Περιεχόμενα
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ελληνική ομάδα έκανε ένα μεγάλο διπλό στο Champions League; Το 2016 με το 3-2 του Ολυμπιακού στο Emirates απέναντι στην Άρσεναλ πρέπει να είναι. Σε αυτό το διάστημα έχει πετύχει ακόμα ένα διπλό ο Ολυμπιακός πάλι απέναντι στην Άρσεναλ, αλλά για το Europa.
Μέχρι το 2011-2012, κάπου εκεί στο περίπου, οι ελληνικές ομάδες μπορεί να ήταν μέτριας ποιότητας, αλλά δεν χαμήλωναν ποτέ τον πήχη. Τι μεσολάβησε από τότε; Μεσολάβησε ότι άλλαξε αρχικά το σύστημα του Champions League, έγιναν πιο ισχυρές οι συνθέσεις και είναι περισσότερες οι πιθανότητες μια ομάδα να πέσει πάνω σε δύο μεγαθήρια της Ευρώπης, παρά σε έναν όμιλο τύπου Ντόρντμουντ-Σπόρτινγκ-Άγιαξ-Μπεσίκτας, που κι αυτός δεν είναι αμελητέος.
Αυτή η διαφοροποίηση οδήγησε και σε μια δεύτερη που αφορά την παθογένεια στην αντίληψη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μας έδωσε το άλλοθι να λέμε ότι είναι πολύ δύσκολο το έργο και αν πάρουμε την τρίτη θέση στον όμιλο, έχει καλώς. Αυτό δημιουργεί μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα για τις ομάδες κάπως μίζερη και σε ρυθμό συμβιβασμού, συγκατάβασης. Πάμε για να χάσουμε τιμητικά με 2-0. Και μετά θα πανηγυρίζουμε γι΄αυτό.
Έρχεται λοιπόν η ρημάδα η μοίρα και σκάει σαν ένα τεράστιο κύμα στα μούτρα μας. Τι είναι η Σέριφ Τιρασπόλ ευρωπαϊκά σε σχέση με τον Ολυμπιακό, που είναι ο σταθερότερος εκπρόσωπος της χώρας στο Champions League, με τρομερή οργάνωση, με ανεπτυγμένο δίκτυο σκάουτινγκ και εμπειρία; Τι ήταν τουλάχιστον μέχρι πριν ένα μήνα; Μάλλον αρκετά υποδεέστερη του Ολυμπιακού. Άλλωστε, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν την είχε κερδίσε σε ομίλους, το 2010.
Τέτοιες νίκες στο Champions League μόνο με το στυλ της Σέριφ
Η Σέριφ Τιρασπόλ έχει μικρότερο μπάτζετ από 7 ομάδες της Super League, σύμφωνα με το gazzetta. Και στο ρόστερ της έχει τον Αθανασιάδη, πρώην τερματοφύλακα της ΑΕΚ, τον Δημήτρη Κολοβό, πρώην του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, και τον Βραζιλιάνο Μπρούνο, παίκτη που στον Ολυμπιακό «κάηκε» στο πρώτο του ματς και έγινε στόχος τέτοιας κριτικής, που δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος της θέσης του.
Και οι τρεις παίκτες κρίθηκαν αποτυχημένοι στις προηγούμενες ομάδες τους. Ο Αθανασιάδης κρίθηκε ανεπαρκής σε μια τραγική ΑΕΚ την περασμένη σεζόν, ο Κολοβός το ίδιο σε έναν Παναθηναϊκό του Δώνη με πολλούς κακούς ποδοσφαιριστές και ο Μπρούνο…αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω.
Πάνε λοιπόν αυτοί οι 3 ποδοσφαιριστές, που στην Ελλάδα αν τους είχε ταυτόχρονα στο ρόστερ της ελληνική ομάδα, θα έκραζαν τον προπονητή, και συμβάλλουν από λίγο ως πάρα πολύ στο να μπει η Σέριφ στους ομίλους του Champions League και να φτάσει να κερδίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης με 2-1 μέσα στο Μπερναμπέου. Ο δε Αθανασιάδης ήταν ένα τείχος στο τέρμα, με 10 επεμβάσεις.
Πώς εξηγείται αυτό; Πώς οι εδώ αποτυχημένοι πάνε και πετυχαίνουν κάτι που καμία ελληνική ομάδα δεν έχει πετύχει; Μόνο η ΑΕΚ του 2002 έφτασε πολύ κοντά στο διπλό, ενώ ο Ολυμπιακός κέρδισε μια Ρεάλ με ρεζέρβες το 2006.
