Τα τελευταία 6-7 χρόνια, είναι εμφανής η εμμονική τοποθέτηση του ελληνικού μπάσκετ στα περασμένα μεγαλεία και η άρνηση όλου του οικοδομήματος να ακολουθήσει το σύγχρονο μπάσκετ. Για να φτάσει η Ελλάδα να παίζει κάτι όμορφο, κάτι που να το γουστάρουν όσοι την παρακολουθούν, έπρεπε να έρθει το 2022 και να δούμε μια αμερικάνικη Εθνική. Με Καλάθη στα γκαρντ, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ως έναν εκ των 2-3 κορυφαίων του ΝΒΑ και με τον Τάιλερ Ντόρσι που ζει για το ΝΒΑ να αποτελούν τους τρεις άξονες, ο καθείς σε διαφορετικό, επί του πρακταίου, βαθμό.
Ο Καλάθης μπορεί να μην είναι στην καλύτερη δυνατή φόρμα του προς το παρόν, αλλά είναι τέτοιο το μέγεθος του Αντετοκούνμπο και ο τρόπος που κουμπώνουν όλοι οι παίκτες μεταξύ τους, ώστε να μη γίνεται επιζήμιος στις κακές στιγμές του και να μην κάνει λάθη σωρηδόν όπως έκανε σε πολλά ματς στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική το 2019.
Τα 2 χρόνια στη Μπαρτσελόνα ωρίμασαν σε αυτό το κομμάτι τον Καλάθη, που απελευθερώθηκε από το βάρος του να είναι όλοι κρεμασμένοι πάνω του και δεν έχει στιγμές καταστροφικές για την ομάδα του. Αν δε μπουν τα σουτ, δεν θα τα εκβιάσει. Εδώ κάποιες φορές ελεύθερος βγαίνει και επιλέγει να μη σουτάρει. Στα 33 προς 34 του κάνει λιγότερα λάθη απ΄ό,τι έκανε στα 30 του.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, είμαι βέβαιος, αισθάνεται πολύ άνετα να παίξει το παιχνίδι του όταν είναι στο παρκέ ο Καλάθης, γιατί έχουν ίδια νοοτροπία, έχουν το μπόλι από τον αμερικάνικο τρόπο παιχνιδιού.
Δεν υπήρχαν αυτά το 2019 μήπως; Υπήρχαν. Δεν ήταν μήπως τότε MVP του ΝΒΑ ο Γιάννης; Ήταν και παραήταν. Τι φαίνεται να διαφοροποιεί τα δεδομένα τώρα; Αρχικά, ότι το να είσαι MVP του ΝΒΑ δε σημαίνει και πολλά μπροστά στο να είσαι πρωταθλητής με μια ομάδα που είχε να το πάρει 50 χρόνια και να έχεις βγει και MVP τελικών. Το πρώτο σου προσφέρει το γκλάμουρ, το δεύτερο σου προσφέρει το know how.
Ο Γιάννης αισθάνεται άνετα και γιατί έχει τον Θανάση και τον Κώστα, τα αδέρφια του. Και πάλι όμως, δεν είναι αρκετά ως επιχειρήματα για να εξηγήσουν αυτή την τόσο dominant παρουσία του σε κάθε σημείο του παρκέ.
Δύο είναι τα βασικότερα στοιχεία. Το πρώτο και κύριο έχει ονοματεπώνυμο: Τάιλερ Ντόρσι. Ο τύπος που κάθε προπονητής της Εθνικής στο παρελθόν απέρριπτε και που ο ίδιος φρόντιζε με τη στάση του να μη δείχνει ιδιαίτερα ψημένος για να παίξει με την Ελλάδα, είναι ένας άλλος παίκτης. Δεν πιστεύω ακράδαντα πως έχει τόσο πάθος για την Ελλάδα. Αν δεν υπήρχε ο Αντετοκούνμπο, νομίζω πως παίζει να μην συμμετείχε και να έθετε εαυτόν εκτός για να αφοσιωθεί στην προσπάθεια του στο ΝΒΑ να εξασφαλίσει ένα καλύτερο συμβόλαιο.
Η παρουσία του Γιάννη όμως έδωσε κίνητρο στον Ντόρσι, ο οποίος θέλει να μειώσει το ρίσκο που πήρε στο ΝΒΑ με το 2 way contract που υπέγραψε. Για τον ίδιο θα είναι βιογραφικό και ατού να έχει πετύχει κάτι σημαντικό στο πλάι του Γιάννη και μετά να πάει στο ΝΒΑ να παίξει δίπλα στον έτερο κορυφαίο Ευρωπαίο στο ΝΒΑ, τον Λούκα Ντόνσιτς.
Δεν είμαι σε θέση να μετρήσω απόλυτα τα κέρδη που αποκόμισε από τη συνεργασία του με τον Μπαρτζώκα και την παρουσία του στον Ολυμπιακό στην περσινή σεζόν, στην οποία μπορεί να ήταν απών στη σειρά με τη Μονακό και το final-4, αλλά στους τελικούς έβγαλε ηγετική στόφα, ή στα 2 χρόνια στη Μακάμπι. Ούτε είμαι στις προπονήσεις και τον πάγκο για να δω αν έχει δεθεί έστω και λίγο με τους συμπαίκτες του, μιας και ο Ντόρσι μοιάζει να είναι πνευματικά και ψυχικά πάντοτε στον δικό του πλανήτη.
