Περιεχόμενα
Ο Montiel έχει μόλις εκτελέσει το 4ο πέναλτι της Αργεντινής στον τελικό του Μουντιάλ στο Κατάρ. Οι ποδοσφαιριστές και όλοι όσοι αποτελούν την αργεντίνικη αποστολή, τρέχουν στο γήπεδο γεμάτοι δάκρυα και πάνε να πανηγυρίσουν με τους Αργεντίνους που έχουν κατακλύσει τις εξέδρες του σταδίου Lusail. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές έχουν πέσει πάνω στον Messi. Άλλοι στον σκόρερ του νικητήριου πέναλτι.
Αυτό που γίνεται στο γήπεδο, στο Κατάρ, δεν έχει καμία σχέση με τον πανζουρλισμό που επικρατεί στην Αργεντινή, στο Μπουένος Άιρες, στο Ροζάριο, στην Κόρδοβα, στο Λα Πλάτα και αλλού.
Πλήθος κόσμου κλαίει στους δρόμους, άγνωστοι αγκαλιάζονται μεταξύ τους, η χώρα από ψηλά έχει ντυθεί στα χρώματα της σημαίας. Μια Αλμπισελέστε φαίνεται από τον ουρανό. Και κατά τόπους, ένας Diego Maradona να σπάει το γαλάζιο και το λευκό.
Στις περισσότερες δηλώσεις τους στις κάμερες, οι Αργεντινοί πολίτες περιγράφουν ένα συναίσθημα που δεν συνάδει με το ποδόσφαιρο, έστω κι αν μιλάμε για το Μουντιάλ. Δεν συνάδει, πάντοτε με τα κριτήρια που έχουμε στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Γιατί για εμάς εδώ το ποδόσφαιρο δεν είναι διέξοδος. Δεν φέρει, πλέον, πίσω του τόσες συνυποδηλώσεις.
Στη Λατινική Αμερική το ποδόσφαιρο, το γήπεδο, είναι η Εκκλησία του Δήμου. Η δημοκρατία τους δεν εκφράζεται στις κάλπες. Σε αυτές έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους χρόνια τα περισσότερα έθνη. Στην Αργεντινή, τη Χιλή και την Ουρουγουάη αυτό υπάρχει σε μικρότερη κλίμακα.
Οι δικτατορίες των γηπέδων
Το γήπεδο στη Λατινική Αμερική είναι μια πολιτική πράξη, μια πολιτική έκφραση. Είναι το μέρος όπου οι κοινωνικές αντιθέσεις εξακολουθούν να υπάρχουν. Δεν είναι όπως εδώ, στην Ελλάδα, όπου ο εργάτης θα πάει να φωνάξει στο γήπεδο για να αποθεώσει τον πρόεδρο που έχει δεκάδες εκατομμύρια περιουσία, συνδιαλλαγές με την εξουσία κλπ. Όχι.
Στη Λατινική Αμερική το ποδόσφαιρο είναι μια επανάσταση. Οι φτωχοί τα βάζουν με τους πλούσιους, οι μικροαστοί με τους μεγαλοαστούς, οι αριστεροί με τους δεξιούς.
«Nacimos para sufrir», λέει μια κυρία στην κάμερα. «Γεννηθήκαμε για να υποφέρουμε», σημαίνει. Στην Αργεντινή, τη Χιλή, την Κολομβία, τη Βολιβία, τη Βραζιλία, είναι πολυδεκαετής η αίσθηση πως είναι οι αδικημένοι του κόσμου. Και δεν έχουν άδικο. Κουβαλάνε τις αφηγήσεις των τελευταίων ιθαγενών, ξέρουν ότι πολλοί ξεριζώθηκαν με τη βία, θανατώθηκαν, σφαγιάστηκαν. Είναι άνθρωποι συνδεδεμένοι τρομερά με τους τόπους τους και γι΄αυτό σπάνια θα συναντήσεις υπεραστικοποίηση.
