Περιεχόμενα
Σαν ποιηματάκι το επαναλάμβανε συνεχώς παρά τα όσα του έλεγαν οι γιατροί: «One more year boss. One more year…». Το μπάσκετ για τον Αλφόνσο Φορντ ήταν η ζωή του. Δεν μπορούσε να το κόψει. Παρότι η υγεία του, μέρα με τη μέρα, επιδεινωνόταν. Παρότι έτσι κουραζόταν περισσότερο. Παρότι από ένα σημείο και έπειτα ήταν σαφές πως τη μάχη με τη λευχαιμία δεν μπορούσε να την κερδίσει.
Είναι μια κάποια παρηγοριά η σκέψη πως τουλάχιστον παράτεινε όσο περισσότερο γινόταν το να κάνει αυτό που τόσο πολύ αγαπούσε. Έπαιξε μέχρι που πραγματικά δεν γινόταν άλλο. Όσο και αν είναι πάντα δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να βρεις να προτάξεις κάτι διαφορετικό από τη μαυρίλα του ότι ένας άνθρωπος «έφυγε» τόσο νέος και τόσο άδικα.
Όταν (μπορούσε και) έπαιζε μπάσκετ, όλα τα άσχημα πήγαιναν στην άκρη. Ήταν μόνο αυτός και το παιχνίδι. Κι εκεί ο Αλφόνσο Φορντ δεν είχε ταίρι. Ένας χαρισματικός σκόρερ, ένας παίκτης που ήξερε να σουτάρει όσο ελάχιστοι. Ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς μπασκετμπολίστες που έπαιξαν στην Ευρώπη κι όμως αναλογικά τόσο ελάχιστα γνωστός…
Όταν τον απολαύσαμε στα μέρη μας
Το ελληνικό μπάσκετ είχε την τύχη να τον έχει, λαμπερό κόσμημα, στα παρκέ των γηπέδων του. Αρχής γενομένης από τη θητεία του στον Παπάγου (1996-97). Στο τέλος εκείνης της σεζόν έμαθε πως έχει λευχαιμία. Έμεινε 1 χρόνο εκτός.
Επέστρεψε με τη φανέλα του Σπόρτινγκ (1998-99) σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Συνέχισε στο Περιστέρι (1999-2001) φτάνοντας σε εκπληκτικά αγωνιστικά ύψη, η μεγάλη μεταγραφή για τον Ολυμπιακό (2001-02) ήταν η δικαίωση των κόπων του. Ο τύπος ήταν μια «καλαθομηχανή» ολκής και η αρρώστια κατ’ ελάχιστο δεν τον είχε καταβάλει.
Αναδείχθηκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ της Α1, το 1997, το 1999, το 2000 και το 2001, ενώ το 2001 βγήκε MVP του ελληνικού πρωταθλήματος και το 2002 του Κυπέλλου Ελλάδας – το μοναδικό τρόπαιο της καριέρας του. Αναδείχτηκε επίσης πρώτος σκόρερ της Euroleague το 2001 και το 2002, ενώ το 2001 και το 2003 συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία πεντάδα της διοργάνωσης.
Επίσης, την περίοδο που έπαιξε στα μέρη μας και σε 148 αγώνες (17ος στη λίστα των ξένων παικτών του επαγγελματικού Πρωταθλήματος) κατάφερε τα ακόλουθα όπως καταγράφηκαν σε αφιέρωμα του ΕΣΑΚΕ:
*3.378 πόντους (22,82 μ.ό.) – 2ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*717/922 βολές (77,75%) – 3ος ξένος στη λίστα των ξένων παικτών.
*1.072/1.918 δίποντα (55,89%) – 5ος ξένος στη λίστα των ξένων παικτών.
*173/425 τρίποντα (40,7%)
*435 αμυντικά ριμπάουντ (2,93 μ.ό)
*291 επιθετικά ριμπάουντ (1,96 μ.ό.)
*726 ριμπάουντ (4,9 μ.ό.)
*427 ασίστ (2,88 μ.ό) – 7ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*230 κλεψίματα (1,55 μ.ό.) – 3ος στη λίστα των ξένων παικτών.
