, Παπαπέτρου και Νέντοβιτς έχασαν 3 ελεύθερα τρίποντα κι ένα δίποντο, ενώ Παπαγιάννης και Μποχωρίδης έχασαν από μία βολή. Αρχίζει το 4ο δεκάλεπτο και ο Παναθηναϊκός έχει πάλι την επίθεση, αλλά ούτε εκεί καταφέρνει να σκοράρει. Ε, όταν έχεις απέναντι σου τον Ολυμπιακό που σουτάρει βότσαλα στη λίμνη, κάποια στιγμή θα το πληρώσεις.
Ο Παναθηναϊκός είχε ένα πολύ μικρό rotation, ο Ολυμπιακός το ίδιο, αλλά από τη μία Κασελάκης, Μποχωρίδης σούταραν ανενόχλητοι τρίποντο και έβρισκαν σίδερο, ο Σίβα έκανε drive και φοβόταν κλασικά να κάνει το lay up και πετούσε τη μπάλα έξω και στην απέναντι μεριά ο ταύρος ΜακΚίσικ έβγαινε σε αιφνιδιασμούς, ο Σλούκας έβαζε δύο απανωτά και μαρκαρισμένα τρίποντα και οι Παπανικολάου-Βεζένκοφ έριχναν στη λήξη του χρόνου από τα 9 μέτρα.
15/30 τρίποντα είχε ο Ολυμπιακός. 8/27 ο Παναθηναϊκός με τα 3 να μπαίνουν στο φινάλε από Μποχωρίδη (2) και Σίβα, όταν το ματς είχε ουσιαστικά τελειώσει.
Με εξαίρεση τον Βεζένκοφ, ο Ολυμπιακός δεν είχε άλλον παίκτη σε τρομερή βραδιά επιθετικά. Στο δεύτερο ματς είχε μια τριάδα Σλούκα-Βεζένκοφ-Ντόρσεϊ. Στον τρίτο τελικό μόνο ο Σάσα ήταν εξωπραγματικός. Όλα τα παραπάνω θα συνηγορούσαν σε ένα κλειστό ματς. Εν τέλει, ήταν το ματς με τη μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες.
Αυτό αποτυπώνει την τεράστια απόσταση σε μονάδες και σε ομαδική συνοχή ανάμεσα στους δύο αιωνίους. Ο Παναθηναϊκός, αν θέλει να πάει παρακάτω, θα πρέπει να χαιρετήσει οπωσδήποτε Μποχωρίδη, Κασελάκη, Μέικον, Οκάρο, Έβανς και Σαντ Ρος και να πάρει μια απόφαση για τους Μαντζούκα-Χουγκάζ που δεν έπαιξαν παρά κάτι δευτερόλεπτα στους 3 τελικούς. Και υποτίθεται ότι ο βασικός λόγος φυγής του Πρίφτη ήταν που προτιμούσε τους ανύπαρκτους ξένους τύπου Οκάρο εις βάρος των Ελλήνων. Ο Βόβορας τους χρησιμοποίησε πολύ λιγότερο.
https://www.youtube.com/watch?v=5YJM6ZfL8SI
ΥΓ. Ο Γιώργος Πρίντεζης έζησε μια πλήρη καριέρα. Συγκίνηση για ένα ωραίο φινάλε, αλλά καλό είναι οι τελευταίες μας εικόνες απ΄αυτόν να είναι από τα πεταχτάρια του κι όχι από την τάπα που του έριξε ο Οκάρο. Τελειώνει όμορφα μια όμορφη και άκρως ρομαντική καριέρα για έναν παίκτη που με εξαίρεση τις αφέλειες της νιότης, δεν προκάλεσε ποτέ. Ο Πρίντεζης όχι μόνο θα γινόταν αποδεκτός στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, αλλά αν σε μια τρέλα της στιγμής πήγαινε ποτέ στον Παναθηναϊκό, θα ήταν ο μόνος που δε θα δεχόταν γιούχα από τον κόσμο του Ολυμπιακού.
ΥΓ1. Ο τρόπος που πανηγυρίζεις στις δόξες σου, είναι δείγμα του ήθους που έχεις.
ΥΓ2. Ένα ολόκληρο ΣΕΦ φώναζε «Είσαι η καλύτερη πουτ… Ιωάννα Ιωάννα» για τον Παπαπέτρου. Οι ίδιοι άνθρωποι που αποδοκίμασαν την ανάρτηση της αθλήτριας του Ολυμπιακού, ασπάστηκαν τη νοοτροπία της. Αυτός είναι ο οχετός των ελληνικών γηπέδων, οποιασδήποτε απόχρωσης. Στο ΟΑΚΑ είδαμε να φεύγουν σωρηδόν μπουκάλια. Δηλαδή φανταστείτε τι θα γινόταν αν υπήρχε και σοβαρός μπασκετικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο ομάδες…
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Golden State Warriors: Τώρα, δεν έχουν τίποτα να τους προσάψουν