Κάποιες φορές, τα ρεπορτάζ λένε, εκνευρίζει τους υπόλοιπους 11 στην Εθνική, ενώ υπάρχουν αναφορές και για ένα συγκεκριμένο περιστατικό σε φιλικό στο Ακρόπολις. Όλα αυτά όμως έχουν μηδαμινή σημασία, γιατί σε δύο ματς, με Κροατία και Ιταλία, έπιασε το 20+ και με τρόπο που στα γήπεδα της γειτονιάς θα αποκαλούσαμε «αλήτικο και αρχ…το».
Κανείς δε μπορεί να ξέρει τι θα προσέφερε ο Ντόρσι σε παλιότερες συνθέσεις της Ελλάδας, αν ο Σκουρτόπουλος ή ο Μίσσας τον είχαν βάλει στη 12αδα. Έκριναν όπως έκριναν, με συγκεκριμένα κριτήρια και σίγουρα δεν είναι ο σημερινός Ντόρσι ίδιος με τον τότε. Θυμάμαι δυο ματς προκριματικών που έπαιξε με την Εθνική και ήταν τρομερά άστοχος.
Χαοτική απόσταση με αυτό που είδαμε στο χθεσινό ματς. 3/3 τρίποντα σε ένα δεκάλεπτο, συνολικά 5 τρίποντα που ήταν, με εξαίρεση 1, ατομικές ενέργειες με παίκτη πάνω του, όλα σε στιγμές κρίσιμες, όλα δείγμα πως ο Ντόρσι μπαίνει στο παρκέ για να βροντοφωνάξει ότι θέλει να τα σαρώσει όλα. Αν μπορέσει με κάποιο τρόπο να κοντρολάρει τον εαυτό του σε στιγμές μετά από εύστοχα σουτ, που παίρνει πολύ τραβηγμένες προσπάθειες ή δεν βλέπει συμπαίκτη ούτε με αίτηση, τότε θα γίνει ακόμα πιο επιδραστικός.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι πίσω απ΄όλους αυτούς βρίσκεται ο Ιτούδης. Ναι, ο προπονητής που πολλοί Ολυμπιακοί θεωρούν υπερτιμημένο, λες και είναι εύκολο να πάρεις 2 Ευρωλίγκες ως head coach της ΤΣΣΚΑ, λες κι η ΤΣΣΚΑ όλα αυτά τα χρόνια είναι η μόνη που έχει μπάτζετ στον Θεό. Αποτυχημένος ο Ιτούδης όταν δεν το έπαιρνε, αποτυχημένος ο Ζέλικο, αποτυχημένος ο Λάσο, αποτυχημένος ο Σάρας.
Ε, δε μπορεί να είναι όλοι αποτυχημένοι ταυτόχρονα, αφού για όλους θεωρείτε ότι με το μπάτζετ που έχουν, πρέπει να τα κατακτούν όλα. Ένας είναι ο τελικός νικητής πάντοτε. Είδα και τον Μεσίνα ή τον Καζλάουσκας που έχουν και είχαν αντίστοιχα μπάτζετ, τι κατάφεραν…
Ο Ιτούδης είναι μαζί με τον Σάρας ο πιο open minded προπονητής στην Ευρώπη, βλέπει συνέχεια μπάσκετ, ευρωπαϊκό κι αμερικάνικο, δεν υποτιμά ποτέ τίποτα και γι΄αυτό η δική του παρουσία ξεκλειδώνει όλα τα παραπάνω.
Δείτε την στελέχωση και την διαχείριση στο Eurobasket. Θεωρώ ότι παικτικά και ως προοπτικές, ο Παπαπέτρου είναι αρκετά πάνω από τον Παπανικολάου. Όμως ο Παπανικολάου αποδεικνύεται πιο χρήσιμος.
Γιατί; Γιατί έχει μάθει να αποδέχεται τον ρόλο του ρολίστα, του χαμάλη, του glue guy και να συνεισφέρει. Ο Παπαπέτρου έχει μέσα του έναν ηγέτη που έρχεται σε σύγκρουση με την ανάγκη να συμπεριφερθεί κι αυτός ως ρολίστας και αν δεν πάρει επιθέσεις, αν δεν σκοράρει, φαίνεται και στην άμυνα του που μοιάζει να χάνει την αυτοπεποίθησή του.
Ο Παπανικολάου 5 τρίποντα να χάσει, στην άμυνα δεν θα δώσει ποτέ τίποτα λιγότερο γιατί ξέρει πως κανείς δεν έχει την απαίτηση απ΄αυτόν να σκοράρει πάνω από 1-2 σουτ μπροστά. Ο Παπαπέτρου δεν έχει μάθει ακόμα να διαχειρίζεται την εναλλαγή ρόλων, που για εκείνον, σε σχέση με αυτό που είχε 4 χρόνια στον Παναθηναϊκό, είναι μια μεγάλη απόσταση. Ο Παπανικολάου είναι πιο μπροστά στην επιλογή γιατί και στον Ολυμπιακό έχει τον ίδιο ακριβώς ρόλο.
Αυτό είναι μόνο ένα δείγμα της διαχείρισης και της αντίληψης που έχει ο Ιτούδης για το μπάσκετ και τα καταθέτει στο Eurobasket. Έτσι, αποθεώνουμε τώρα έναν Ντόρσι που μέχρι πρόπερσι τον αποκαλούσαμε «προδότη», κι έναν Ιτούδη που μέχρι να τον κλείσει ο Λιόλιος, τον λέγαμε λίγο και υπερτιμημένο. Τι να έφταιγε άραγε..;
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Έπαθε Ματσιγιάουσκας ο Ανδρουλάκης: Έπαιζε μπάσκετ στο Ζάππειο και έφυγε με ρήξη χιαστού
Εθνική Ελλάδος: Μήπως οι υπόλοιποι 11 έχουν κρεμαστεί πάνω στον Γιάννη Αντετοκούνμπο;