*30 κοψίματα (0,2 μ.ό.)
Ο Αλφόνσο Φορντ ήθελε μόνο να χαρίζει χαρά
Δεν έλεγε στους γύρω του πως αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας ο Αλφόνσο Φορντ. Δεν ήθελε να τον λυπούνται, δεν ήθελε να τους φορτώνει με ψυχολογικό βάρος. Υπέμεινε λοιπόν αθόρυβα και αγόγγυστα τον καθημερινό Γολγοθά του. Τους συχνά αφόρητους πόνους, τις παρενέργειες από τις θεραπείες και τις καθημερινές ενέσεις.
Και ήταν τόσο επιβλητικός, τόσο αποδοτικός σε σκοράρισμα και εν γένει παρουσία, πού κανείς δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί τι τραβούσε εκτός γηπέδων. Ζούσε τις στιγμές, απολάμβανε το χρόνο που είχε στη διάθεσή του ακριβώς επειδή τον εκτιμούσε περισσότερο κατανοώντας κάτι που οι περισσότεροι ξεχνάνε, πως δηλαδή δεν είναι δεδομένο(ς).
Του άρεσε πολύ να κάνει πλάκες, να παίζει μπιλιάρδο, να ακούει χιπ χοπ – αγαπημένοι του καλλιτέχνες ήταν ο Tupac και η Missy Elliot. Ήταν πάντα παρών για να βοηθάει τους μικρότερους παίκτες, δίνοντάς τους συμβουλές, δείχνοντας τους το σωστό δρόμο με λόγια και με πράξεις.
Με το που τέλειωνε η σεζόν, του άρεσε πολύ να πηγαίνει στην παραλία. Εκεί έκανε κάτι φαινομενικά περίεργο. Παράγγελνε πάντα στο beach bar 6 μπίρες. Από τις οποίες άντε να έπινε τις 2. Γιατί το έκανε αυτό; Για να βοηθήσει με τον τρόπο αυτό το μαγαζί να αυξήσει τα έσοδά του! Ναι, για τόσο δοτικό άνθρωπο μιλάμε.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το πλούσιο φιλανθρωπικό του έργο, είχε βοηθήσει πολλούς χωρίς να φαίνεται, χωρίς να περιμένει τίποτα σε ανταπόδοση. Απλά επειδή το ήθελε και το ένιωθε μέσα του σωστό. Πραγματικά δεν πρέπει να βρέθηκε ποτέ κάποιος να πει κακή κουβέντα για τον Αλφόνσο Φορντ…
Δεν θα ξεχαστεί ποτέ
Το νήμα της ζωής του κόπηκε στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004, σε νοσοκομείο του Μέμφις στις ΗΠΑ. Ήταν μόλις 33 χρονών. Δύο εβδομάδες νωρίτερα, είχε μόλις για πρώτη φορά μιλήσει δημοσίως για το πρόβλημά του. Σοκάροντας την μπασκετική κοινότητα, καθώς οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα.
«Να είστε δυνατοί και να παλεύετε σκληρά, η καρδιά μου θα είναι πάντα μαζί σας», είχε πει τότε, στο μήνυμά του. Πάλι δηλαδή σκεφτόταν περισσότερο τους άλλους παρά τον εαυτό του. Η Σκαβολίνι Πέζαρο, στην Ιταλία, έμελλε να είναι η τελευταία του ομάδα.
Η Euroleague για να τιμήσει τη μνήμη του αποφάσισε το βραβείο που δίνεται στον κορυφαίο σκόρερ της διοργάνωσης κάθε χρονιά να πάρει το όνομά του. «Αλφόνσο Φορντ». Κάπως έτσι διασφαλίζεται πως και οι νεότεροι θα μάθουν περισσότερα για έναν υποδειγματικό αθλητή, έναν καταπληκτικό άνθρωπο. Όσοι είχαν την τύχη να τον ζήσουν από κοντά βέβαια, δεν χρειάζονται κανενός είδους υπενθύμιση. Γιατί δεν θα (τον) ξεχάσουν ποτέ.