Εξηγείται γιατί είναι τεράστια η απόσταση που μας χωρίζει ακόμα κι από το τρίτο ράφι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είναι τεράστια γιατί οι ελληνικές ομάδες κάνουν σαφές ότι θέλουν να πάρουν το πρωτάθλημα και μετά να μπουν σε ομίλους για να απολαύσουν εύκολα κέρδη, χωρίς να επενδύσουν, χωρίς να αναπτυχθούν. Απλώς να τρυπώσουν. Και τώρα που μόνο ο πρωταθλητής έχει ένα μονοπάτι προς τους ομίλους μέσα από 3 προκριματικούς γύρους, προβλέπεται να γίνουν οι ομάδες ακόμα πιο κυνικές προς αυτό.
Ποια μαθήματα θα κρατήσουν όμως από αυτό που έκανε η Σέριφ στο Champions League, έστω κι αν είναι πυροτέχνημα; Εμείς ούτε πυροτέχνημα δεν κάνουμε πια.
Τα μαθήματα που πρέπει, αλλά δεν θα μείνουν
Θα μείνει το μάθημα προς ομάδες και φιλάθλους ότι ένας ποδοσφαιριστής που δεν αποδίδει σωστά σε ένα περιβάλλον, δε φταίει πάντοτε αυτός; Ήταν για παράδειγμα σωστό το περιβάλλον στην ομάδα του Δώνη για να αποδώσει ο Κολοβός; Ξεκάθαρα όχι. Κι όχι μόνο λόγο προβληματικής ομάδας και προέδρου. Ήταν σωστό το περιβάλλον για τον Αθανασιάδη; Είχε ας πούμε μπροστά του μια σούπερ άμυνα ή μια άμυνα να εμπιστευτεί; Ή μήπως είχε μια άμυνα που μεγάλωνε το άγχος του για να ανταποκριθεί σε αυτή τη βαριά φανέλα της ΑΕΚ;
Θα μείνει το μάθημα ότι ένας προπονητής που δεν ξέρει τι θέλει από έναν παίκτη ή μια ομάδα που τον αγοράζει για να μην τον πάρει άλλος κι όχι γιατί τον χρειάζεται, δε μπορούν να καθορίσουν την καριέρα και την ικανότητα ενός ποδοσφαιριστή; Προφανώς και δεν υποστηρίζεται πως αυτές οι 3 περιπτώσεις είναι οι σούπερ παιχταράδες που θα το μετανιώνουν οικτρά οι πρώην ομάδες τους.
Υποστηρίζεται όμως πως αρκεί ένα δομημένο σύνολο, μια κεντρική φιλοσοφία, μια γνώση του τι θες και τι χρειάζεσαι, ώστε να κουμπώσει ένας ποδοσφαιριστής και να αναδειχθεί μέσα από το σύνολο. Το ότι για παράδειγμα ο Μασούρας έχει εξελιχθεί σε έναν από τους 2-3 κορυφαίους Έλληνες στο ελληνικό πρωτάθλημα και είναι σίγουρα στα καλύτερα εξτρέμ, δεν θα έπρεπε να είναι η εξαίρεση. Ήταν ένα ωραίο ατύχημα ή αποτέλεσμα πλάνου; Ή μήπως απλά ο Μασούρας έχει τον χαρακτήρα να διεκδικήσει κάτι και να το πάρει; Μάλλον το τρίτο.
Αυτό το στοιχείο δεν είναι υποχρεωμένοι να το έχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές. Οι ομάδες οφείλουν να μαθαίνουν εν καιρώ ποιες είναι οι συνθήκες για να ενσωματώσουν έναν παίκτη τους στη φιλοσοφία. Με εξαίρεση τον Ολυμπιακό – σε χαμηλό βαθμό για τα δεδομένα του – και τον ΠΑΟΚ σε μέρες Λουτσέσκου, καμία άλλη ομάδα στην Ελλάδα δεν το κάνει αυτό.
Ναι, η νίκη της Σέριφ στο Μπερναμπέου ήταν μόνο ένα αποτέλεσμα. Αλλά η πορεία μέχρι να φτάσει να παίζει στο Μπερναμπέου για το Champions League και να αξιώνει τη νίκη, είναι φιλοσοφία.