Η Αργεντινή έχει 48 εκατομμύρια κατοίκους και η πρωτεύουσα της έχει 3 εκατομμύρια. Η Ελλάδα έχει το 1/4 και η πρωτεύουσα της έχει 5 εκατομμύρια.
Αυτό που ισχύει στην Αργεντινή και συνολικά στη Λατινική Αμερική, είναι ότι οι άνθρωποι δεν αφήνουν ποτέ την κάστα τους, ακόμα κι αν τους σκάσει το Τζόκερ.
Εκτός από το βίωμα του αποικιοκρατισμού, σε χώρες όπως η Αργεντινή και η Χιλή, υπάρχουν και τα τραύματα της δικτατορίας. Στη Χιλή ήταν ο Pinochet, στην Αργεντινή ο Peron. Πολλοί αντιφρονούντες φυλακίστηκαν μέσα σε στάδια, δολοφονήθηκαν και τα πτώματα τους πετάχτηκαν στη θάλασσα ή στις ερήμους. Κάποιοι δεν έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα από τις οικογένειες τους.
Ο Emiliano Martinez αποτύπωσε την κοινωνία της Αργεντινής
Όλα αυτά δεν είναι ξέχωρα από το ποδόσφαιρο. Έχουν γίνει εγγενή. Οι άνθρωποι δεν πάνε για να δουν δύο ώρες μπάλα. Πάνε για να διεκδικήσουν κάτι μεγαλύτερο για τον εαυτό τους. Μέσα στο γήπεδο η πείνα τους εξαφανίζεται. Η δίψα τους για νερό γίνεται δίψα για ζωή. Μαζεύονται στους συνδέσμους από πριν, πίνουν τρώνε, γλεντάνε. Και πάνε στο γήπεδο για πουν στην αστυνομία ότι δε θα παραδοθούν ποτέ στην εξουσία.
Ο Emiliano Martinez, αυτός ο θεόμουρλος τερματοφύλακας, έβαλε το Χρυσό Γάντι που κέρδισε στο πέος του μπροστά στους Εμίρηδες κι αυτή η εικόνα έχει τον απόλυτο συμβολισμό για το τι συμβαίνει στη Λατινική Αμερική, στην Αργεντινή, σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη. Οι φτωχοί δείχνουν πάντοτε περήφανα τα μόρια τους στους λεφτάδες.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μουντιάλ, Έτος Μηδέν για την Αργεντινή
Αυτό το Μουντιάλ είναι το καύσιμό τους για τα επόμενα 30 χρόνια. Άλλωστε, αυτό που συμβαίνει σπάνια, όταν συμβεί, προκαλεί εντονότερα συναισθήματα. Αν ήταν 12 τα χρόνια, τότε τίποτα δεν θα έμοιαζε με το σήμερα, που οι Αργεντίνοι όρισαν την 20η Δεκεμβρίου του 2022 ως μέρα αργίας.
https://www.youtube.com/watch?v=2DLfy7Y28VM
«Είμαι 34 ετών. Δεν έχω ξαναδεί την Αργεντινή να παίρνει Μουντιάλ. Είναι μια ευλογία», δήλωσε ένας νεαρός. Η τελευταία φορά που η Αργεντινή πήρε το Μουντιάλ ήταν το 1986 με τον προηγούμενο Θεό της, τον Diego Maradona.
Μετράει τα χρόνια του με αυτό ως ορόσημο. Αντί για Μετά Χριστόν, έχουμε το Μετά Diego. Τώρα, ο χρόνος μηδενίστηκε ξανά για την Αργεντινή. Είναι όλοι τους ξανά νεογέννητοι, μωρά, μπουσουλάνε και γελάνε γιατί βλέπουν το παιδί τους, τον Messi, να είναι πια με το κεφάλι ψηλά, να μη βαραίνει από το στίγμα της μη κατάκτησης. Έχουν και επίσημα τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Αν θα φτάσει το impact του Maradona εκτός ποδοσφαίρου; Απίθανο.
Θα κρατάει όμως για πάντα από το χέρι τον Θεό. Τον Πατέρα. Αυτός είναι ο Υιός!
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
